Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       na gołoborze i, przejęty głuchą trwogą, patrzał w to miejsce,
 2  1,  2 |       żywe: bory niezmierzone, głuchą świętokrzyską puszczę. Wionął
 3  1,  4 |  uśmiechem śpiewał jej z cicha głuchą piosenkę swej duszy, śpiewkę
 4  1,  7 |      pono umierał. Wieść tylko głucha, obojętna, z dziesiątych
 5  2,  1 |   osiadła w duszy poddziedzica głucha wściekłość na szaty, które
 6  2,  5 | chwytała cierpką woń narcyzów, głuchą, niemą, bezdenną woń tęsknoty.
 7  2,  10|   gromu i trzaskanie piorunu w głuchą noc, lecąc nad wielkim obszarem
 8  2,  12|      straży jakiegoś folwarku. Głuchą ciszę przerwie tylko z dala
 9  2,  17|      już padał tak gruby, że w głuchą noc przepływał. Kazano żebrakowi
10  2,  17|      że się dwaj między sobą w głuchą noc zszeptują, że jeden
11  2,  17|  prawie wwalili się w mogiły z głuchą rozpaczą. A teraz... Rakuskie
12  3,  3 |       rozpaczliwie jakąś pieśń głuchą, której słowa ginęły doszczętnie