Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |         badaniu z ulgą i pociechą dojrzał żywego człowieka. Poznał
 2  1,  11|        nawet pędzącego Rafała nie dojrzał. Inne chałupy były poroztwierane
 3  1,  12|       między sobą mówi po polsku. Dojrzał ludzi w mundurach tej samej
 4  2,  2 | Fortunatus nieszczęśliwego, kiedy dojrzał już śmierć idącą ku wezgłowiu
 5  2,  8 |      Udało mu się dźwignąć głowę. Dojrzał, że Helena z rąk drugiego
 6  2,  9 |     surową ziemią. Wzniósł oczy i dojrzał miejsce: podchmurny ów zrąb
 7  2,  19|         wzroku nic osobliwego nie dojrzał. Wtedy Olbromski nachylił
 8  2,  20|           pismem i Rafał pierwszy dojrzał: "Madame, Madame Elisabeth
 9  2,  22|          medytacje, że ledwie ich dojrzał. Jednak marzące jego oczy
10  3,  3 |     stronę ruin klasztoru i znowu dojrzał zawalone piwnice. Z rumowia
11  3,  6 |    wskazywali. Nic z początku nie dojrzał. Pola porznięte były kępami
12  3,  11|          oczy przywykły do mroku, dojrzał w głębi jakoby wzgórze szare,