Tom, Rozdzial

 1  1,  7 | porzucały jej łono. Zwijały swe cudne, powłóczyste szaty, rozszerzały
 2  1,  7 |      owo świtanie patrząc się w cudne wody, w niewysłowioną barwę
 3  1,  16|      żółtymi ogniskami jaskrów. Cudne kwiaty wznosiły się nad
 4  1,  16|        jasny, cichy... Jakie to cudne słowo: jaśnie oświecony
 5  1,  17|    lekko poddyma pył drogi... O cudne trawy, któreście wówczas
 6  2,  2 |     Oczy jej były spuszczone, a cudne, prawie odsłonione piersi
 7  2,  4 |     Oczy jej były spuszczone, a cudne, prawie odsłonione piersi
 8  2,  8 | Napotykały ich oczy miejsca tak cudne, niewiarogodnie piękne,
 9  2,  11|        krokiem, wielbiąc oczyma cudne drzewa, a raczej niewysłowioną
10  2,  18|         jakby te ręce bolesne i cudne chciał związać, skrępować
11  2,  20|        Teraz nie uszły jego oka cudne przemiany świateł i cieniów
12  3,  4 |        Otwiera się przed oczyma cudne dziwactwo, widziane jakoby