Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |   bezgranicznie bolesne, do cna rozszarpujące mość duszy
 2  1,  7 | śmierci, Rafałek wychudł do cna i sczerniał. Ale dopiero
 3  1,  8 |    sejmu, a teraz to już do cna... Przekładam potęgę ducha,
 4  1,  17|    go pracy. Był znużony do cna, pełen głębokości smutku.
 5  2,  1 |        I znudziło cię to do cna?~- Znudziło.~- I zatęskniłeś
 6  2,  2 | jeden wybuch namiętności do cna łamie i niweczy przez setkę
 7  2,  3 |   uradował się do głębi, do cna, jak wówczas, kiedy spostrzegł,
 8  2,  17| nogi pyłem były zasypane do cna. Patrzały na nich oczy siwe,
 9  2,  17|     liny. Górne zwinięte do cna. Wielki żagiel, co go nazywają
10  3,  6 |      mundur przemókł nią do cna. Położono wojaka na ziemi,
11  3,  15|     Życie mi tu zmierzło do cna - oto dlaczego!~- Ależ dlaczego?~-
12  3,  17|     której by nie zbadał do cna rachunkiem, okiem i ręką.