Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       boję... - rzekł komisarz z dumą, wstając ze swego miejsca.~
 2  1,  3 |     dokonania tego występku, zła duma, głębokie, tęgie, młode
 3  1,  3 |          ciągnąłeś z sobą?~Nagła duma i furia wydźwignęła się
 4  1,  8 |   śmiechem.~Oczy księcia omgliła duma i wzgarda. Mówił z wolna
 5  1,  8 |        ratowała mię nawet rodowa duma, bo gdym w nią z rozpaczą
 6  1,  8 |         w mój świat, ogarnia mię duma, że do niego z krwi, z mięsa,
 7  1,  10| zamkniętym kole, które sekretnie duma i z rozpaczą śni. Jakoby
 8  1,  12|        pięciuset manuskryptów! Z dumą i wzgardą istotnych patrycjuszów
 9  1,  13|     dawnym chwilom. Ta kapitalna duma żołnierska! Coś w nim zadrżało.
10  2,  24|         szlufy, nowi majorowie z dumą wznosili ramiona obciążone
11  3,  1 |   wiedeńskiego, gdzie zmiażdżona duma szarpała duszę na strzępy -
12  3,  1 |     zmarłym bez zmysłów pada..."~Duma, w której mrokach knują
13  3,  2 |         jak womity. Wypchnęła go duma z tego szeregu. Poszedł
14  3,  3 |       ust zionęły dwa płomienic: duma i boleść. Wyganowski złożył
15  3,  4 |           spokojnie i groźnie, z dumą i odwagą patrząc mu w oczy.~-
16  3,  6 |         poznał wtedy...~Zraniona duma szarpie się w piersi Rafała.
17  3,  13|         nieci uśmiech, kiedy się duma mimo woli nad owym celem,
18  3,  14|         dzikiej pustyni. Wojenna duma podźwignęła się w nim na