Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |        trumną.~Rafał płonął ze wstydu, ale w tonie mowy pięknej
 2  1,  2 |      galonami.~Rafał płonął ze wstydu, gdy nie postrzeżony słuchał
 3  1,  4 |    ołtarza, zagryzł wargi i ze wstydu nie podnosił oczu. Czuł,
 4  1,  16|       owiany został płomieniem wstydu. Przyszła mu na myśl księżniczka
 5  2,  1 |     Rafał spłonął znowu ogniem wstydu, gdyż słyszał przecież niemało,
 6  2,  9 |   zwoje. Drżą i stulają się ze wstydu a trwogi okrągłe barki,
 7  2,  20|       nie zasłoniły się mgłami wstydu od tajemniczej ciżby uczuć.
 8  2,  21|      Będzie z pewnością trochę wstydu, trochę szeptań i śmiechu,
 9  3,  1 |      mysie dziury zmieścili ze wstydu. Niechże ich ta uczy, kto
10  3,  3 | obciskać... Zdawało się, że ze wstydu wlezie w mur, że się wwierci
11  3,  12| inaczej?...~Wtem struchlała ze wstydu! Zmarszczki żelazne na jego