Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |      puszczę. Wionął na niego smutek i żal...~- Tak-że to nas
 2  1,  2 |     oczyma błękitną panienkę. Smutek uciskał mu serce w chwili
 3  1,  3 |       się i blade, ciche oczy smutek owiał.~Był to daleki kuzyn
 4  1,  4 |       Przyćmił oczy jak gdyby smutek. Ale za nim stały uczucia
 5  1,  7 |      więc karczujemy jałowce. Smutek mię zagryza... A z domu...
 6  1,  10|      a biegł od niej na ludzi smutek i udręczenie.~Rafał nie
 7  1,  17|       bomb i rozprysłych kul. Smutek śmierci ściskał serce żelaznymi
 8  2,  12|  widok drzew z oczu wydziera. Smutek się flańtał na tej ginącej,
 9  3,  6 |      dawno nie uczuwany lęk i smutek wśród tego snu wojska. Czekał
10  3,  9 | rodzinne. Głuchy żal i ciężki smutek wszystkie ku ziemi nachylił
11  3,  10|  sprawiedliwości, na pustkę i smutek tego domu, na gorycz lat