Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |        iuventutem marnuje...~Gość skłonił się w milczeniu, nie podnosząc
 2  1,  10|           i co. Nieprawdaż?~Rafał skłonił się pokornie.~- Trzeba tylko -
 3  1,  11|      osobę uwagi, skoro tylko się skłonił, spostrzegła ten ruch i
 4  1,  13|          szyjkę wspólnego fiasco, skłonił się przed pierwszym młodzieńcem
 5  1,  15| audytorium.~Jarzymski otarł usta, skłonił się grzecznie i odpowiedział:~-
 6  2,  1 |           wstał ze swego miejsca, skłonił się przed wchodzącym i zaraz,
 7  2,  1 |         dopiero po chwili z lekka skłonił I się wszystkim. Krzyki
 8  2,  21|        wydymając usta. Kamerdyner skłonił się przed nim we dwójnasób
 9  2,  21|   wyszukaną elegancją wiedeńczyka skłonił się przed nią, przyjęła
10  2,  21|        tedy ostrożnie przez tłum, skłonił się przed gospodynią i prosił,
11  3,  8 |      Przypominam sobie...~Gintułt skłonił się z dala.~- Racz, mości