Tom, Rozdzial

 1  1,  2 | niezmierzone, głuchą świętokrzyską puszczę. Wionął na niego smutek
 2  2,  2 |       odchodzi z Hipponu. Znowu na puszczę! Wczoraj czytaliśmy dysputę.
 3  2,  6 |       wyżej. Szerokie lasy, czarne puszcze przelewały się z góry na
 4  2,  6 |      dwiema górami, których czarne puszcze zlewały się ze sobą, ukazał
 5  2,  11|         cedru tworzył sam z siebie puszczę. Stojąc na wyniosłości tej
 6  2,  17|           tworzą szemrające gaje i puszcze, od paproci wysokich jako
 7  2,  24|      galicyjską granicą, którędy w puszcze nadnarwiańskie weszły wojska
 8  2,  24|         wlazł - Jezusie, Maryja! W puszcze, w lasy, w Pułtuskie, w
 9  3,  3 |         wiedział, ty czapo, że nie puszczę! Żebyś wiedział! "Bracie,
10  3,  6 |       lepiej...~- Ja tu nikogo nic puszczę! - zgrzytnął ów burgrabia.~-
11  3,  6 |          Nie puścisz, wasan?~- Nie puszczę. To jest łóżko samej pani