Tom, Rozdzial

 1  1,  3 | wyciskając na jego czole piętno hańby. On sam czuł się winowajcą.
 2  1,  4 |        tych dni, położyć dłonie hańby, właśnie na te sprawy, dzieła,
 3  1,  8 |         dla duszy. Tylko strupy hańby, wypomnienia zniewag budzą
 4  1,  13|       że ja i moi idziemy drogą hańby. I co? Wskazujesz na pokonanie
 5  1,  13|        chleba i awantur. Nie ma hańby, której by mi nie zadali.
 6  1,  16|        i ponury wyraz bezsilnej hańby odmalował się na jej twarzy.
 7  1,  17|        od krzywdy; na widok tej hańby, niesłychanej w dziejach
 8  2,  1 |         mój drogi. Nie ma w tym hańby. I mnie pewne okoliczności
 9  2,  1 |     fryzurach.~- Dowiedź mu tej hańby, bo inaczej skażemy cię
10  2,  18|       do milion set nędz! nowej hańby nie dodali...~- Słuchaj,
11  3,  10|      plemiennego bytu. Poczucie hańby zżarło mię całego. Wspomnij,