Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |      ariańskiego kościoła. ~Jaki dziwny, niespodziewany żal!...~
 2  1,  2 |          łydkę aż do kolana.~Tak dziwny był los jednego z najpiękniejszych
 3  1,  8 |    odwracał. Oczy jego przybrały dziwny wyraz; który Rafał widział
 4  1,  17| Zbliżywszy się sformowali szyk w dziwny sposób. Naprzód klinem weszli
 5  2,  1 |        urządzonym w sposób nieco dziwny. Obok mebli wykwintnych
 6  2,  11| wyciskanymi ze skóry - bukszpan, dziwny obraz świerka i mirtu...
 7  2,  15|   Rafałowi wydało się, że to tak dziwny zapach ma rosa, białym szronem
 8  2,  19|        dziecięce gwarzenie, głos dziwny i okrutny, śmieszny w tej
 9  2,  20|        jakie to szczęście i jaki dziwny ból znaleźć swe myśli potwierdzone
10  3,  6 |       Olbromski z Tarnin. Cóż za dziwny, cóż za cudaczny, niezgruntowany
11  3,  7 |       biegowi rzeczy ludzkich.~- Dziwny cel... W chwili nieszczęścia