Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |   nakryciami, tworząc jadalnię dziwnie powykrzywianą, która szła
 2  1,  7 |        był na młodych murawach dziwnie uroczy, lękliwy, płochy
 3  1,  8 |    Michcika.~Olbromski milczał dziwnie. Rzekł jeszcze z cicha:~-
 4  1,  14|   niepodzielnej.~Tego dnia był dziwnie nieswój.~Mokry, zimny, tający
 5  1,  16|        nikt.~- Ale to jest tak dziwnie ładne...~- Ładne nawet?~-
 6  2,  8 |  mierzyły przepaść u ich stóp. Dziwnie uroczy mech przykrywał ich
 7  3,  1 | porwała wzrok Krzysztofa. Była dziwnie straszna owa samotna wieża
 8  3,  6 |        za kołnierz.~W saloniku dziwnie pustym, jakby z niego dopiero
 9  3,  6 |       Ani jednego człowieka... Dziwnie bolesny żal tknął jeźdźca...
10  3,  7 | dawniej. Postąpiłeś ze mną tak dziwnie... wyjechałeś bez słowa
11  3,  16|       pas nieużytków, z którym dziwnie harmonizował widok zamku