Tom, Rozdzial

 1  1,  5 |    boku. Trwała ciemność tak zupełna, że Rafał o kęs nie mógł
 2  1,  8 |       Brat Piotr zostawił mu zupełną swobodę. Wygnanka leżała
 3  1,  8 |    słońca, panowała ciemność zupełna. Nad wzgórzami, które za
 4  1,  13|     tu, to tam. Noc była już zupełna, przechodniów coraz mniej,
 5  1,  17|      Jaka rozkosz! Cisza tak zupełna, że smętne nucenie mantuańskich
 6  2,  1 |        A zatęskniłem.~- Masz zupełną słuszność. Trzeba koniecznie
 7  2,  15|       do dna. Cisza już była zupełna, a głos ten długo jeszcze
 8  3,  3 |  Ciemność ich teraz ogarnęła zupełna. Nie mając nic do stracenia
 9  3,  6 | Dopiero gdy ciemność nastała zupełna, wolno, wolno przestały
10  3,  14|    tu już nie ma. Spadła nań zupełna, dawniejsza obojętność.