Tom, Rozdzial

 1  1,  7 | nigdy już ujrzeć nie można, urok jej obecności komu innemu
 2  1,  13|  Książę uczuł niewysłowiony urok tej Julii, przez poetów
 3  1,  15|     bilardy miał tajemniczy urok, którym przyciągał. Tylnym
 4  1,  16|    cudnej siły niezwalczony urok. Rafał złamał kruchą łodygę,
 5  2,  11|  czarnym cieniu.~- Jakiż to urok!... - rzekł do towarzysza.~-
 6  2,  20|  nieba nad ranem i wszystek urok wiosny rozkwitłej. Ogarnął
 7  2,  20|    zdawałoby się, królewski urok. Ciche, łaskawe spojrzenie,
 8  3,  3 |     w nim pewien szczególny urok, bezczelną dumę, rozkosz
 9  3,  14|   Zmiażdżyli dumę Aragonów. Urok potęgi zniszczenia, piękno
10  3,  15|    mi tu mówił, tfy! na psa urok, że cię w potyczce ubili.