Tom, Rozdzial

 1  1,  16|        wzrokiem duszy, z krzykiem uniesienia, ze drżeniem przygarnął
 2  3,  3 |    straszne i cudowne, szeroko od uniesienia rozwarte. Czarna burza włosów
 3  3,  3 |       kontuzji, ślepy od prochu i uniesienia, złaził z barykady wielkimi
 4  3,  3 |          pogardy, od straszliwego uniesienia. Usta półotwarte i włosy
 5  3,  6 |            co jest sława. Dreszcz uniesienia nie znanego mu dotąd przeszedł
 6  3,  8 |   zaszkliły się łzami rycerskiego uniesienia. Wszyscy zbliżyli się ku
 7  3,  9 | natchnioną, pełną świętej grozy i uniesienia. Szpada jego rozszarpała
 8  3,  10|           się tony od najwyższego uniesienia... Rafał podniósł oczy i
 9  3,  12|      ledwie mieli czas ochłonąć z uniesienia na widok Rafała, a już w
10  3,  13|       drwina czyha na dziewiczość uniesienia. Blaszane rynny przy dachu,