Tom, Rozdzial

 1  1,  8 |            w coś, jak to bywa czasu smutku, w barwę daleką, że się
 2  1,  10|      śliczną melodię, przypadkiem w smutku zasłyszaną.~Do samego końca
 3  1,  17|            do cna, pełen głębokości smutku. Ciągły widok oczu gasnących
 4  1,  17|             Owe dla odegnania snu i smutku ciche pogwary o ziemi dalekiej
 5  1,  17|             najciemniejsze pieczary smutku, dano mu znać, że szef wstał
 6  2,  9 |           jak kwiaty samotne, pełne smutku... Las w dole zapełniony
 7  2,  17|       aprobaty chytrego ministra. W smutku powrócił wódz, oznajmiając
 8  3,  3 |             ciemności, powstawał ze smutku szmerów lecącej wody. Krzysztof
 9  3,  8 | bezsłoneczna, znudzona i skrzepła w smutku. Ale oto wzrok mu się ożywił.~-
10  3,  10|       obadwaj, starzy i bezsilni od smutku.~- Na cóż mi się to wszystko