Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |       że nic nie widzę... - z rozpaczą szeptał Krzyś wbijając na
 2  1,  5 |   Stąpał obok kilka kroków, z rozpaczą marząc, że to już wszystko,
 3  1,  8 |  rodowa duma, bo gdym w nią z rozpaczą bił pięściami, wydawała
 4  1,  10|      które sekretnie duma i z rozpaczą śni. Jakoby muzyka niedosłyszalna,
 5  1,  14|   ludzi... - szeptał prawie z rozpaczą. - Zapomniał już na śmierć
 6  2,  17|        jakoby wczoraj było. Z rozpaczą my broń cisnęli, złamali
 7  2,  17| wwalili się w mogiły z głuchą rozpaczą. A teraz... Rakuskie mocarstwo
 8  2,  20|   szpiegowań wracały niemal z rozpaczą, gdy znajdowały się wobec
 9  3,  2 |     Tym staranniej i prawie z rozpaczą pilnował swego. Szedł coraz
10  3,  6 |    czołem i zduszoną w głosie rozpaczą.~Po chwili zwrócił się do