Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |  dobrze zaprzał, wyjął fajkę z popiołu i jeden z węgielków umieścił
 2  1,  1 |      już z niego ani dymu, ani popiołu. Ale nie do nauk byłem stworzony.
 3  1,  10|        nie zmilczy. Garsteczka popiołu i tyle. Och, Boże!~Podniósł
 4  1,  14|   proch, jakby były ulepione z popiołu. Z głębokich źródeł duszy
 5  1,  17|       Policzki przybrały barwę popiołu, kości ich wylazły. Oczy
 6  3,  4 | centurii. Piasku i rozpalonego popiołu pełne oczy.~Wtem natarczywy
 7  3,  6 |         kopką nawozu, szczyptą popiołu. Kość ta już jedna z niego
 8  3,  6 |       wiatr i ostatnią garstkę popiołu uczuć w nicość rozwieje.~
 9  3,  6 |        dla strząśnięcia ostrza popiołu, przeniósł go w wyciągniętej
10  3,  11|      trwożliwą źrenicą sennego popiołu przeszłości. Łudził się