Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |                Niektóre młode rsioki, w sobie czerwonobrunatne, a żółtawe
  2  1,  1 |              bezlitosne światło woła ku sobie, wciąga na wysokość ku słodkiej
  3  1,  1 |               kordelas, który miał przy sobie, i byłby zadał zdechłemu
  4  1,  1 |                dwie jego nogi, zarzucił sobie na plecy to brzemię ze zdumiewającą
  5  1,  1 |                Boże! Jak rogi położy po sobie, jak lasem pójdzie - okropnie
  6  1,  1 |                 jego tajemnicy, miała w sobie grozę i wspaniałą dumę.
  7  1,  1 |                 tak.~- No, no, pamiętaj sobie, żebym ja cię za słowo nie
  8  1,  1 |                 rodzeństwa pałaliśmy ku sobie afektem braterskim. Trudno
  9  1,  1 |                 toto wszystko wlecze na sobie i brnie śniegami. Ale kłem,
 10  1,  1 |             broń, zabił. A już wolałbym sobie w nogę palnąć niż w takiego
 11  1,  1 |                 tego wiem, co taki ma w sobie za siłę! Świnia! Ślepiem
 12  1,  1 |         stanąwszy w tych progach, takem sobie rzekł: "Teraz Ci, Panie
 13  1,  2 |              swego chowu. Baśka liczyła sobie dopiero trzy wiosny. Pochodziła
 14  1,  2 |           przeraźliwej chimery, uczuł w sobie dreszcz, który się wskroś
 15  1,  2 |               kapłoni rękawek. Miała na sobie suknię niebieską z krótkim
 16  1,  2 |            siodło, ujrzał ojca tuż przy sobie. Cześnik nieznacznie zmacał
 17  1,  2 |               bokówce, która zamknęła w sobie niejedno już zapewne długie
 18  1,  2 |             słusznie zaprawdę gratulari sobie może..."~Gwar zagłuszył
 19  1,  2 |           Większość panien miała już na sobie suknie odkrywające ramiona,
 20  1,  2 |             spojrzeniem i oczyma mówili sobie rzeczy niewysłowione. Były
 21  1,  2 |               niczego... Nie wiedzące o sobie wzruszenia, gorące, namiętne,
 22  1,  2 |            przyjść do siebie. Wspomniał sobie coś rozkosznego, ale nie
 23  1,  2 |                 natychmiast przypomniał sobie pannę Helenkę. Wszystko
 24  1,  2 |               sposób pracował nie mogąc sobie dać rady. Długo szukał wszystkiego,
 25  1,  3 |         śmiercią zginiesz!~- Przeczytaj sobie, Sybarycie, z uwagą i namaszczeniem
 26  1,  3 |         stłamsić przerażający dreszcz w sobie, Woda sączyła się z każdego
 27  1,  3 |              sam?~- Nie.~- Krzyś!~- Idź sobie. Ja tu zostanę.~- Krzyś!~-
 28  1,  3 |           mieście. Gorąco biło nań, gdy sobie wspominał rozmaite wzmianki
 29  1,  3 |           nieznaną dziedzinę, oświetlał sobie drogę nowo odkrytą, po której
 30  1,  3 |                 mię bili. Skręcał się w sobie i czuł wściekłe, bezgranicznie
 31  1,  3 |                na posłaniu, rozżarzał w sobie odwagę, przewidywał zapytania
 32  1,  3 |                 zębami. Rafał wspomniał sobie tę chwilę. Doświadczał w
 33  1,  3 |              pośpiechem, że o mało warg sobie nie sparzył, i nim się ozwał
 34  1,  3 |       konfesjonału; czarne ławy miały w sobie posępną ciszę płyt grobowych.
 35  1,  3 |              Rafał siedział zatopiony w sobie, z oczyma utkwionymi we
 36  1,  3 |          koncepty i okrzyki zawierały w sobie podwójną, potrójną sumę
 37  1,  3 |                  niż jej obecnie miał w sobie. Trudno było określić, w
 38  1,  4 |                organom.~Rafał zacichł w sobie, wsłuchał się sam w tony
 39  1,  4 |                snami. Dla zniszczenia w sobie tajnych zgryzot zamierzał
 40  1,  4 |                 Wlokła go i ciągnęła ku sobie siła, nęciła boleść, zachwycała
 41  1,  4 |          świateł, hałasu, orgii. Czuł w sobie to płacz dziecka najżałobliwszy,
 42  1,  5 |              przebiegał cwałem, skracał sobie drogę ile się dało, wreszcie
 43  1,  5 |                suche rózgi drzew.~Mówił sobie po stokroć, że trzeba iść.
 44  1,  5 |           rękoma. Głowy schyliły się ku sobie, wsparły. Szli nie mówiąc.~
 45  1,  5 |               dźwignęły się, uniosły ku sobie, a usta spoiły pocałunkiem
 46  1,  5 |               teraz dopiero przypomniał sobie, że ulegając klaczy mknie
 47  1,  5 |             kościoła. Dzisiejszą musiał sobie utworzyć w myśli. Tą właśnie
 48  1,  5 |            Leciał mając grzywę ognia na sobie. Bił teraz obcasami kobyłę
 49  1,  5 |                 z korzeniem. Cierpiał w sobie jedną jedyną myśl, która
 50  1,  5 |               szły noga za nogą torując sobie drogę ku opłotkom, na których
 51  1,  7 |               nieustanną uprzytomniania sobie niedoli.~Wszystko pomagało
 52  1,  7 |            drżał z trwogi. Przypomniano sobie straszny stosunek cześnika
 53  1,  7 |            starszego syna. Przypomniano sobie ów sądny dzień, kiedy to
 54  1,  7 |           powiekami łzy krwawe, dusił w sobie szlochanie rozsadzające
 55  1,  7 |             nadludzkiego: zapomnienie o sobie. Wówczas, w czasie tych
 56  1,  7 |              zaczął. Rafał czuł, że nic sobie poradzić nie może, oprócz
 57  1,  7 |             badawczą myślą, że wioząc w sobie śmiertelnie chorą, na pół
 58  1,  7 |                 ducha. Dźwigał bowiem w sobie wroga własnego i jej szatana
 59  1,  7 |           miejsce oczyma, Rafał ścisnął sobie gardło, żeby nie łkać głośno.
 60  1,  7 |                ogród. Miejsce to miał w sobie, zamykał je pieszczotliwie
 61  1,  7 |               bryki tam i sam, dusząc w sobie wszystkie szały miłosne
 62  1,  7 |       rozwartymi oczyma. Miał jeszcze w sobie osłupienie i niemoc nabytą
 63  1,  7 |            chwilami, że to w nim samym, sobie samemu śpiewa ów niewysłowiony
 64  1,  7 |               dalej, dziwiąc się samemu sobie, uczuciom, które się w nim
 65  1,  7 |               Teraz dopiero przypomniał sobie, że wkrótce ma powitać brata.
 66  1,  7 |                 wówczas? Nie odpowiadał sobie na pytanie, ale miał je
 67  1,  7 |               uczynku kradzieży. Czuł w sobie niesłychane jakieś wzburzenie,
 68  1,  7 |            skrzywienie twarzy. Nie mógł sobie dać rady z uczuciem nieporozumienia,
 69  1,  7 |               czymś domowym, przerywali sobie cichym okrzykiem, jakimś
 70  1,  7 |                  Po dziesięć razy kazał sobie powtarzać szczegóły. Od
 71  1,  8 |             wartkim nurtem rzeki, sam w sobie narzekał błąkając się w
 72  1,  8 |             księdze. Te same tłamsisz w sobie zaskórne myśli, jak wówczas,
 73  1,  8 |                polu. Widziałeś mię przy sobie w bitwach. Przecież sam
 74  1,  8 |             każdą głowę mądrzejszą. Gdy sobie wspominam owe bandy jurgieltne,
 75  1,  8 |               nic nie zmieni tego, co w sobie zamknąłem.~- Siedząc w samotności,
 76  1,  8 |                czczę teraz. Znalazłem w sobie skałę i na niej stanąwszy
 77  1,  8 |              ujrzałem je całe. Trzeba w sobie mieć wszystko, trzeba samemu
 78  1,  8 |          przewyższyć wszystkich, mieć w sobie młodą siłę, mocniejszą mieli
 79  1,  8 |               znieść pańszczyznę, skoro sobie życzysz, oczynszować. Jedno
 80  1,  8 |                 pokory brata wściekły w sobie gniew i taki poryw dumy,
 81  1,  8 |            tylko to być może, uczułem w sobie twoje właśnie dawne oczy,
 82  1,  8 |           właśnie dawne oczy, uczułem w sobie owe słabe i godne wzgardy
 83  1,  8 |                go dźwigasz, niesiesz na sobie. Wolę jego, siłę, potęgę
 84  1,  8 |             każdy odmienny, każdy sam w sobie jedyny na świecie, każdy
 85  1,  8 |              oderwał jego ręce. Uczuł w sobie nagle tak niezgłębiony ból,
 86  1,  8 |                wydzierał serce.~- Niech sobie patrzy... - zdołał wyszeptać.~
 87  1,  8 |        Zamieniłem się w byt obcy samemu sobie, nie istniejący w naturze,
 88  1,  8 |               świecie. Jestem jak świat sobie samemu nieznany, przemierzły
 89  1,  9 |                 jakiś sposób dać znać o sobie, zwrócić uwagę... Odzywał
 90  1,  9 |            Piotr. Z mozołem przypomniał sobie chwilę, która przed nim
 91  1,  9 |             otrząsnął się i ujrzał przy sobie księcia Gintułta. Młody
 92  1,  10|                miejsca, przywłaszczenia sobie wiadomości o tym, co tu
 93  1,  10|               tak nowy świat ciągnął ku sobie z nieprzełamaną siłą. Dopiero
 94  1,  10| niecierpliwością tysiąc razy szarpał na sobie, poprawiał, obciągał i czyścił
 95  1,  10|              pięknych i porywających ku sobie. Damy te były wystrojone
 96  1,  10|                 Sapał długo i tłamsił w sobie jakieś wzdychania, a w końcu
 97  1,  10|                 jak gdyby przywłaszczał sobie na zawsze śliczną melodię,
 98  1,  10|             oświadczył, że książę życzy sobie z nim mówić. Wezwał zaraz
 99  1,  10|          chwytało za ramiona, wabiło ku sobie, jak kobiecy uśmiech, a
100  1,  10|             siebie, zagrzebał się sam w sobie. Spojrzeniami sięgającymi
101  1,  10|          wszyscy?~- Kto się spóźni, sam sobie winę przypisze.~- Bawimy
102  1,  10|              kubraka i znowu usłyszał w sobie wybuch dźwigający się z
103  1,  10|               Stał tak długo, wpychając sobie ohydną wzgardę w piersi,
104  1,  10|              może już wydałem?... Zaraz sobie przypomnę... A sam nie jedź.
105  1,  10|            Pożyczył mi sumę... Weźże je sobie, tę trochę uciułanych dusiów,
106  1,  10|                Mogliby w żalu wyobrazić sobie...~- O, ja nic, mości książę...~-
107  1,  11|                jak kamień. Czuł, że nic sobie pomóc nie może... Z obszarów
108  1,  11|            głucho, wspiął się, zwinął w sobie i rwał z miejsca, gdy ciosy
109  1,  12|                słupy zaszedł do kaplicy sobie wiadomej. Był tam ciężki
110  1,  12|               pociągnąć malkontentów ku sobie i siły ich obrócić przeciwko
111  1,  13|              każdego człowieka dzieje w sobie zawierają. Pod przedziwnym
112  1,  13|          książę-muszę i ja wyimaginować sobie jakiego tyrana i znienawidzieć
113  1,  13|                 rękawy koszuli i zlewał sobie obficie głowę wodą. Książę
114  1,  13|             oczy nie do łez. Wszystko w sobie trza zaprzeć na zamki, na
115  1,  13|            BcSgdał, Bóg wziął. Wybij to sobie z głowy. Teraz praca na
116  1,  14|                pewien przypatrywali się sobie. Gospodarz był młodzieńcem
117  1,  14|              Należy poszukać go w samym sobie.~- Ach, dziecko!...~Książę
118  1,  14|             nabyć nie mogłem. Nie mam w sobie organu, którym mógłbym wyczuwać...
119  1,  14|                 się to podoba. Ja stoję sobie z boku i patrzę na świat
120  1,  15|            szarym gruncie, aż oto jęk w sobie słyszał żałosny, wyrzut
121  1,  15|             kajetami. Nigdy nie zadawał sobie trudu zrozumienia, po co
122  1,  15|              jego licu i wytłumaczył je sobie jako skutek głębokości wykładu,
123  1,  15|               kazał służącemu przynieść sobie szklankę kawy i bułkę. Miał
124  1,  15|          połykał, staruszek przypomniał sobie filiżankę.~- Ubi est mea
125  1,  16|             gdzie mu kazano. Wszystko w sobie zagłuszał, umyślnie przyciemniał
126  1,  16|                 a la Bartek. Powiedział sobie, że wszystko, co było dotychczas,
127  1,  16|              będzie postępował, jak oni sobie życzą. Jak najsilniej zdecydował
128  1,  16|               Rafał nie chciał pozwolić sobie na myślenie o dersławickieh
129  1,  16|           zgrzytem okiennicy. Nakazywał sobie obojętność, śmiał się ze
130  1,  16|                 nieujęte ręce. Uczuł na sobie smugi jej rozkosznych pokus,
131  1,  16|       pańszczyźnianego chałupnika czyni sobie piszczałkę i gra na niej
132  1,  16|              księżniczka. Nadobny kwiat sobie samemu pięknością przyświecał
133  1,  16|                tu na wiosnę i siedzieć "sobie". Jakże teraz żałowała tego,
134  1,  16|                 przyjdę tu i odpoczywam sobie.~- A to nie możesz odpoczywać
135  1,  16|                siebie te słowa, uczuł w sobie tęsknotę, spływającą niby
136  1,  16|           pomiernej szlachty jak my? My sobie panowie na kilkunastu włókach,
137  1,  16|                  że go wyminie, pójdzie sobie i da mu sposobność powrotu
138  1,  17|             jeszcze kwiecień. Wystawiał sobie, że wolno idzie z Porta
139  1,  17|         wiedział, gdzie jest. Powtarzał sobie w myśli raz za razem zlecenie
140  1,  17|               Potem dopiero przypomniał sobie drugą prośbę i zaprowadził
141  1,  17|                  ale nie wiedział nic o sobie. W malaryjnej półwiedzy
142  1,  17|             parli chłopstwo i otwierali sobie drogę. Wnet jednak ten i
143  2,  1 |                 dni nosił ten list przy sobie i głęboko się nad propozycją
144  2,  1 |            przychodnia i zapytał, czego sobie życzy. Gdy Rafał, pełen
145  2,  1 |          przywitaniu-żeby cię mieć przy sobie. Kiedy napisałeś do mnie,
146  2,  1 |               pokojów bez liku. Wybierz sobie, który ci się podoba, i
147  2,  1 |        miejskich kamieniach, wiedział o sobie, że jest niezgrabny, sztywny,
148  2,  1 |                   No, ale skoro inaczej sobie życzysz... Do domu! -rzucił
149  2,  1 |              jesiennego chłodu, miał na sobie długopoły frak ciemnozielonego
150  2,  1 |               prawda! teraz przypominam sobie, żeś to ty jego poniekąd
151  2,  1 |            aparencje?~Rafał przypomniał sobie nakaz książęcy i odrzekł:~-
152  2,  1 |                Toteż tu młodzież ostrzy sobie na niego pazury.~- Zmiłuj
153  2,  1 |           ekwipaż.~- A widzisz.~- Jakże sobie dajesz radę?~- Ekwipaż mam
154  2,  1 |             Gdybyś chciał, zagralibyśmy sobie po staremu, w wiścika, jak
155  2,  1 |                 partie. Rafał miał przy sobie kilkanaście dukatów, które
156  2,  1 |         młodzież okoliczna, sprowadzali sobie guziki modne do fraków,
157  2,  1 |                 pod Małogoszcz.~- A toś sobie wasze twardą drogę wybrał...
158  2,  1 |               tamtego, za Piotra. Niech sobie odpoczywa w pokoju wiecznym!~-
159  2,  1 |              nie miał...~Rafał pomyślał sobie, że pewnie dlatego nieboszczyk
160  2,  1 |                nawet nie mówi. Dobre to sobie jest dla stangretów, lokajstwa,
161  2,  1 |              hałasem i wrzaskami kazali sobie sprowadzić aktora sprzedającego
162  2,  1 |               sobą po błocie, mamrocząc sobie pod nosem.~Wedle rozkazu
163  2,  1 |            posuwać się naprzód, świecąc sobie latarniami, dźwigając z
164  2,  2 |               stanie objąć i zmieścić w sobie.~Nazajutrz wstał z łóżka
165  2,  2 |                niej słabszy i lepszy. W sobie samym ma żywioły nieznane,
166  2,  2 |               karty) i z wolna zyskiwał sobie opinię dobrego brata u ludzi
167  2,  2 |           dotknięcie.~Rafał był wtedy w sobie samym. Na nieznanym, tamtym
168  2,  3 |                  jakiekolwiek masz przy sobie.~Drzwi cicho zaszemrały
169  2,  3 |                ciągle, usłyszał znajomy sobie dobrze głos książęcego przyjaciela,
170  2,  3 |            nieubłaganą, taką samą jak w sobie.~Wtem Mistrz katedry wstał
171  2,  3 |                w otworze stołu i podali sobie ręce. Mistrz podał ręce
172  2,  4 |               karty) i z wolna zyskiwał sobie opinię dobrego brata u ludzi
173  2,  4 |           dotknięcie.~Rafał był wtedy w sobie samym. Na nieznanym, tamtym
174  2,  5 |             jedyną w życiu! Porywała ku sobie, ku głębiom pełnym rozkoszy
175  2,  5 |           melodyjnym ruchem. Słyszała w sobie jakoby melodię gwiazd, śpiew
176  2,  5 |              szczęście na ziemi dałabym sobie bez żalu uciąć tę rękę,
177  2,  5 |                taką samą miłość dałabym sobie wyrwać piersi, a za to,
178  2,  5 |           głuche noce być jego, dałabym sobie wyłupać oczy...~Łkała nie
179  2,  6 |               było oddać, cofnąć, odjąć sobie za cenę życia, zrzekliby
180  2,  6 |                 niekiedy tylko oddawali sobie wzajem kilka słów, słów-pieszczot,
181  2,  6 |                ubogiej światło uczyniło sobie królewski przybytek. Śniło
182  2,  6 |                niezdolne, zawierające w sobie całkowite czucie - wyrywało
183  2,  6 |              nikogo na ziemi! Masz przy sobie sztylet, nabitą kulami broń,
184  2,  6 |             masz serce z żelaza. Drwisz sobie i śmiejesz się wesoło z
185  2,  7 |             myśliwski. Miał zawsze przy sobie damasceński puginał, przywieziony
186  2,  7 |              dwa kwiaty, co zawierają w sobie woń i truciznę. Kochali
187  2,  7 |               woń i truciznę. Kochali w sobie z natarczywą i porywającą
188  2,  7 |          potwornej wielkości. Zwierzali sobie myśl, że ta dziwna woda
189  2,  7 |           uśmiechem wiadomym wspominali sobie o nim. Wtedy wstawszy z
190  2,  7 |              się wody, która zamykała w sobie wszystkie cuda niebios,
191  2,  7 |                  Uwięziona woda czyniła sobie igraszkę ze wszystkiego,
192  2,  8 |                w nich kochają jak oni w sobie. Osiągali chwile szczęścia
193  2,  8 |                których jeden przyczepił sobie ogon lisa, drugi skrzydło
194  2,  9 |              kępę naniesionego mchu, na sobie obszerną, zbójecką cuchę.
195  2,  9 |             zdzierać bandaże, targać na sobie szmaty, tarzać się po kamieniach...
196  2,  9 |                wzrok nieszczęśliwego ku sobie przyciąga i każdą boleść
197  2,  10|                  Pytał się i odpowiadał sobie, że pewno kierdele zeszły
198  2,  10|           Człowiek słuchał zdrętwiały w sobie aż do ostatniej kropli krwi,
199  2,  10|              upatrz takie jedno misce w sobie, chyć się ónego pazdurami
200  2,  10|               chłop! Insy bedzie niby w sobie tęgi, ale go bieda w miesiąc
201  2,  11|                sypkim śniegu, a torując sobie wciąż drogę łopatami, posuwali
202  2,  12|                 obmierzło... Powiedział sobie, że lepiej tak, jak jest.
203  2,  12|               Krakowa. Sprzykrzywszy ją sobie, wygnał. Oto wszystko. Poszła
204  2,  12|              drzewo, odpoczął i skrócił sobie drogę o zuchelek. Czasem
205  2,  12|            chleba. Lepiej nieco podjadł sobie u braciszków w pewnym klasztorze,
206  2,  12|               obłoku, nie zawierająca w sobie nic zgoła, przygarnęła wędrownika
207  2,  12|                 niedbale głową i usiadł sobie wygodnie w ciemnym kąciku.
208  2,  12|        pomilczał chwilę, jakby wyliczał sobie w głowie szeregi potraw,
209  2,  12|             ironicznym powiek zwierzali sobie nawzajem jakieś o nim ciche
210  2,  12|          pokaszliwali, nie wiedząc, jak sobie począć. Rafał zajrzał w
211  2,  12|                mimo usiłowań nie mógł w sobie przytłumić.~- Nędzna jakaś
212  2,  12|               to on przyrządza? - zadał sobie pytanie, spoglądając z ukosa
213  2,  12|             jako tako. Wobec tego nalał sobie kieliszek wódki i wychylił
214  2,  12|               zapytał furmana nalewając sobie drugi kieliszek z jego butelki.~-
215  2,  12|                 właściciel kiełbas stał sobie pobożnie u wejścia i skłaniał
216  2,  12|                zostań w tym, co masz na sobie. Tylko co tchu zmieniaj
217  2,  12|           zgniłe gałgany, które miał na sobie, zwinął w kłąb i zatrzymał
218  2,  12|                 Kwiat-nędza. Zatknij go sobie za śmierdzącą czapczynę,
219  2,  13|                    Znowu zamknęło się w sobie.~Dojeżdżając do Olszyny,
220  2,  13|            śmiał się starzec.~- Ale nic sobie nie upatrzył. Niemeczki,
221  2,  14|          Wisłoki. Trudno było wyobrazić sobie coś piękniejszego nad owe
222  2,  14|            brwiami.~Jegomość ów miał na sobie dosyć dziwaczne ubranie,
223  2,  14|             Nareszcie pan hrabia raczył sobie przypomnieć dziedzinę swoją...
224  2,  14|               mody wiedeńskiej?~- Niech sobie będzie...~- Pewnie jaki
225  2,  14|           padole! Co do mnie, to czytam sobie na przemiany... Raz odczytuję
226  2,  14|          zostanie.~- Pan hrabia żartuje sobie nieprzystojnie.~- Skończ
227  2,  14|                 że to ojciec mój życzył sobie tego tytułu, no więc, przyznasz...
228  2,  14|                  Postanawiam i ja kupić sobie tytuł austriacki. Cóż u
229  2,  14|           waszmość wiedział, że szydząc sobie lekce, prawdy samej dotykasz.
230  2,  14|               go nie ma na tyle, żeby w sobie zbudzić dumę.~- Jeżeli możesz
231  2,  14|            szelma co się zowie. Wiem po sobie, a i napatrzyłem się świata.
232  2,  14|                 toto wszystko. Drwię ja sobie z Niemca, dopóki siedzę
233  2,  14|          niemiecki na tobie jednym zęby sobie wyłamie.~- Nie wiem, co
234  2,  15|              coraz większe zamknięcie w sobie. Ze wszech sił przymuszał
235  2,  15|           września, nie mogąc zgoła dać sobie rady, nie będąc w możności
236  2,  15|          czarnozielonej, zostawiając po sobie wspomnienie w kształcie
237  2,  16|                 jechał przodem i nucił, sobie nie komu, starą a ulubioną
238  2,  17|                swoje po piachach, a tak sobie idący myślę, że już pewno
239  2,  17|                 dość, co my powiedzieli sobie: do dom wracać, półtorak
240  2,  17|             Słyszę rozkaz. Wtedy! Myślę sobie: "A skoroś mi, Panie Jezu,
241  2,  17|              było wielkie morze. Jak je sobie wspomnieć!... Dalekie, modre
242  2,  17|               opuściła nadzieja. Mówili sobie: "Zginął nas jeden tysiąc,
243  2,  17|       zeszarpany od womitów, bez siły w sobie ciągnął człek one liny.
244  2,  17|            Potem nauczyli my się radzić sobie z nimi, ale w pierwszych
245  2,  17|                się zgarbił, jak gdyby w sobie samym ukryć chciał resztę
246  2,  18|                 wyrachowanie. Zawiążcie sobie węzełki na końcach wąsów,
247  2,  18|                przezornie jest zostawić sobie choć skromną furteczkę na
248  2,  18|                 się Krzysztofowi. Padli sobie w ramiona i długo ściskali
249  2,  18|             roztoczonej dokoła. Uczuł w sobie starość i opuszczenie. Dawna
250  2,  18|              bezsilne ciała ciągnęła ku sobie niewysłowiona potęga.~Zdało
251  2,  20|                Jesteś troszeczkę, o ile sobie przypominam, nastrojony...
252  2,  20|            przydać. Nawet powinniśmy to sobie obecnie wziąć za maksymę,
253  2,  20|            najmniejsze drobiazgi.~- Weź sobie za maksymę, co chcesz, tylko
254  2,  20|               stała pocieszycielką:~Idę sobie do wojska - i kwita! Będę
255  2,  20|               do wojska - i kwita! Będę sobie tęgim żołnierzem. Co mi
256  2,  20|               dopiero począł przyswajać sobie, na własność brać różowy
257  2,  20|           prawie od próżniactwa, miał w sobie niepokojący powab. W piękności
258  2,  20|          wyrazów - i oto Rafał poczuł w sobie ucisk przerażenia tak wielki
259  2,  20|                  Sapał jak w polu, mało sobie robiąc ze wszystkich.~-
260  2,  20|                 niej zostaną.~- A niech sobie zostają waścine nogi, a
261  2,  20|                 To chwalę.~- A i ja tak sobie myślę, że to jest dobrze.~-
262  2,  20|               tę całą rozmowę. Zdusił w sobie wściekłą zazdrość, bezlitosną
263  2,  20|                na rękę, szarpał wolą ku sobie. Po dawnemu jął śledzić
264  2,  20|               oto już drugi raz uczuł w sobie nienawiść. Przeszył mu głowę
265  2,  21|            witać się, żegnać, ukrywać w sobie spiskowca i, co najgorsza,
266  2,  21|              sztywnymi palcami, żeby ku sobie przyciągnąć Krzysztofa.
267  2,  21|              kobietą, z tancerką, którą sobie był wybrał. On szedł w taniec
268  2,  21|           zawsze tak samo... Lubię tę w sobie pasję. Tam to chodziłam
269  2,  21|             Nareszcie Rafał przypomniał sobie, co mu poleciła. Przecisnął
270  2,  21|             miłosnymi uśmiechy, tonąć w sobie nawzajem oczyma. Każdy ukłon
271  2,  21|             gościńcach...~- Jesteś, ile sobie przypominam, złośliwy, mości
272  2,  21|                 ten frak, który masz na sobie i w którym tak misterne
273  2,  21|                 snów na jawie... Weź go sobie i miej na sercu. Nie przebiją
274  2,  21|              zarówno stosowna.~- Waćpan sobie fanfaronuj i baraszkuj,
275  2,  21|               Nieporęcznie, wydzierając sobie wiosło, to docierali do
276  2,  21|            stanu żołnierskiego. Bardzoś sobie właściwy zawód obmyślił.
277  2,  21|              suchymi onuczkami przewija sobie nogi, jak znowu wdziewa
278  2,  21|            Jeżeli chcesz beczeć, to idź sobie osobno, bo gotowi ludzie
279  2,  21|           wczoraj, dziś w nocy? Uczuł w sobie brak, pustkę, loch ciemny.
280  2,  21|                usta dziecka, wychuchało sobie głęboką donicę w zaspie,
281  2,  22|             niezłych szkapach. Mieli na sobie granatowe kurtki i takież
282  2,  22|                  Ochotnicy przypomnieli sobie o terminie wizyty u komendanta
283  2,  22|           Czegoż to waćpanowie życzycie sobie ode mnie?~Podali mu swoje
284  2,  22|              oficerów. Wszyscy mieli na sobie mundury prosto z igły, a
285  2,  22|          mundury, odepną pióra, obszyją sobie czapki suknem zamiast baranka
286  2,  22|                niż dowódcy. Wspomnijcie sobie tylko Wosińskiego i Częstochowę.~-
287  2,  22|                Częstochowy. Wspomnijcie sobie tylko Tarnowskie Góry!~-
288  2,  22|               wolna Jarzymski nalewając sobie nowy kieliszek. - Chcę wychylić
289  2,  24|         formacji każdy pułk jazdy miałw sobie sześć szwadronów. Szwadron
290  2,  24|                 nieraz w polu. Chwaliło sobie wojsko, jeśli kady choć
291  2,  24|               że głód marli, że duszy w sobie nie czują. Sąd wojenny,
292  2,  24|          nastawionymi lancami, niewiele sobie robiąc ze strzelania, i
293  3,  1 |              dostał postrzał w bok, sam sobie kulę kozikiem spomiędzy
294  3,  1 |         szwagier.~- A za cóż to ich tak sobie ulubił ten Hieronim?~- Za
295  3,  1 |           wspomniał, choć ta i twardy w sobie na potęgę! No, dobrze. .
296  3,  1 |              żołnierskim, zamknął się w sobie i umilkł. Był wciąż bez
297  3,  1 |            zastępy żołnierzy wskazywały sobie nawzajem ów kraj daleki,
298  3,  1 |             zamku Marrac i trzymał przy sobie królów hiszpańskich: Karola
299  3,  1 |         herbowej.~Ileż on znaczy! Ile w sobie mieści! Ibery... Celty...
300  3,  1 |              miały już cieniów i barw w sobie złamanych. Były ciężkie
301  3,  1 |          jałowego metalu. Nurzały się w sobie coraz szybciej te skiby
302  3,  1 |                we dwie strony, każde ku sobie. Trzykroć większy wstanie
303  3,  1 |               morskie najwyżej, stworzą sobie wyłomy, przez które wali
304  3,  1 |                 zwierzęciu, kiedy się w sobie do skoku zbiera. Leciał
305  3,  2 |                siodło na barki, otoczył sobie szyję rzemieniami, żeby
306  3,  2 |               niej i po stokroć zadawał sobie pytanie: kto też to może
307  3,  2 |                    Ziewał kurcząc się w sobie żałośnie. Na marmurowej
308  3,  2 |                motłoch na dobre podpije sobie. Zgłodniały lansjer przystąpił
309  3,  2 |              jak by z tym klechą począć sobie najskuteczniej.~Ujął go
310  3,  2 |          kościelnych, naczyń... Byli ku sobie wzajem pochyleni, i właśnie
311  3,  3 |              tygodni ułani wyćwiczyli w sobie instynkty tropicieli i zbójów.
312  3,  3 |                zbójów. Cedro odnalazł w sobie duszę jakiegoś przodka z
313  3,  3 |                 gdy już nie zawierały w sobie żywego obrońcy.~Wówczas
314  3,  3 |             piękności pamięć nie może w sobie zamknąć, oko nie może zmieścić
315  3,  3 |               za tamte damy... - myślał sobie ociężale, trzęsąc się ze
316  3,  3 |                  Biada mi!~Zgromadził w sobie siły, długo nabierał pełne
317  3,  3 |               siepią, drą pazurami. Coś sobie wzajem z ręki do ręki podają,
318  3,  3 |         wysiłkiem i dłoń przyciągnął ku sobie. Chwilę gotował cios. Zadał
319  3,  3 |           dokądś. Piechury spojrzały po sobie strasznymi oczyma. Milczeli.~-
320  3,  3 |            drugi.~Krzysztof obciągał na sobie kurtkę i zabierał się do
321  3,  3 |                i obraz śmierci. Zadawał sobie wciąż pewne pytania. Nieprzezwyciężona
322  3,  3 |          kajdany ściskała ręce.~Zadawał sobie pytanie, gdzie też jest
323  3,  3 |          wiadomość, że jest. Nie zdając sobie wcale z tego sprawy ciągnął
324  3,  3 |             zeszli na dół. Poprawili na sobie ładownice, pasy, lederwerki.
325  3,  3 |             młyńcem i .sztychem czynili sobie ulicę. Teraz każdy walczył
326  3,  3 |           przepasce. Jesteś, pochlebiam sobie, pierwszy raz przy zdobyciu
327  3,  3 |                    Pan kapitan nie ma w sobie, ile wnosić mogę, nic z
328  3,  3 |                samej chwili przypomniał sobie, że to jego ktoś dziś przezywał
329  3,  3 |                 nim śni.~- Ja nie mam w sobie nic ze Scypiona żadnego...
330  3,  3 |             mruknął Cedro.~- Nie, ja tu sobie posiedzę. Poczekam na ciebie.
331  3,  3 |            drugim, żywcem. Wyrywano ich sobie i podawano z rąk do rąk.
332  3,  3 |         niebezpieczeństwa, jeśli chce w sobie zagłuszyć paroksyzmy dawnej
333  3,  3 |              mógł już teraz przypomnieć sobie tego oblicza. Stała się
334  3,  3 |                 zimnych liści. Kalecząc sobie, drąc i przebijając palce,
335  3,  5 |             wyrazy. Prendowski napełnił sobie kielich i dolewał do niego
336  3,  5 |                do stołu i przygarnął ku sobie pierwszy z brzega półmisek.~-
337  3,  6 |                w życiu nie wspominał go sobie z tęsknotą. Skądże teraz?...
338  3,  6 |             nitki wiedzeń, uczuwań ma w sobie. Czuje, jak drżą, jak się
339  3,  6 |            kurczy się, zwija i ściska w sobie, ale już ani jednej łzy
340  3,  6 |                 w siedzeniu, zmocował w sobie, wrósł w siodło i stanął
341  3,  6 |             lewą ręką zaczął przecierać sobie oczy.~Z krzykiem i tętentem,
342  3,  6 |              smugowia. Dusza wspominała sobie wiosenny swój sen: drogę
343  3,  6 |                nie pieką. Szable toście sobie potoczyli na brusach, żeby
344  3,  6 |               mu wciąż w oczy:~- Szable sobie wyostrzyli ,jak brzytwy!
345  3,  6 |              parkanem. Rafał zapamiętał sobie ten na pół rozwalony parkan,
346  3,  6 |             tylu czasów zażądał wolą ku sobie i oglądał je wszystkie w
347  3,  6 |                głowę, oczy... Wspomniał sobie wkroczenie do Gdańska i
348  3,  6 |              zamilkł. Ów oficer miał na sobie krótki, granatowy traczek
349  3,  6 |                Fiszer mówił zatopiony w sobie:~- Gdyby tak na mnie...
350  3,  6 |                   Pozwól mi towarzyszyć sobie w tej ekspedycji.~- W charakterze?~-
351  3,  6 |          generał być w tej batalii przy sobie bez żadnej rangi aż do chwili,
352  3,  6 |                 się i podniosły. Czuł w sobie ową rozkosz szczególną,
353  3,  6 |            zabiły jego duszę. Ściskając sobie głowę słaniał się z miejsca
354  3,  6 |             napełnione prochem. Miały w sobie otwory zabite czopami, długimi
355  3,  6 |             siły polskie miał przeciwko sobie. Dwanaście dział baterii
356  3,  6 |               zimno go trzęsło. Wlókł w sobie śmiertelne cierpienie, dźwigał
357  3,  7 |              stać na nogach.~- No, radź sobie, jak umiesz.~- Panie generale...~-
358  3,  7 |          przysiadał na ziemi. Wspominał sobie to głód, to pragnienie,
359  3,  7 |                Ale wreszcie przypomniał sobie dom księcia Gintułta i prosił,
360  3,  8 |               Olszowej, które nie mogły sobie dać rady i nie wiedziały,
361  3,  8 |                 Dobrze waćpanu dworować sobie z naszej galicyjskiej niedoli,
362  3,  8 |                 nieprawdaż? Przypominam sobie...~Gintułt skłonił się z
363  3,  8 |                 porywczo. - Cóż pomyśli sobie mieszkaniec? Po jednej bitwie,
364  3,  9 |                a sam kazał przysposobić sobie konie do odjazdu w Poznańskie.
365  3,  9 |                 nie zamieszkany, miał w sobie coś z rozpusty saskiej,
366  3,  9 |             sprawami życia, zatopiony w sobie, pośród mokrych mgieł, między
367  3,  9 |              oczy miotały ogień. Miał w sobie coś z drapieżnego ptaka.~-
368  3,  9 |                francuszczyzną podrwiwać sobie z naszego żądania, mówił
369  3,  9 |             bardzo wyczulony i pewien w sobie obmierzły niepokój. Zdawało
370  3,  10|             ustał. Obłoki bure, pełne w sobie białych jam i dołów, ciężko
371  3,  10|        przerywać jego zadumy. Wspomniał sobie, jak to jesienią przed laty
372  3,  10|             wciąż się zajmuje ulubionym sobie ułamkiem. Walki widziane
373  3,  10|             zmarszczył się i zmarniał w sobie. Stał się z niego w krótkiej
374  3,  10|                    Tyle wiesz! Jużem to sobie tysiąc tysięcy razy mówił
375  3,  10|               skoro taki wpływ na niego sobie wyrobiłes? Gdybyż choć bił
376  3,  10|             kawałkiem ziemi? Przypomnij sobie jego duszę... On, Krzysztof!
377  3,  11|               zgasłych pokoleń, dumając sobie i zgadując nadaremnie, czyje
378  3,  11|             górą secinami lat. Powiadał sobie wówczas w duchu, że przecie
379  3,  11|                 w dymnikach, tak dobrze sobie znanych, wypatrując stanowisko
380  3,  11|            zawołał Rafał przypomniawszy sobie zlecenie książęce.~Ale generał
381  3,  11|                 Świętego Jacka.~- To go sobie waćpan zamykaj!~Najbardziej
382  3,  11|                 Wiedział. że źle. czyni sobie, czuł gorzki żal, że biec
383  3,  11|            armat i strzelnic, zwierzali sobie myśl, że musi być to bardzo
384  3,  11|                 czarodziejstwa uczuł na sobie. Bez tchu, z bielmem na
385  3,  11|              księcia za bary, zadaje go sobie na plecy, jego samego ciągnie
386  3,  12|              śladu. Przez chwilę czuł w sobie gniew, gniew najbardziej
387  3,  12|               śladu. Ale zmiażdżył go w sobie młotem potężnej myśli:~Teraz
388  3,  12|          zamiast krzyża zasługi zarobił sobie dobrowolnie na sąd polowy
389  3,  12|         stanowił dla niej partię. Myśli sobie teraz o tym. Była narzeczoną,
390  3,  12|           bezwładne race zsuwają się ku sobie, palce jednej dłoni zaplotą
391  3,  12|           Wałacha gniadego pod panicza! Sobie tę siwą klacz zabieraj!
392  3,  13|               dzieciństwo swoje, śnił o sobie widomy na jawie sen. Był
393  3,  13|             konne, że oficerowie kazali sobie dać jeść w refektarzu, a
394  3,  13|         zwieszoną na piersi głową, usta sobie stułą zakrywa... A stuła
395  3,  13|           Pędząc na przedzie, powtarzał sobie ze ściśniętymi zębami wciąż
396  3,  14|                  przeszedł wszystko, co sobie mogli wyobrazić. Ziemia
397  3,  14|                 miejsce, utwierdzając w sobie pewność, że to jednak spełnione
398  3,  14|           między kamienie powiedziawszy sobie, że nic tu już nie ma. Spadła
399  3,  14|              przerażenia... Zatopiony w sobie, nie czuł siekącego deszczu,
400  3,  15|           dreszczów...~- Miałem ja je w sobie.~- Co? Dreszcze?~- Co to
401  3,  15|               za kraj!~- No, powiadajże sobie w dalszym ciągu tę dewizę
402  3,  15|               pilnie oczyma. Nie ufając sobie powiódł go do Gajkosia i
403  3,  16|            hiszpańską ziemią, śpiewając sobie i jemu pieśń pożegnalną,
404  3,  17|        austriackiej pożogi. Wyporządził sobie w końcu tego domostwa stancyjkę
405  3,  17|                  Nowe życie zakładał tu sobie, mocne ściany na kamiennym
406  3,  17|                 bój się!~Rafał zakładał sobie wiele na uprawie tego łanu.
407  3,  17|                 Krzysztof!~Podbiegli ku sobie i padli wzajem w ramiona
408  3,  17|         półzwrot w tył.~- Milcz, głupi! Sobie bierz Samosiłka.~- Według...