Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |               powyginały się w pałąk. Te wyciągnięte zewsząd, z bliska
  2  1,  1 |                czy mu się śniły tylko te okrutne ptasie oczy, wbite
  3  1,  1 |              Niegdyś wdzierała się na tę górę szeroka jezdna droga
  4  1,  1 |              chojaków i znikły. Tylko te szczyty zielone i giętkie
  5  1,  1 |            senne, znudzone i odbywały tę podróż resztkami siły. Nardzewski
  6  1,  1 |              w puszczy polanach. Wsie te o nazwach leśnych, wspominających
  7  1,  1 |   jednocześnie śniło mu się, że przez tę daleką, śpiącą, martwą dolinę
  8  1,  1 |            gdy konie poszły z góry.~- Te, trąba! - wołał Nardzewski
  9  1,  1 |         zaszczyt... w tych ubogich... te... progach?~- Moje miano
 10  1,  1 |             raniuteńkiego. Puściliśmy te pieski w zagajnik. Cicho,
 11  1,  1 |           oświadczył urzędnik.~- Mnie te nazwy ani pachną, ani śmierdzą...
 12  1,  1 |              stało... Dość, że mię... te... puścił. Rzuciłem się
 13  1,  1 |             rana z radości hulało, że te... I toasty, i okrzyki...
 14  1,  1 |             jest ziemia i moi ludzie. Te Wyrwy to jest mój kraj.
 15  1,  1 |             prapradziad mój, Józef, i te pustka lasami porosłe kupił
 16  1,  1 |         pancerz i rękawicę, karczował te role, rwał pniaki i jałowce.
 17  1,  2 |          saniach lecących przed nim - te dwie panie... Jedna starsza,
 18  1,  2 |        wiedząc czemu, wpatrywał się w te oczy, które się do niego
 19  1,  2 |            całej głowie, w piersiach. Te to przecudne, jaśnie wielmożne
 20  1,  2 |              chyliło się poziomo to w tę, to w inną stronę, zawieszone
 21  1,  2 |              jedno prawda... Ogromnie te Niemcy pouciekały, i to
 22  1,  2 |             tylko ona mogła posłyszeć te straszliwe wyrazy, które
 23  1,  2 |           osłupieniem wpatrywał się w tę jego czynność.~Widział,
 24  1,  3 |                  Lydia dic, per omnes te deos oro, cur properes amando
 25  1,  3 |               szeroko oczy wlepiali w tę noc bez gruntu, ale nic
 26  1,  3 |              kolegiackiej. Skoczyli w tę stronę i wnet nozdrzami
 27  1,  3 |               i niby widma szli przez tę stancję. Słychać było tylko
 28  1,  3 |          pływał w niej nocną porą, że tę łódź zatracił, że o mały
 29  1,  3 |         zimowej pochłaniała wszystkie te uczucia chwiejnie płonące,
 30  1,  3 |         zębami. Rafał wspomniał sobie tę chwilę. Doświadczał w ciele
 31  1,  3 |       studenta. Pan Filip narzucił na te ręce, ściśnięte do kupy
 32  1,  3 |      Filipkiem na czele rzucił się na te drzwi, nic nie zwracając
 33  1,  4 |           Podziw, a może żal odwracał tę twarz, te upajające dziewicze
 34  1,  4 |           może żal odwracał tę twarz, te upajające dziewicze oczy...
 35  1,  4 |              dłonie hańby, właśnie na te sprawy, dzieła, uczucia,
 36  1,  4 |             razy silnie pragnął, żeby te dziwne chwile umarły, zbierał
 37  1,  4 |            duszę jak życie.~Ćmiły się te oczy od wichrów wspólnych,
 38  1,  4 |        szerokich kościach czoła. Oczy te były pełne sądu, pewności
 39  1,  5 |       pochwycić marzeniom.~Czyhały na tę chwilę, goniąc stadem nieprzeliczonym.
 40  1,  5 |         spychać mu przyszło z posady. Tę samotną i potajemną chwilę
 41  1,  5 |             zadygotał.~Jakże on widzi te pola? Jakże widzi tarniny
 42  1,  6 |       zołmierzyku, chcesz ode mnie za te trzy dukaty? Czy Królestwo
 43  1,  6 |          dokoła święconą kredą, wzion te skrzypeczki i nic nie pyta,
 44  1,  7 |               okolicę. Wpatrzył się w tę stronę rodzinną i w tłumie
 45  1,  7 |      wszystkimi siłami ciała. Z wolna te dźwięki metaliczne, tony
 46  1,  7 |           Pierwszemu słowikowi, który tę tonikę zaczął, odpowiedział
 47  1,  7 |              miłymi przyjaciółmi były te leśne głębiny. Czuł się
 48  1,  7 |           każda skiba aż do przykopy, te zapomniane obszary lasów,
 49  1,  7 |               osiadł w owej Wygnance. Te wiadomości, Bóg raczy wiedzieć
 50  1,  7 |            wyrzucono z roli. Kamionki te osłonione były kępami tarniny,
 51  1,  7 |        ściśnienia w piersi. Patrzał w te okna, których wydłużone
 52  1,  7 |         pochodni w noc ciemną. Dam ci te książki... Na opresję kmiecą,
 53  1,  7 |            rodem. Wziąłem w dzierżawę tę oto wioszczynę i tak siedzę.
 54  1,  8 |             dlatego przychodził, żeby tę robotę dopilnować... To
 55  1,  8 |               to on się odezwał nie o te karczowanie, nie o zarobek,
 56  1,  8 |           przyjemnie, że on karczował tę nowinę, a pan kapitan ją
 57  1,  8 |         radością będące, skąd miejsca te posiadały coś z niego samego,
 58  1,  8 |                 Kapitan Piotr spędzał te dni w zupełnej również samotności.
 59  1,  8 |         Czytam w tobie jak w księdze. Te same tłamsisz w sobie zaskórne
 60  1,  8 |        pospolita rzecz Żółkiewskiego? Te stada ludzkiego bydła z
 61  1,  8 |              Pragnąłbym zratować całą tę wioskę. Jest to włość nędzna
 62  1,  8 |               zdrowie miał lepsze, że te twoje palladia były jak
 63  1,  8 |              zajrzał z przerażeniem w tę twarz. Ujrzał dolną wargę
 64  1,  8 |              ręką zmarłego.~Wszystkie te papiery Rafał złożył systematycznie,
 65  1,  10|         książąt Gintułtów założył był tę siedzibę na wzór francuski.
 66  1,  10|               prowadzoną. Usłyszawszy te dźwięki ledwie zrozumiałe
 67  1,  10|           porywających ku sobie. Damy te były wystrojone i mówiły
 68  1,  10|             wszakże było, czy potępia tę zbyt głośną wesołość, czy
 69  1,  10|             było życie całe? - mówiły te zmarszczki - po co istnieć
 70  1,  10|     patrzących jako uniesienie. Ruchy te były niewysłowione. Odzwierciadlało
 71  1,  10|             ale że to blisko... A i o te chomąta się spytaj, tobym
 72  1,  10|              to samo kupił, a nawet i te szkapska...~- Ja napiszę,
 73  1,  10|     doskonałej obojętności, jak gdyby te rzeczy, pierwszy raz widziane,
 74  1,  10|                zabity na duszy. Uczuł tę instynktowną dumę, wyniosłe,
 75  1,  10|               sumę... Weźże je sobie, tę trochę uciułanych dusiów,
 76  1,  11|             Nigdy się nie odwróciła w tę stronę, gdzie był, ale on
 77  1,  11|              cienie przepływają przez tę twarz i że w szczególny
 78  1,  11|             głowie myśl, że wszystkie te zajścia ducha są złudzeniem.
 79  1,  11|        rozległe ścierniska, urządzano te gonitwy bardzo często.~Pewnego
 80  1,  12|          bardzo podejrzliwie. Gdy się te wszystkie ceremonie skończyły,
 81  1,  12|            matka spoczęli pod ziemią. Te miejsca ukazały się teraz
 82  1,  12|            maja 1797 roku". Wszystkie te szczegóły jak grad sypały
 83  1,  12|             dei Machiavelli. Oto były te słowa, zawierające prawdę
 84  1,  13|              złomy Vicenzy. Gdy minął te okolice, wjechał w kraj
 85  1,  13|                Do niego wyrzeczone są te słowa pełne szczęścia i
 86  1,  13|        słowicza! Widzisz na wschodzie te smugi zazdrosne, co złocą
 87  1,  13|             wrzawę, utonął w myślach. Te anegdoty, swada, żart ze
 88  1,  13|      rzeczypospolite? Po toż wyszła w te kraje owa wiara?~Dąbrowski
 89  1,  13|             uczyniła Francja niosąc w te kraje swe wielkie prawa?
 90  1,  13|               książę... Żartuj zdrów! Te konie, zwiastujące zwycięstwo,
 91  1,  13|              podkomendny. Znowu pójdą te tłumy niepłatne, głodne,
 92  1,  13|           klucze. Myśl teraz nad tym: te legie, ta chłopska i małoszlachecka
 93  1,  13|               ed empia~Si farŕ contra te...~jak Dante wygnany pisał
 94  1,  14|               doświadczył usłyszawszy te wyrazy.~- Ja nie... - rzekł
 95  1,  14|               to żołnierza mieszkanie te góry książek?... Jestem
 96  1,  14|            wykonalnych z kupy marzeń. Tę bezmierną sprawę, największą
 97  1,  14|             ja właśnie miał, posiadał tę jego tajemniczą siłę... -
 98  1,  14|          ziemia, którą widzę tak, jak tę oto mapę. Gdybym mógł stawać
 99  1,  14|            język, ujmę ją w garść jak tę szpadę. Wtedy wrócę. Ja
100  1,  14|       Adrienne de Cambis, de Crény... Te jak Sapho de Mytilene, inne
101  1,  14|               nie mam prawa wstępu na te salony...~- No, ale posiedzenie
102  1,  14|            Żołnierze nasi patrzeli na te trupy ze czcią. Starzy wojacy
103  1,  16|        Wciągając na wydelikacone nogi te statki Rafał zatrząsł się
104  1,  16|              podobne do obłoków. Kępy te miały zawsze ten sam kształt,
105  1,  16|               kolców. Zdawało się, że te żywozioła wciąż syczą i
106  1,  16|           potępionej... Sama wykopała tę ścieżkę, sama zniosła kamienie
107  1,  16|          niego, a właściwie do siebie te słowa, uczuł w sobie tęsknotę,
108  1,  17|          klasztorem San Francesco sui Te na prost bramy Pusterli.~
109  1,  17|       wyrwanym oknie... Wraz palnął w tę samą ścianę pocisk, buchnął
110  1,  17|           ucha jego własny duch. Myśl tę usłyszał tak wyraźnie jak
111  1,  17|   awansowanego obecnie na kapitana. W tę bramę najzacieklej biły
112  1,  17|              jednym działem a drugim. Te posępne, spracowane spiże
113  1,  17|               kula skrzydlata... Wtem tę trwogę senną, straszliwszą
114  2,  1 |            córkom pytania, jak się na tę sprawę zapatrują, ale w
115  2,  1 |             okoliczności wepchnęły na tę żmudną i zakurzoną drogę.
116  2,  1 |             do żywego.~- Udałem się w tę podróż po wojnie, która
117  2,  1 |          sfinksa poległego. Tymczasem te piramidy, obeliski, sfinksy,
118  2,  1 |        wyraźnie na pierwszej stronicy te słowa:~Z Pierwszego Listu
119  2,  1 |            Azjach i stamtąd przywiózł te jakieś farmazońskie banialuki,
120  2,  1 |           szczęścia. Po chwili jednak te jastrzębie spojrzenia ginęły
121  2,  1 |   filisterskich uśmiechach. Wszystkie te okoliczności budziły w szczęśliwym
122  2,  1 |          dawną, stanisławowską cechę. Te same jeszcze zostały ściany,
123  2,  1 |              mielący już językiem - a te farmazony zaczęły go wodzić
124  2,  1 |            kurnika w Pacanowie!~Głosy te ginęły w nadzwyczajnej wrzawie.
125  2,  2 |            hotelu, zajazdu...~Pragnął tę noc za jaką bądź cenę przepędzić
126  2,  2 |             były to wspomnienia, gdyż te pieściły go raczej i władały
127  2,  2 |          przymglone oczy majora widzą tę chwilę dokładnie, jasno,
128  2,  2 |      promieniami ognistymi wysmalone. Te proste słowa: versatur ibi
129  2,  2 |            szczebiot pokoleń. Widział tę jego chwilę, kiedy znużony
130  2,  2 |        wewnątrz. W pewnej chwili oczy te ożywiły się i książę rzekł
131  2,  2 |          Milites Templi. Często pisał te słowa, które z dziwną rozkoszą
132  2,  2 |               krokiem ku potomności".~Te studia niewiele wpłynęły
133  2,  2 |               z zapałem wybrał się na tę niezwykłą uroczystość. Loża
134  2,  2 |             ołtarzy~I złóżcie na nich te dary,~Co zdobią wolnych
135  2,  2 |              spirytusowych rzucało na tę postać przerywany blask.
136  2,  2 |            Rafał ze drżeniem usłyszał te jego słowa:~- Damy ci pierwszy
137  2,  2 |           obłąkanym wzrokiem zobaczył tę twarz, oczy królewskie,
138  2,  2 |               dygotał z zimna słysząc te wyrazy. Włosy jeżyły mu
139  2,  3 |              tylekroć zalecanej mu na tę chwilę przez księcia, czuł
140  2,  3 |          poprzednio, rozstąpiły się i te same osoby weszły powtórnie.
141  2,  3 |           zgromadzenia praktykującego te cnoty? - znowu twierdząco
142  2,  3 |              major:~- Prowadźcie go w te okropne strony, do których
143  2,  3 |        zasługiwać będziesz, nie tylko te wydobyte, ale wszystkie
144  2,  3 |           powitania braterskiego.~Gdy te wszystkie ceremonie zakończyły
145  2,  3 |           rzędach swoich, że zamyślam tę sprawiedliwą i doskonałą
146  2,  3 |         sprawnie, jak jeden, wykonali tę komendę. Stawiając szklanki
147  2,  3 |              Jakże dziwnymi stały się te oczy Mistrza katedry! Jakże
148  2,  4 |          Milites Templi. Często pisał te słowa, które z dziwną rozkoszą
149  2,  4 |               krokiem ku potomności".~Te studia niewiele wpłynęły
150  2,  4 |               z zapałem wybrał się na tę niezwykłą uroczystość. Loża
151  2,  4 |             ołtarzy~I złóżcie na nich te dary,~Co zdobią wolnych
152  2,  4 |              spirytusowych rzucało na tę postać przerywany blask.
153  2,  4 |            Rafał ze drżeniem usłyszał te jego słowa:~- Damy ci pierwszy
154  2,  4 |           obłąkanym wzrokiem zobaczył tę twarz, oczy królewskie,
155  2,  4 |               dygotał z zimna słysząc te wyrazy. Włosy jeżyły mu
156  2,  5 |          dałabym sobie bez żalu uciąć tę rękę, za jego taką samą
157  2,  6 |              w ich żyłach przepływają te same strumienie ognia. Kiedy
158  2,  6 |        rdzenia i warstw drzewa. Płazy te miały teraz nie swoje barwy.
159  2,  6 |              rosy szarobiałej. Liście te chwiały się i wyginały ku
160  2,  7 |               szczęście. Kochane były te drzwi!~Jakże im miły był
161  2,  7 |          poziomki! Jakże im miłe były te drzwi grube, składane niezwykle,
162  2,  7 |            namiętność. Wtargnąwszy na te wyżyny, odtrącali precz
163  2,  7 |              granica. Widać tamto jak tę oto węgierską stronę. Wejdziemy
164  2,  9 |           otoczonej lasami. Patrzał w te miejsca spłoszonymi oczyma.
165  2,  9 |     otaczających, powiedział mu, że w tę wodę musieli wrzucić ciało
166  2,  9 |          zimny i wyzywający, jak były te zjawiska:~- Cóżem wam uczynił?
167  2,  9 |              I ty, o niebo...~Ale gdy te westchnienia wyrywały się
168  2,  9 |         Nieraz zdawało mu się, że już te same turnie widział, że
169  2,  10|               się poważyli na nią, na tę, której już nie był w stanie
170  2,  11|             się łagodnie.~- Po cóż są te góry, te bezgraniczne, ledwie
171  2,  11|        łagodnie.~- Po cóż są te góry, te bezgraniczne, ledwie ogarnione
172  2,  11|               i przepaście? Po cóż są te zaspy? Na co była okropna
173  2,  11|           płaszcze, podróżni spędzili tę noc na drzemaniu w pobliżu
174  2,  11|          kocham jaką krainę, to tylko tę. To jest ojczyzna mojej
175  2,  11|        wątłymi myślami zdołamy obejść te drogi przezeń odkryte, przepłynione
176  2,  11|           napisać do królowej Izabeli te dumne, zaiste królewskie
177  2,  11|             czy nie? Taka właśnie jak te gałęzie: wszystka różowa,
178  2,  11|          kilka samotnych łez, a z ust te słowa ciche:~- Któraś wzgardziła
179  2,  12|         sekret, zniesławić po śmierci tę, która z jego winy zginęła,
180  2,  12|            sprawy zbójeckie, otrzymał te dokumenty po upływie znacznego
181  2,  12|            oberżystę:~- Słuchaj no... te... jegomość, masz tam co
182  2,  12|        zapytaniem:~- A cóż byś tak... te... jegomość... kazał?~-
183  2,  12|                 No, on tu pewnikiem w te pędy wyniesie..~- Jak też
184  2,  13|                osłaniająca tajemniczo te sioła ledwie widoczne, wzgórza,
185  2,  13|           bryce, przechylał się to na tę, to na tamtą stronę, o coś
186  2,  13|            wściekły na przyjaciela za te czułości.~Zaczyna się ministrantura... -
187  2,  14|        również z Wiednia zstępujesz w te powiaty? zapytał Rafała.~-
188  2,  14|          zołzach i zawłokach traktują te wszystkie bibuły? - czepiał
189  2,  15|               pewnością, że rozszerzy tę chwilę mocy na godzinę,
190  2,  16|             pól, leciały za jego wolą te chore liście, jedne już
191  2,  17|         uczuciem przejęci, patrzali w te prawdomówne, szorstkie i
192  2,  17|         szpitalach polowych przeleżał tę ciężką zimę. A od wiosny
193  2,  17|             Skłębiły się i zagmatwały te dwa wojska, wżarło się jedno
194  2,  17|            ponad grodem, czyhając jak te sępy. Nasz tam, wiecie,
195  2,  17|         panowie bracia: przyszli my w te same wądoły, nad one zgniłe
196  2,  17|        manyles, podobne do blekociny. Te to smugowia mokną w porze
197  2,  17|    paznokciami torebkę z zarodkiem, a te we dwadzieścia cztery godziny
198  2,  17|             Austerlitz! Oto ja ujrzał te czeskie i morawskie wzgórza,
199  2,  17|            wasze nogi, żeby na ziemię tę wstąpiły. Bóg pewnie karze
200  2,  17|             obszedł świat czekając na tę chwilę, nie pójdę z nimi.
201  2,  17|           Niech żyje Cesarz!~Rzekłszy te słowa żołnierz wsunął głowę
202  2,  18|               za uzdy przyprowadzicie te same wierzchowce pod ganek.
203  2,  18|         szukały twarzy dziecka. Usta, te usta zawsze uśmiechnięte,
204  2,  18|          jakby go obezwładniał, jakby te ręce bolesne i cudne chciał
205  2,  19|           parte franse. A tu dragon w te tropy i za połę! Teraz ci
206  2,  20|        paszportem Olbromskiego, ale i te przełamano, a właściwie
207  2,  20|            obojętności i werwy, jakby te wiadomości ani odrobinę
208  2,  20|         Rafała, żeby mu zakomunikować te niezwykłe myśli, które teraz
209  2,  20|               tego głosu i patrząc na tę postać Olbromski liczył
210  2,  20|          śmiało patrzały w jego twarz te oczy prześliczne, te same,
211  2,  20|            twarz te oczy prześliczne, te same, a jednak inne. Nie
212  2,  20|               męstwo...~Powiedziawszy te słowa zmierzyła Rafała drwiąco
213  2,  20|          Mieliśmy możność widzieć już tę procedurę austriacką...
214  2,  20|       plenipotentowi mego męża, który tę sprawę podjął się przeprowadzić.
215  2,  20|   onieśmielonych. Coraz dłużej trwały te chwile, w których ciągu
216  2,  20|            dziedziczka wyrwała się.., te!... z tą gotowością pomagania
217  2,  20|          waścine nogi, a osobliwie... te buty...~- Chciałem coś jeszcze
218  2,  20|            zęby, tak że tylko on mógł te wyrazy posłyszeć:~- Szukam...
219  2,  20|       aczkolwiek zachwiał się słysząc te słowa. Płomień ognia buchnął
220  2,  20|                Zadzwoniły mu w uszach te wyrazy prawdziwie jako świst
221  2,  20|        zapytać, dlaczego wybrała pani tę aleję? W Grudnie były miejsca
222  2,  20|           przyjaciółmi. Rafał słyszał tę całą rozmowę. Zdusił w sobie
223  2,  20|              roześmiał się patrząc na te ognie. To on tam ma się
224  2,  20|             tam ma się udać... Między te ognie... Tysiąc strzałów
225  2,  21|            się z cicha.~Tak przetrwał te dwa dni świąteczne.~Teraz
226  2,  21|         dokonało". - Cóż mogą znaczyć te słowa? co mogą znaczyć te
227  2,  21|             te słowa? co mogą znaczyć te słowa? co mogą znaczyć?
228  2,  21|              zawsze tak samo... Lubię tę w sobie pasję. Tam to chodziłam
229  2,  21|               Wiedział tylko tyle, że te sekundy, które przemijają,
230  2,  21|      najzupełniejszy! Jedź tam ostro, te, guzdrała! Koniom po bacie!~
231  2,  21|             ponuro oczyma dzieci - że te... że przyńdzie dopiero
232  2,  21|      przysłonione powiekami.~- Zbierz te pieniądze ze stołu i schowaj,
233  2,  22|         oczyma dyl w kącie. Podnieśli tę deskę z trudem i wydobyli
234  2,  22|              czerwienią oblewały całą tę daleką, jałowcową niwę.
235  2,  22|         prostego kanoniera. Pochwalam tę myśl... A nawet będę was
236  2,  22|              i na pocztowych, i teraz te... czekamy, co dalej będzie.
237  2,  22|              lesie nocy i po ciemku w tę rzekę łomot na koniach.
238  2,  23|          Zresztą Jarzymski wdał się w tę sprawę i swoimi sposoby
239  2,  23|           jeden zwrócili się twarzą w tę stronę. Cedro i Olbromski,
240  2,  24|            rozprostowania go w linie. Tę wszystką siłę pieszą podzielono
241  2,  24|            psia ich mać, w Galicyi, a te bliższe - to nasze... Słuchaj!
242  2,  24|                Sam jeno Bóg Najwyższy tę rzecz wie. Jemu jednemu
243  2,  24|         świecie robić. On tylko jeden tę rzecz wie na tym świecie.
244  2,  24|           Holendrzy i Niemcy..." Siły te znacznie przewyższały co
245  2,  24|     woltyżerów poznańskich uderzył na te domy bagnetem. Idąc na kule,
246  2,  24| przedmiejskich, ale uchodząc zapalili te wszystkie szopy i budy,
247  2,  24|            odstawiły chłopca do czat, te podały go dalej, aż stanął
248  3,  1 |          generała Krasińskiego. Pułki te stały w Toruniu do 28 lutego
249  3,  1 |          jakisi ta Anhalt, na koniu w te pędy uciok. Dwóch pacierzy
250  3,  1 |               strzemię. Zmarnują waju te guwernery.~- Nie ma strachu.~-
251  3,  1 |           przyśli do swych strzech, w te lasy, gdzie ino trza? Z
252  3,  1 |           tysiąca, zza gór Germanii w tę stronę, gdzie słońce z niebios
253  3,  1 |              nędzy... Kiedyż go znużą te krwawe dzieła?...~- Przenigdy! -
254  3,  1 |                Ileż uczynił na ziemi! Te niezmierzone skrzydła gór,
255  3,  1 |            się w sobie coraz szybciej te skiby i bruzdy wodne, jedne
256  3,  1 |               jedno z drogą księżyca. Te dwa wełny morskie wychyną
257  3,  2 |             się starcia.~Bardziej niż te epizody zajmował przybyszów
258  3,  2 |            pysku towarzysza, spotykał te konie padłe, leżące bez
259  3,  2 |       szczegółowo rozpoznał wszystko. Te ręce związane kręcono, widać,
260  3,  2 |            płotami z surowych głazów. Te właśnie kamionki chroniły
261  3,  2 |        pytanie: kto też to może palić te ognie? Wróg czy swój? Słychać
262  3,  3 |              Szli ciągle wpław raz na tę, drugi raz na drugą stronę
263  3,  3 |           sypaniem baterii. Ułatwiała te prace wielka obfitość rowów
264  3,  3 |          tłumowi zjeżyło. Mieli iść w tę czeluść wąską i sięgającą
265  3,  3 |                puściło się na oślep w te zaułki. Przeczuwali. że
266  3,  3 |          pochmurówka z cegły zamykała tę uliczkę i dzieliła ją od
267  3,  3 |              zachwytu, mierząc między te oczy, surowo w niego wlepione.~
268  3,  3 |         straszliwego milczenia. które tę ciemną salę napełniło, dawały
269  3,  3 |          trwogi mógł spojrzeć na nią. Te same ujrzał samoświecące
270  3,  3 |              koło siebie. Oto zaczęły te ręce obciskać suknię na
271  3,  3 |             jeszcze zalśnią przed nim te oczy wieczne, oczy żywota...~
272  3,  3 |             myśl. Tymczasem wszystkie te wyschłe łapy, kościste,
273  3,  3 |               słyszeliście?~Ruszyli w tę stronę, skąd przyszli. Cedro
274  3,  3 |            odgłosów... Zrozumieli, że te drzwi prowadzą wprost na
275  3,  3 |         drewnianymi okiennicami. Okna te, ze dworu opatrzone w żelazne
276  3,  3 |              żeby ją widzieć... Tylko tę posiąść wiadomość, że jest.
277  3,  3 |          umrzeć trzymając w ramionach tę siostrę duszy swej, drżącą
278  3,  3 |            własną duszę, umierając, w te usta... Czemuż ci się, siostro,
279  3,  3 |              kąta w kąt...~- Trzymaj, te - ułan! - wrzasnął mu nad
280  3,  3 |              mieszkanie zakonnic, już te miejsca były zupełnie opanowane.
281  3,  3 |              dajmy na to, piaskowcu - te chlubne czerwone plamy na
282  3,  3 |          działobitniami, a ma zarazem tę dobrą stronę, że oszczędza
283  3,  3 |          znaczna część ofiar przyjęła tę karę Boską z pokorą i poddaniem
284  3,  3 |                Bujna fala krwi oblała tę rękojeść. dokoła niej skrzepła
285  3,  3 |        pułkownikiem Henriotem. Obadwa te tarany wbiły się w Cosso
286  3,  3 |               ze sczerniałego marmuru tę głowę niewysłowionej piękności,
287  3,  3 |                Łkały przed nim w nocy te bezsenne białe róże. Same
288  3,  3 |               do wnętrza.~Znał dobrze tę salę. Na dywanie pod szafą
289  3,  3 |              w całej prawdzie i pełni tę salę, którą miał w mózgu
290  3,  3 |             przemówiło teras wyrazem! Te straszne nieme sienie, te
291  3,  3 |             Te straszne nieme sienie, te straszne okna i drzwi wychodziły
292  3,  3 |               taki ból, jakby to jego te wszystkie strzały przeszyły.
293  3,  4 |    rzeczywistą ziemię. Widzą z daleka te myśli samowładne i bujne
294  3,  4 |               nie krzyknął już, tylko te wyrazy wyjęczał prze-z.
295  3,  5 |               miał jeszcze otaczające tę wieś faliste łany winnic
296  3,  5 |         szpicu czuwamy dzień i noc.~- Te kandelabry to także muzealne?-
297  3,  5 |             stół. Ściana oddzielająca tę dużą izbę od następnej była
298  3,  6 |              i twarde myśli odtrącają te trwogi. Wiatr wiosenny osuszył
299  3,  6 |            tamtej? czy jeszcze zawlec tę podorywkę? czy orać tamte
300  3,  6 |           naciągnięta, wytężyły się w tę stronę, skąd szedł daleki
301  3,  6 |             Wawrzek! A bijże! A bijże tę psiokrew! - wrzasnął gdzieś
302  3,  6 |             mu w łeb z góry, prosto w te obłąkane ślepie. Uczyniwszy
303  3,  6 |              z kopyta poleciał w bój. Te sto kilkanaście koni, lecąc
304  3,  6 |               fersztanden? Odgibam ci tę szmato;. nie bój się, jak
305  3,  6 |         włosach, przygasłe oczy. Oczy te patrzą weń, gdy rannego
306  3,  6 |          Ranny widział był już nieraz tę głowę z nosem grubym i długim,
307  3,  6 |        ukłonił się z obłudną zgodą na te słowa, z udanym współubolewaniem.
308  3,  6 |              Chociaż z drugiej strony te błota i rudawiska nie są
309  3,  6 |         Obejść nas...~- Co to znaczy! Te brygady mogą nam tylko zwiastować,
310  3,  6 |          całej naszej pozycji. Trzeba tę wieś zająć, mocno obsadzić,
311  3,  6 |           drogi i groblę. Wszak znasz te miejsca?~- Znam.~- Jakież
312  3,  6 |                 No, chwałaż Bogu i za tę kruszynkę snu! U kaduka!
313  3,  6 |            nie na bal paré idziemy za tę grobelkę. Gdzie twój pułk
314  3,  6 |              waszymi trupami zapełnię te niziny...~Rozkazuj, wodzu!
315  3,  6 |       straszliwego huku Rafał słyszał te wesoło drwiące słowa. Nogi
316  3,  6 |           batalion. Wprędce napełnili te miejsca chargocząc, gadając,
317  3,  6 |             bomby moździerzowe. Bomby te w chwili pęknięcia na ziemi
318  3,  6 |             olszowego lasu. Bataliony te wciąż szarpały się z nieprzyjacielem.
319  3,  6 |               było co chwila wywlekać te koła z rozpadlin gruntu
320  3,  6 |            suchych trzcin, powłóczyła te głosy śmierci niby całun
321  3,  8 |              mi z tego, że zatrzymamy tę fortecę i skraweczek ziemi?
322  3,  8 |                tak, tak! Ja powtarzam tę samą myśl: jestem generałem
323  3,  8 |             zbudujemy. Stracimy tylko tę garstkę naszych rekrutów,
324  3,  8 |           krypach, to znaczy garstką. Tę zgnieść napaścią. Nim most
325  3,  9 |            obrobionego na Szulcu, ale te wiadomości były mętne i
326  3,  9 |               wojaka wsłuchiwał się w te zdradzieckie echa i wciągał
327  3,  9 |               w tamtejszym parku. Ale te płochliwe złudzenia znikały
328  3,  9 |         którzy na krypach konwojowali te mostołodzie, dali do nas
329  3,  9 |            Gdańskiem...~Rafał słysząc te słowa ujrzał blokhauz pod
330  3,  9 |              kolorowany, wyobrażający tę scenę.~- Oni tymczasem-ciągnął
331  3,  9 |     infanterią dla obsaczenia szańca. Te przygotowania zajęły z górą
332  3,  9 |              Ale nareszcie pokonali i te szykany. Usłyszeli przed
333  3,  10|              tropy twoje przyjdzie na tę samą miedzę jużci ten nieprzyjaciel.
334  3,  10|     słuchaczów nie został obojętny na te przejmujące skargi, na te
335  3,  10|             te przejmujące skargi, na te samotne głosy i okrzyki.
336  3,  10|     uprowadzenia Krzysztofa ucięto mi tę rękę, tę nogę, ale musiałem,
337  3,  10|         Krzysztofa ucięto mi tę rękę, tę nogę, ale musiałem, przyjacielu,
338  3,  11|             poburzonych szańców. Kule te śmigały jak race w dzień
339  3,  11|            wypadków, kiedy on widział tę gębę, słyszał ten głos.
340  3,  11|              wszystkie siły, uderz na tę pozycję, jeszcze ją wydrzesz!~-
341  3,  11|         Czyliż nie widzisz, co zburzy te kult! Patrz!~- Widzę nie
342  3,  11|               Umykaj!~Rafał zrozumiał tę radę. Powiódł oczyma po
343  3,  12|       wszystko, co szeptają do siebie te wargi, że to już dawno słyszała,
344  3,  12|            wie doskonale...~Powtórzył te słowa, powtórzył drugi raz
345  3,  12|               które wolno zmierzały w tę stronę. Skoczyli obadwaj
346  3,  12|           gniadego pod panicza! Sobie tę siwą klacz zabieraj! Żywo!
347  3,  13|              wspomnienie dzieciństwa. Te same szare skarpy rozkraczone,
348  3,  13|      podsadzanie się ze wszej potęgi. Te same kamienie, co od zwietrzenia
349  3,  13|               dzikich. Drogę, która w te miejsca prowadzi, mniszkom
350  3,  13|              samo do onego. Wszystkie te oficery za nami! Zatrzaśli
351  3,  13|            Rafał bezmyślnie poszedł w tę stronę. Ujrzał przed sobą
352  3,  14|       prowadzi do kościoła kapucynów. Te niezmierne prace teraz były
353  3,  14|         wybuchy min prochowych. Przez te kanały i pęknięcia murów
354  3,  14|           Carajo!~Ułan nie zwracał na te głosy uwagi i nie raczył
355  3,  14|          obszedł w różnych kierunkach tę dzielnicę całą, do Cosso.
356  3,  15|      środkowych Pirenejach. Przejścia te ogarnione były przez siły
357  3,  15|                   Przeklęte wszystkie te bitwy, te wsie i miasta! -
358  3,  15|         Przeklęte wszystkie te bitwy, te wsie i miasta! - krzyknął~
359  3,  15|      powiadajże sobie w dalszym ciągu tę dewizę przed sobą i Panem
360  3,  16|            Cedro codziennie jeździł w tę stronę, wymijając paralele
361  3,  16|            trupa wyprostowane w górę. Te nagie ręce, bezbronne i
362  3,  17|         miejsce. A gdy raz wkroczył w te góry, to już i został.~W