Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |                       pościel śniegowa, zwieszone ku ziemi powyginały się w pałąk.
  2  1,  1 |                      swymi kryształy, nim spłynął ku ziemi.~Około południa łagodna
  3  1,  1 |                           Brzezinek, po górach aż ku Kielcom. Zginęły za jego
  4  1,  1 |                           bezlitosne światło woła ku sobie, wciąga na wysokość
  5  1,  1 |                         sobie, wciąga na wysokość ku słodkiej harmonii, ku rozkosznym,
  6  1,  1 |                    wysokość ku słodkiej harmonii, ku rozkosznym, jako ta leśna,
  7  1,  1 |                            co ta idzie nad strugą ku Porąbkom. Miemiec szedł
  8  1,  1 |                      wychodzi. Zda im się pojrzeć ku niemu: widzą, idzie wolnego
  9  1,  1 |                       góry dwoma pasmami spływały ku Łysicy i wrastały w nią,
 10  1,  1 |                   spływały przestronnymi wąwozami ku dolinom, gdzie już osiadł
 11  1,  1 |                        jego oczach i ciągnęły się ku cudnej rzece, ku Czarnej
 12  1,  1 |                     ciągnęły się ku cudnej rzece, ku Czarnej Nidzie, która ze
 13  1,  1 |                           górskich urasta. Powiał ku niemu woniejący wiatr z
 14  1,  1 |                          i trzyma jego łeb zgięty ku ziemi. Jedzie ku słońcu,
 15  1,  1 |                           zgięty ku ziemi. Jedzie ku słońcu, ku słońcu, które
 16  1,  1 |                          ziemi. Jedzie ku słońcu, ku słońcu, które tarczą ognistą
 17  1,  1 |                       całego rodzeństwa pałaliśmy ku sobie afektem braterskim.
 18  1,  1 |                          festyn był! Szły naprzód ku miastu przez most z przedmieścia
 19  1,  2 |                       powabniejszy, przez noc się ku niemu przebija. Schylał
 20  1,  2 |                            Co chwila odwracał się ku niemu i drugi kołpaczek.
 21  1,  2 |                     obydwu twarzyczek, zwróconych ku niemu...~- Gdzież jest dom
 22  1,  2 |                instynktownym ruchem przysunął się ku niej. Tak przez chwilę stali
 23  1,  2 |                            gdy turoń nachylił się ku ich twarzom i końską swoją
 24  1,  2 |                  Płaskowzgórza, które się skłania ku dolinie Wisły, paliły się
 25  1,  3 |                przechadzkę do ogrodu zbiegającego ku Wiśle po zboczu góry. Tam
 26  1,  3 |                   młodzieńcy żachnęli się w tył i ku obronie dźwignęli z wody
 27  1,  3 |               przerażającym łoskotem, zbliżał się ku nim. Szedł na nich z nocy.~
 28  1,  3 |                           twardszy, wznoszący się ku górze, i poznali, że są
 29  1,  3 |                         drzwi wiodących do sieni. Ku jego wielkiemu zdumieniu-ustąpiły.
 30  1,  3 |                          zawołał Cedro wyciągając ku niebu zabłoconą prawicę -
 31  1,  3 |                         go całego, jakby zwracała ku niemu rozwartą paszczę i
 32  1,  4 |                    słyszał szelest kroków idących ku ołtarzowi, ale oczu wciąż
 33  1,  4 |                       upajające dziewicze oczy... ku organom.~Rafał zacichł w
 34  1,  4 |                              Wlokła go i ciągnęła ku sobie siła, nęciła boleść,
 35  1,  4 |                       zamyśleniu. Klacz wyciągała ku niemu wilgotne, szeroko
 36  1,  5 |                          ciskają w serce. Wzywały ku niemu z ziemi wzgardzone
 37  1,  5 |                          wolno jak cień. Zstąpiła ku niemu jak niewidzialna dusza,
 38  1,  5 |                        rękoma. Głowy schyliły się ku sobie, wsparły. Szli nie
 39  1,  5 |                      Głowy dźwignęły się, uniosły ku sobie, a usta spoiły pocałunkiem
 40  1,  5 |                           ze szczekaniem skoczyło ku Rafałowi, który umykał co
 41  1,  5 |                   pocałunków, wdzięczne, uchylone ku niemu wargi. Otaczała mu
 42  1,  5 |                  wyciągniętymi rękoma posunął się ku niemu i wlókł za saniami
 43  1,  5 |                          nogą torując sobie drogę ku opłotkom, na których Baśka
 44  1,  7 |                       dorodnych pól, odsłonionych ku niebu; w pieszczotach słońca.
 45  1,  7 |                        czyli błonia kierujące się ku dolinie Wisły, okryte już
 46  1,  7 |                           parowy, co się zbiegają ku każdemu rozdołowi, świeciły
 47  1,  7 |                          liśćmi. Oziminy spływały ku nim cudnymi zgięciami zagonów,
 48  1,  7 |                         nich i zapach jej spływał ku ziemi. Jeszcze się trawa
 49  1,  7 |                     Dziedziniec wciąż się dźwigał ku górze aż do dworu. Bez turkotu,
 50  1,  7 |                       Grochowskim dniami i nocami ku Połańcowi... z dala widziałem
 51  1,  8 |                      wyrywał go z marzeń i pędził ku domowi. Częstokroć oplątany
 52  1,  8 |                           zwracał stęsknione oczy ku ich wierzchołkom srebrzącym
 53  1,  8 |                          srebrzącym się w słońcu, ku sypkoszelestnym listeczkom,
 54  1,  8 |                       sypkoszelestnym listeczkom, ku białopiennym ciałom, które
 55  1,  8 |                         jesteś świat, zamiast iść ku wyżynie, zamykasz swe aspiracje
 56  1,  8 |                       Olchy wybujałe schylały się ku niej spod nieba, patrząc
 57  1,  8 |                        cichy krok rozpaczy idącej ku mnie...~Ratuj mię, o Przyjacielu
 58  1,  9 |                       wystylizował, miało się już ku wieczorowi. Deszcz, który
 59  1,  9 |                      polepszyła się. Szła w górę, ku kościołowi stojącemu na
 60  1,  9 |                        splotach gałęzi wytężonych ku niebu, w owych jakoby barach,
 61  1,  9 |                         ogrom liści, schylała się ku ziemi jak kudłata głowa
 62  1,  9 |                         dźwignęło się i podniosło ku owym drzewom. Ogarnął spojrzeniem
 63  1,  10|                         lecz na skrzydłach lecieć ku niebu. Śliskie, pręgowane
 64  1,  10|                          a tak nowy świat ciągnął ku sobie z nieprzełamaną siłą.
 65  1,  10|                    wszystkim z pałacu, pociągnęło ku stołom kilkadziesiąt osób.
 66  1,  10|                     otwarł drzwi i poszedł śmiało ku stołom. Nikt na niego uwagi
 67  1,  10|                           pięknych i porywających ku sobie. Damy te były wystrojone
 68  1,  10|                        Nareszcie, a miało się już ku wieczorowi, wyfraczony sługus
 69  1,  10|                       chwytało za ramiona, wabiło ku sobie, jak kobiecy uśmiech,
 70  1,  10|                          swych piersiach. Skoczyć ku niej, chwycić rękoma to
 71  1,  11|                         kilka osób zjechało niżej ku polom. Księżniczka chciała
 72  1,  11|                      Popędził w przeciwną stronę, ku Wygnance. Gdy się pode wsie
 73  1,  11|                           powrotem tą samą drogą, ku Grudnu. Słyszał, mijając
 74  1,  11|                           jesiennych dźwigało się ku niemu owo bolesne, straszliwe
 75  1,  12|                   Bernadotte'a z wolna cofały się ku Palma Nuova opuszczając
 76  1,  12|                          kurzawy, a w nich brnęły ku południowi i na zachód kolumny
 77  1,  12|                       książę brnął przez Piazettę ku kościołowi Świętego Marka
 78  1,  12|                            że to od nich zstępuje ku niemu ów szept niezrozumiały.
 79  1,  12|                     owszem pociągnąć malkontentów ku sobie i siły ich obrócić
 80  1,  12|                           z bagnetami, zwróconymi ku morzu, a nadto paszcze dział
 81  1,  12|                          brzegu kolumny skierował ku niemu bagnet. Książę spojrzał
 82  1,  12|                          Teraz miotał się bandami ku bazylice. Żołnierze łomotali
 83  1,  13|                           nim, notesy podsunąwszy ku świeczkom łojowym, tłum
 84  1,  13|                            wszystko to wróciło go ku dawnym chwilom. Ta kapitalna
 85  1,  13|                          ów ze słuchaczów nachyla ku swej szklanicy szyjkę wspólnego
 86  1,  13|                              Jak to dokąd? Twarzą ku północnemu wiatrowi.~Zęby
 87  1,  14|                           pewno mężnie zstępowali ku łacińskim zastępom z Adula
 88  1,  14|                    bukowymi maczugami w ręku, jak ku nam ten lud górski, ukazujący
 89  1,  15|                         Akademii. W rzeczy samej, ku zdumieniu kolegów i reszty
 90  1,  16|                           się nad wodą i schylały ku niej rozmarzone głowy. Wyrastały
 91  1,  16|                          jego zwojów czołgała się ku wodzie masa szerokich liści,
 92  1,  17|                           fortu, później na prawo ku niewielkiemu wzgórzu. Wiosenny
 93  1,  17|                        świerkowy ciągnie się górą ku cmentarzowi za murem starej
 94  1,  17|                      cofanie się prawego skrzydła ku Vigaccio, a generał-adiutant
 95  1,  17|                           lewe skrzydło na drodze ku Nogara. Prawe skrzydło udało
 96  1,  17|                      promów usiłował podsunąć się ku zatopionym murom. Wynikła
 97  1,  17|                           się mimo woli, podszedł ku niemu i wejrzał nań z taką
 98  1,  17|                       Palazzo del Té książę szedł ku Miglioretto śliczną niegdyś,
 99  1,  17|                     Wszystkie siły należy wytężyć ku obronie Miglioretto. Przybywszy
100  1,  17|                         gać błot, zginających się ku Mincio. Jezioro Payolo przeobrażone
101  1,  17|                 rozcieńczonym wodą. Nachylała się ku niemu ohydna twarz lichwiarza,
102  1,  17|                       wolno w stronę mostu Molini ku cytadeli, za nią artyleria
103  1,  17|                           chyłkiem przemknęło się ku cytadeli i uszło losu współbraci.
104  2,  1 |                             jeżeli jeszcze żywisz ku mnie żakowskie gniewy, to
105  2,  1 |                        feinte par amour miała się ku końcowi. Kiedy Rafał za
106  2,  1 |                           się pośpiesznym marszem ku wylotowi ulicy. Patrol,
107  2,  2 |                            to tam, odwracając się ku czemuś jaśniejszemu, ale
108  2,  2 |                        polskie.~To mówiąc posunął ku niemu olbrzymi wolumin.~
109  2,  2 |                        słychać. - Skierujmy dusze ku wzniosłości! Pomyślmy tylko,
110  2,  2 |                     śmierć?~Skierujmy dusze nasze ku wzniosłości! Idźmy za wzrokiem
111  2,  2 |                          dojrzał już śmierć idącą ku wezgłowiu i bawi się po
112  2,  2 |                        Każdy krok ich był krokiem ku potomności".~Te studia niewiele
113  2,  2 |                      jeden krok jego nie zmierzał ku potomności. Znużony i znudzony
114  2,  2 |                  powstawszy wyciągnęli prawe ręce ku obrazowi, Przewielebny wysłał
115  2,  3 |                       wszystkie kroki kierują się ku niemu; i uczuł ostrza wszystkich
116  2,  3 |                      trochę.~- Wszystkie zwrócone ku tobie oręże przeszyją zdradzieckie
117  2,  3 |                       ziemi oręże Braci pośpieszą ku twej obronie.~Brat Rafał
118  2,  3 |                     Wszystkie oczy skierowały się ku oczom Mistrza, utopiły w
119  2,  4 |                        Każdy krok ich był krokiem ku potomności".~Te studia niewiele
120  2,  4 |                      jeden krok jego nie zmierzał ku potomności. Znużony i znudzony
121  2,  4 |                  powstawszy wyciągnęli prawe ręce ku obrazowi, Przewielebny wysłał
122  2,  5 |                        jest cisza nocy. Wyciągała ku ogrodowi stęsknione ręce
123  2,  5 |                          jedyną w życiu! Porywała ku sobie, ku głębiom pełnym
124  2,  5 |                         życiu! Porywała ku sobie, ku głębiom pełnym rozkoszy
125  2,  5 |                       kanty. Helena wzniosła oczy ku wiekuistej nieskończoności
126  2,  6 |                       zostańmy - błagał pochylony ku niej.~- Pojedziemy dalej! -
127  2,  6 |                         droga - to leciała w dół, ku rzece błyszczącej na kamieniach,
128  2,  6 |                          biegł teraz chyżo w dół, ku rzece lśniącej, z szumem
129  2,  6 |                         te chwiały się i wyginały ku światłu, łudząc, że to one
130  2,  6 |                          gałęzie, cicho zwieszone ku ziemi, wzdrygały się niespodzianie
131  2,  6 |                      swego życia. Skądże przyszła ku nim ta ziemia przedziwna?
132  2,  6 |                   całkowite czucie - wyrywało się ku gwiazdom rozsypanym w niebiosach.~
133  2,  6 |                     ramienia kochanka i nachyliła ku niemu usta. Usłyszał jej
134  2,  7 |                         Leżała na zboczu pochyłym ku południowi. Szeptający spomiędzy
135  2,  7 |                        dawno przeminęła, i kiwały ku niej fioletowymi, żółtymi
136  2,  7 |                  potępieniu... Kiwała jasną głową ku kwiatom, spowiadała się
137  2,  7 |                       wówczas chęcią zbliżała się ku progowi, żeby boso i tak
138  2,  7 |                       puszcz wylatującego z dolin ku niebu, a w którym słychać
139  2,  7 |                          dalekie turnie, jakby je ku tej wodzie samotnej i dalekiej
140  2,  8 |                     spalone twarze znowu obracali ku słońcu. Tak im długie godziny
141  2,  8 |                           ich po imieniu, wzywają ku nim zewsząd. Rozkoszny dźwięk
142  2,  8 |                          już nie ma. Leżał twarzą ku ziemi, z rękoma w łokciach
143  2,  9 |                        cieńszym końcem podsunięta ku ręce, jesionowa maczuga
144  2,  9 |                            Raz ją obracała oczyma ku ubiegłemu szczęściu, drugi
145  2,  9 |                    ubiegłemu szczęściu, drugi raz ku przyszłości tonącej we mgle
146  2,  9 |                         krzesanicy...~Schylał się ku ziemi, ku kwiatom jeszcze
147  2,  9 |                             Schylał się ku ziemi, ku kwiatom jeszcze w wilgoci
148  2,  9 |                       które wzrok nieszczęśliwego ku sobie przyciąga i każdą
149  2,  9 |                           śnieg i skąd cieką wody ku ziemi, zaglądał w błękitne,
150  2,  10|                         jak pies. Strażnik ruszył ku niemu i kluczem żelaznym
151  2,  10|                           Pośli my we Węgry, het! ku morzu, w takie straśne równie,
152  2,  10|                           krył, a na mroku leciał ku halom. Ale sie w jednym
153  2,  11|                     lombardzkich nizinach wionęły ku nim powiewy italskich ogrodów
154  2,  11|                        zaciszu przykop zwróconych ku południowi. Wieśniak wychodził
155  2,  11|                       jakoby arcykapłan, wznosząc ku niebu tajemniczy, najwznioślejszy
156  2,  11|                    podróżni wstawszy zbliżyli się ku niemu. Z rozkoszą i czcią
157  2,  12|                          dolin i lasów i zmierzał ku nizinom. Rok z górą przesiedział
158  2,  12|                     kolana same raz w raz leciały ku ziemi, a w dłoniach czuł
159  2,  12|                           przedostał się dolinami ku Czacy. Miał w tym miejscu
160  2,  12|                    dopytując się o drogę, ciągnął ku Krakowu. Omijał trakty,
161  2,  12|                     tamten z cicha, zbliżając się ku niemu i wytrzeszczając swe
162  2,  12|                       zbliżały się coraz bardziej ku jadącym skrzydła rozległe
163  2,  13|                       przeprzągłszy konie, dążyli ku ostatecznemu celowi podróży.
164  2,  13|                       podpierane drągami, chyliły ku przechodniowi gałęzie z
165  2,  13|                      porwał go za ramię i ciągnął ku drzwiom. Tam przedstawił
166  2,  13|                          widowisko wyciągnął ręce ku niebu i zawołał:~- Garus!
167  2,  13|                          Krzysztof nachylając się ku ojcu i całując go w rękę.~
168  2,  13|                         się z szeptem gorączkowym ku bratu, gdy zatapiała w nim
169  2,  13|                       loków, nachylona była zrazu ku bratu, ale stopniowo wznosiła
170  2,  13|                  stopniowo wznosiła się, zwracała ku ojcu, wreszcie ku niemu,
171  2,  13|                        zwracała ku ojcu, wreszcie ku niemu, ku gościowi. Z piersi
172  2,  13|                          ojcu, wreszcie ku niemu, ku gościowi. Z piersi dziewiczej
173  2,  14|                     właśnie śmiał się tak wesoło. Ku zdumieniu Rafała Krzysztof
174  2,  14|                              Od Jałowcowego Smugu ku Bielom.~- Paradne pole!
175  2,  15|                      ubraniu, z oczyma zwróconymi ku niebu. Sam nie mógł odgadnąć,
176  2,  16|                      zgniłą cieczą. Zwieszały się ku ziemi bezsilnie i z gnuśnym
177  2,  16|                         noga za nogą zbliżali się ku gościńcowi. Charty, wyciągnięte
178  2,  17|                        przeciwne.~Kuchcik skoczył ku wrotom i długo o coś z dziadkiem
179  2,  17|                      wyżyny, pomiędzy skały i aże ku białym śniegom... Zrazu
180  2,  17|                           ta między nimi kto inny ku pomocy. W przedniej straży
181  2,  17|                        Puste były, gdyś tam szedł ku portowi, żeby choć z morza
182  2,  17|                           się wreszcie i popłynął ku Maladze. Tam już i inne
183  2,  17|                          po kędzierowatych falach ku Antylom. Upały nastały najstraszliwsze.
184  2,  17|                  największą szybkością pognał nas ku wyspom. Ale dopiero w połowie
185  2,  17|                       korek na fali. Podpłynął ta ku niej Murzynek portowy na
186  2,  17|                      wydął... Kadłub okrętu szedł ku nam to prawym, to lewym
187  2,  18|                       Przywołany chłopiec pobiegł ku stajniom i za niewielką
188  2,  18|                           bezsilne ciała ciągnęła ku sobie niewysłowiona potęga.~
189  2,  19|                      Wtedy Olbromski nachylił się ku niemu i z dziwnym uśmiechem
190  2,  19|                          leniwym ciągiem dźwigały ku górze. Oprawca łagodnym
191  2,  19|                      mocno je za ramiona szarpnął ku dołowi. Za czym zdarł szybko
192  2,  20|                   Wreszcie posunęła się uprzejmie ku Krzysztofowi oddając mu
193  2,  20|                     mgnienie oka nie zwróciła się ku niemu królewska głowa, obciążona
194  2,  20|                          ją na rękę, szarpał wolą ku sobie. Po dawnemu jął śledzić
195  2,  21|                prześliznęły się po parkiecie sali ku rozwartym podwojom głównego
196  2,  21|                           wiedzy, przedzierał się ku niej, żeby nareszcie wyznać,
197  2,  21|                           sztywnymi palcami, żeby ku sobie przyciągnąć Krzysztofa.
198  2,  21|                      odsunąwszy go skierowała się ku drzwiom, którymi była weszła.
199  2,  21|                           za chwilę podjechał sam ku bocznemu wejściu saniami
200  2,  21|                   wygrodzony wygon, wiodący w dół ku rzece. Sam stanął w saniach
201  2,  21|                      szyldwacha na koniu. Gdy się ku temu ogniowi sanie pędem
202  2,  21|                       zaczęły, jeździec skierował ku nim swego konia i ostrym
203  2,  21|                       brzegu, to odpadali od niej ku środkowi rzeki. Lodowisko
204  2,  21|                        chłopa. Obrócili go twarzą ku niebu. Oczom ich przedstawił
205  2,  21|                          od tego widoku i poszedł ku domostwu, które stało w
206  2,  21|                   Otrząsnął się i co prędzej miał ku drzwiom.~Ze dworu już wrócił
207  2,  21|                          przyprószonym ponownie - ku wsi, którą widać było w
208  2,  22|                         mieście. A już najprędzej ku takiemu ślusuje, gdzie garnizon
209  2,  22|                      jeszcze na koniach, skoczyli ku niemu. Inni rzucili się
210  2,  22|                 spełniwszy swoje na górze, leciał ku niemu na pomoc. Wlókł Żyda
211  2,  22|                         komendanta placu i poszli ku miastu. Dość długo musieli
212  2,  23|                     ciężko zlazł z konia. Poszedł ku namiotowi. Wówczas otworzył
213  2,  23|                      oficerowie wyżsi pośpieszyli ku namiotowi. Nie bacząc na
214  2,  23|                        moich za granicą podjętych ku utrzymaniu mężnego ducha
215  2,  24|                                                   Ku morzu!~Około trzech tygodni
216  2,  24|                            marszałki... Lecą tera ku niemu na chybkich koniach,
217  2,  24|                         broń zamokłą, cofnęli się ku miastu na rozkiełznanych
218  2,  24|                         na trakt bydgosko-gdański ku Tczewu i na drogi do Starogardu,
219  2,  24|                          rozlokowanych na drogach ku Tczewu. Po upływie tych
220  2,  24|                         wody Wierzycy o dwie mile ku północy od Starogardu. Siły
221  2,  24|                           szeregach:~- Na Gdańsk! ku morzu!~KONIEC TOMU DRUGIEGO~
222  3,  1 | kalinko-sieradzko-wieluńskiej, stojącej na drodze ku Szymanowu, odebrał od marszałka
223  3,  1 |                     otrzymała rozkaz maszerowania ku Warszawie. Stanęła tam 15
224  3,  1 |                     dębowy. Wyszli w kłus traktem ku miejscu tak nazwanemu Jauer,
225  3,  1 |                      wiatr polny, ciągnąc za sobą ku nozdrzom zwiewną i uśmiech
226  3,  1 |                         niebios w morze zstępuje. Ku wiekuistemu idą słońcu...
227  3,  1 |                         zstąpiło, a którego droga ku ziemi zeszła się teraz na
228  3,  1 |                        mórz we dwie strony, każde ku sobie. Trzykroć większy
229  3,  2 |                      droga zwracała się na wschód ku Tudeli, idąc wciąż nad samym
230  3,  2 |                      glinę na kopytach. Miało się ku zachodowi, gdy rumak zachwiał
231  3,  2 |                     którym stał, zbaczała na lewo ku rzece węższa okoliczna droga,
232  3,  2 |                         już i nabrał tchu. Ruszył ku owemu światłu cichymi krokami
233  3,  2 |                           nocnej. Zstępując wolno ku wzgórza usłyszał dalekie,
234  3,  2 |                          ludzki.~Natężywszy ucho, ku najwyższej radości swojej,
235  3,  2 |                         głębie sklepień i ciągnął ku drzwiom. Deszcz pryskał
236  3,  2 |                       rączki, pośpiesznie zbiegli ku stopniom. Za nimi dopiero
237  3,  2 |                        ryczało.~Przedzierając się ku ołtarzowi przez zwarty tłum,
238  3,  2 |                           uśmiechem zwracając się ku ołtarzowi - zajada i zapija
239  3,  2 |                       kościelnych, naczyń... Byli ku sobie wzajem pochyleni,
240  3,  3 |                      winnic, zawrócić na południe ku Placencji, a stamtąd cichaczem
241  3,  3 |                    rzucali się w płone płaskowyże ku Fuentes nie spotykając na
242  3,  3 |                           za gmachem uniwersytetu ku Puerta del Sol, a górne
243  3,  3 |                      murami dążyli co tchu nazad, ku bramie Engracia. Tu się
244  3,  3 |                       wschód, w ogrody i bocznice ku bromie Quemada.~Wojska musiały
245  3,  3 |                    komendy. Jednym susem skoczyli ku ziejącym paszczom armat
246  3,  3 |                         niepostrzeżenie za wyłom, ku zakrętowi uliczki. Krzysztof
247  3,  3 |                         nabitego karabin...~Biegł ku uwięzionym w bramie zastęp
248  3,  3 |                      wysiłkiem i dłoń przyciągnął ku sobie. Chwilę gotował cios.
249  3,  3 |                       Blondyn!...~Pobiegli jednak ku niemu. W niewielkim pokoju,
250  3,  3 |                            Wyjąc i gwiżdżąc gnali ku woltyżerom. We drzwiach
251  3,  3 |                        gniotąc i goniąc Hiszpanów ku następnej baterii u wylotu
252  3,  3 |                        szpadą. Cedru pochylił się ku niemu i poznał go od razu.~
253  3,  3 |                         do przedsionka i postąpił ku schodom, padły między nich
254  3,  3 |                     wrzeszcząc skoczyły jak hieny ku wyjściu ze szpitala, inne
255  3,  3 |                     stłumiono ogień i wojsko szło ku wyjściu. Wariatów i wariatki
256  3,  3 |                    szpitala. Skierowała się teraz ku wylotowi ulicy Engracia,
257  3,  3 |                   zatrzymać... Na palcach zeszedł ku cysternie. Oto miał przed
258  3,  3 |                            Wiotki zapach wzdychał ku niemu z ciemności. Zdało
259  3,  3 |                         sobą pęk zerwany, poszedł ku ognisku. Szyldwach nastawił
260  3,  3 |                       ognisku. Szyldwach nastawił ku niemu bagnet i mruknął,
261  3,  3 |                          wierzchołkiem zwróconego ku ziemi, zwisły ze spracowanej
262  3,  4 |                        snopy zboże i żywo zwozili ku stertom. Z odległej nieraz
263  3,  4 |                        obległy nozdrza, napłynęły ku piersiom dymy z kwietnika
264  3,  4 |                         się zbliża? Któż to idzie ku niemu? Zna przecież tego
265  3,  4 |                         niewiadomego metalu, była ku niemu wyczekująco i groźnie
266  3,  5 |                       Siadł do stołu i przygarnął ku sobie pierwszy z brzega
267  3,  6 |                       polu widać, poszedłby teraz ku niemu, jak nikt nie widzi,
268  3,  6 |                      pierwszego cugu schylali się ku szyjom końskim w miarę wzrastania
269  3,  6 |                    wachmistrz starszy. Cofali się ku lasowi odpychając ze wszech
270  3,  6 |                           Tłum drgnął i podał się ku leśnemu wybrzeżu.~I Rafał
271  3,  6 |                          tylu czasów zażądał wolą ku sobie i oglądał je wszystkie
272  3,  6 |                     Pruszkowem .i pod Piasecznem. Ku Piasecznu nie pójdą z obawy
273  3,  6 |                       Polaczek galicyjski zemknął ku nam fasami na Komorów, na
274  3,  6 |                          ustępując iść na zachód, ku Komorowu, ku Helenowu, piaskami.
275  3,  6 |                           na zachód, ku Komorowu, ku Helenowu, piaskami. A tu,
276  3,  6 |                   przeciągnąć za drogę warszawską ku Michałowicom i nad staw
277  3,  6 |                        ramiona i miał się również ku wyjściu. Już we drzwiach
278  3,  6 |                          Dwanaście armat. A tamte ku Michałowicom działa... Widzisz?
279  3,  6 |                        stojące rycerstwo. Schylał ku nim potworną głowę i mroźne
280  3,  6 |                        Falent Małych, przy drodze ku Piasecznu. Był już dzień
281  3,  6 |                          skoczy pognał na Puchały ku Michałowicom. Sokolnicki
282  3,  6 |                     brzegiem olszyny i bajorów aż ku Puchałom. Będzie tam droga
283  3,  6 |                          ciekawego zobaczysz, leć ku mnie z raportem.~Rafał puścił
284  3,  6 |                       jazda ostrym' cwałem sunęła ku Wygodzie.~Rafał spiął Bratka
285  3,  6 |                        koń skoczy poleciał prosto ku olszynie. Zdumionymi oczyma
286  3,  6 |                    obadwaj ruszyli środkiem drogi ku Falentom. W linii międzydrzewnej,
287  3,  6 |                        szeregi rogatych czapek aż ku przodowi batalionu i pobrzeżu
288  3,  6 |                           W pas brnęli w rudawicy ku grobli stawu, swarząc się
289  3,  6 |                           ujrzał przed sobą szlak ku grobli, na którym stał niedawno
290  3,  6 |                           tako formować i zwracać ku olszynie. Wódz zsiadł z
291  3,  6 |                       cofać się zaczęła za pałac, ku grobli, cała siła dwudziestu
292  3,  7 |                           przez park Łazienkowski ku miastu. Minął noga za nogą
293  3,  8 |                       książę machnął ręką. Zeszli ku rzece i zdążali jej wybrzeżem,
294  3,  8 |                           i tamta luneta zwrócona ku rogatkom Golędzinowskim
295  3,  8 |                          to ona jedna, sierota, i ku Warszawie się zwraca. Któż
296  3,  8 |                          zamyśleniu, kierując się ku klasztorowi bernardynów.
297  3,  8 |                       dala. Stary generał pokiwał ku niemu głową i mruczał do
298  3,  8 |                    wyrąbał Zajączek zwracając się ku Fiszerowi z tym samym uśmiechem,
299  3,  8 |                         że moglibyśmy posunąć się ku granicom litewskim i czekać
300  3,  8 |                         własne.~Wszyscy spojrzeli ku starcowi i wlepili oczy
301  3,  8 |                          kroki bezwiednie wyszedł ku środkowi izby. Olbrzymie
302  3,  8 |                  uniesienia. Wszyscy zbliżyli się ku Dąbrowskiemu. Twarze ogniem
303  3,  9 |                            Ulica zawróciła w dół, ku Wiśle. Znać tu było jeszcze
304  3,  9 |                          się i pokazywali miejsce ku Dębowej, przez które przewiozła
305  3,  9 |                        poprzek traktu z Pogorzeli ku Kępie Warszewickiej, w górę
306  3,  9 |                          kępach łozy i gdy chłopi ku nam podeszli, wzięliśmy
307  3,  9 |                      zobaczywszy siłę rzucili się ku tamtemu brzegowi i po piaskach
308  3,  9 |                        Sobiekursk, Kępę Gliniecką ku Dziecinowu. Szedł naprzód
309  3,  9 |                          które lasami powędrowało ku rzece. Na odwieczerz mała
310  3,  9 |                        dziobem wysunął się w pole ku Glinkom. Generał powstrzymał
311  3,  9 |                          i pomknął z towarzyszami ku Glinkom, a nawet ku Kępie
312  3,  9 |                  towarzyszami ku Glinkom, a nawet ku Kępie Glinieckiej. Zmrok
313  3,  9 |                           ciężki smutek wszystkie ku ziemi nachylił głowy. Generał
314  3,  9 |                         jego czynność, że skoczył ku niemu ze szpadą. Tamten
315  3,  9 |                          plecy... Rafał poskoczył ku miejscu bitwy pod barakami.
316  3,  9 |                       pułku Sierawskiego cofa się ku szyi szańca. Zwołał tedy
317  3,  9 |                      tamtych. Pelletier poskoczył ku niemu i rzekł wskazując
318  3,  10|                        koniu polną drożyną-miedzą ku gościńcowi. Koń pod nim
319  3,  10|                       stronie, a gdy odwrócił się ku towarzyszowi, ukazał mu
320  3,  10|                  nadejdzie taki dzień, schyli się ku nam taka błogosławiona godzina,
321  3,  11|                     baterię szańca przedmostowego ku Trześni zburzono ze szczętem.
322  3,  11|                     Chwałek i Strochcic, to znowu ku Lenarczycom i Kobiernikom,
323  3,  11|                         na piechotę zdążać już to ku baszcie nad Rybitwami, już
324  3,  11|                        baszcie nad Rybitwami, już ku posterunkom umocnionym za
325  3,  11|                   słuchając dłużej, pobiegł pędem ku górze. Michcik dążył za
326  3,  11|                          męce bezrozumnej skoczył ku armatom, wydarł z rąk kanoniera
327  3,  11|                           mu lont z ręki. Skoczył ku trzeciemu, ale w tej chwili
328  3,  12|                        stratowane zboża. Pomknęli ku Samborowi co pary w koniach,
329  3,  12|                     Chobrzanami wzięli się w lewo ku Koprzywnicy. Z prawej i
330  3,  12|                         owoce: już ciągną gałęzie ku ziemi. Chmiel dziki wyrósł
331  3,  12|                        bezwładne race zsuwają się ku sobie, palce jednej dłoni
332  3,  12|                         krzyczeć... Pobiegł nagle ku stajni rozkazując:~- Michcik!
333  3,  12|                    zielone, jasne, szerokie pola. Ku Klimontowu! W konie! Lecą ,
334  3,  13|                            Tam i sam wzbijały się ku górze powłóczyste smugi
335  3,  13|                      twardych jak buki. Grunt był ku górze coraz twardszy, złożony
336  3,  13|                          nic, co by było wymysłem ku udogodnieniu życia. Wszystko
337  3,  13|                           a potem wszystko poszło ku Kielcom, ino gdzieś po drodze
338  3,  13|                         swe życie. Rafał przypadł ku niemu ze szlochaniem. Kazał
339  3,  13|                           zakopali w dół i poszli ku Kielcom.~- Gdzie leżą?~-
340  3,  14|                          należał, ciekawie zdążał ku starej Saldubie. Okolice
341  3,  14|                           okrutnej władzy powiało ku niemu z tej dzikiej pustyni.
342  3,  14|                         na poły wiedząc, że zdąża ku miejscu, które był zdobywał
343  3,  15|                        południowy drogą walencką, ku sinemu morzu, na Fuentes
344  3,  15|                        niemałe trudności, nim się ku zameczkowi Morelli zbliżyć
345  3,  16|                        skoczył z konia i przypadł ku niemu, ujrzał dwa ciosy
346  3,  17|                           czasie, po zżęciu żyta, ku końcowi lipca, najusilniej
347  3,  17|                          wątpił. Jakże nie huknie ku niemu z całej piersi: -
348  3,  17|                   Krzysztof! Krzysztof!~Podbiegli ku sobie i padli wzajem w ramiona
349  3,  18|                          z ramionami wzniesionymi ku górze. Krzysztof Cedro nie