Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |               otchłani. Zdało się, że ten śpiew zaklęty, mieszkający
  2  1,  1 |    niespodziewany żal!...~Gdzież jest ten dzień, gdzież się na wieki
  3  1,  1 |              mruknął do strzelca.~Gdy ten otwierał mały składany koziczek
  4  1,  1 |                wielmożny panie, ściął ten chłop z Porąbek, co to z
  5  1,  1 |              jest warchlak. Będzie na ten wasz wieczór?... Powiadaj
  6  1,  1 |              to wuj zjechał do nas na ten kulig, dopiero by to mama
  7  1,  1 |              tam, ale żeby tak wuj na ten kulig...~- Zwariowałeś,
  8  1,  1 |               powiozła do Bożęcina, a ten ostał i siedzi.~Nardzewski
  9  1,  1 |    przypadkach i smutnych zamieszkach ten kraj używać nareszcie zaczął
 10  1,  1 |             śniegu czy po grudzie jak ten lis.~- On, choć jest pies
 11  1,  1 |             ona wiatrem i prędzej, to ten musi kopytem, leniwiej,
 12  1,  1 |          cicho... Aż jak wrzaśnie oto ten - Rozbój: ai-ai-ai! Na oko
 13  1,  1 |                Żebyś waszmość widział ten: obraz! Jeden się wszczepił
 14  1,  1 |             też to była sroga, choć i ten dzik! - westchnął Kacper. -
 15  1,  1 |              przez duchownych z ambon ten cyrkularz publikowany jest,
 16  1,  1 |         wyjaśnić...~Szlachcic słyszał ten okrzyk i widział uśmiech,
 17  1,  1 |              zmiany, pożądane zmiany. Ten dzień 17 sierpnia zeszłego
 18  1,  1 |        wenecki sztylet tak szybko, że ten ruch ledwie zdołały pochwycić
 19  1,  1 |            pewnym i spokojnym:~- Cały ten wiekopomny akt przysięgi
 20  1,  1 |              dokoła moich pól! Latami ten człowiek... Na tych to rolach
 21  1,  2 |               Niemy waćpan jesteś jak ten worek skórzany, w którym
 22  1,  2 |            Przez chwilę myślał, że za ten krok będzie cierpiał srogie
 23  1,  2 |          rozkosznie wciągał w nozdrza ten królewski zapach i najsiarczystsze
 24  1,  2 |             kipiące życie przemieniły ten taniec w wylew radości.
 25  1,  2 |       rozumiejąc, co mianowicie mówi. Ten stan niepewności języka
 26  1,  2 |            włosów. Przez chwilę trwał ten piekący, namiętny pocałunek.
 27  1,  2 |       rozkopie i na drzazgi rozsiepie ten cały dom, wyzwie tu wszystkich
 28  1,  2 |               dziekanem, który się na ten kulig przypadkowo zaplątał.
 29  1,  2 |          wiedział tylko, gdzie mu się ten tłum sprzed oczu podziewa.
 30  1,  2 |           bardzo dzikiego charakteru. Ten Wicuś, z czupryną zwisłą
 31  1,  2 |         złowrogo trzeszczała. Długo w ten sposób pracował nie mogąc
 32  1,  3 |            wyszeptał do towarzysza:~- Ten chudy rybak, Bobrzyk, przybija
 33  1,  3 |         viridi nitidum caput... Boże, ten dopiero wiosłuje! Czy ty
 34  1,  3 |               jak pióra. Ach, Boże... Ten płynie! Krzyś, bądź gotów...~
 35  1,  3 |        rozkazał Rafał - a ja wyjdę na ten lód i zobaczę, czy brzeg
 36  1,  3 |               zobaczyć, gdzie to jest ten brzeg.~Odszedł brodząc po
 37  1,  3 |         rozumowań, pocieszeń odpychał ten widok, zamazywał go, ścierał
 38  1,  3 |        przeczucia.~Pomimo jednak cały ten proces upadku, w głębi,
 39  1,  3 |              i plecami jak kariatyda. Ten Michałek stanął obok drzwi
 40  1,  3 |           zwierzyną, którą osaczają w ten sposób. Było mu wciąż zimno,
 41  1,  3 |             Ja jego.~- Toś go zgubił. Ten chłopak umrze. Odpowiadaj:
 42  1,  3 |            Michałek jedną ręką cisnął ten nóż daleko od siebie, a
 43  1,  3 |       trzasnąć go tak między oczy, że ten olbrzymi chłop runął na
 44  1,  3 |      Kapistran. Mieli już Rafała, gdy ten skokiem znalazł się za oszklonymi
 45  1,  4 |              do śpichlerza, spędzał w ten sam sposób na milczącym,
 46  1,  5 |             Briumer.~- Cóż to to jest ten Briumer?~- Ja nie wiem.~-
 47  1,  5 |       wszystkim potrzeba było przejść ten most lub kilka mil obchodzić,
 48  1,  5 |             mośćbrodzieju?~- Udał się ten, co na początku, jakże się
 49  1,  5 |            tedy w kieszeń od rajtuzów ten duży kawał żelaza, chwycił
 50  1,  5 |              do dworu. Raz sądził, że ten dom jest dalej, to znowu,
 51  1,  5 |       podniecający zapach zdawała się ten dom otaczać. Czuł bezsilność
 52  1,  5 |              jeszcze pocałunek, tylko ten jeden, z ochotą marząc,
 53  1,  6 |              niebie... A to tak beło. Ten zołmierz szedł od wojska,
 54  1,  6 |          drugiego dziada na drodze, i ten go znowu] prosił. Tak ón
 55  1,  6 |          znowu zobaczył dziada. Wtedy ten dziad wstaje i powiada: "
 56  1,  6 |        wpadnie; co ino chcesz..." Tak ten zołmierz powiedział, że
 57  1,  6 |             że woli skrzypki i torbę. Ten dziadek dał mu toto. Ha
 58  1,  6 |          twarz... Przytulił do siebie ten widok, pochłonął go duszą
 59  1,  6 |            dziad mówi:~- Gádá do mnie ten Franek Dyląg, że mu gwer
 60  1,  7 |             przywiezione nowinki, gdy ten zagroził mu bizunami i kazał
 61  1,  7 |               wiedzieć do kogo:~- Czy ten złodziej nocny, czy ten
 62  1,  7 |               ten złodziej nocny, czy ten gach jest tu jeszcze?~I
 63  1,  7 |             uczuł dokuczliwy żal. Żal ten uścisnął jego duszę, jak
 64  1,  7 |              nie ma... -naigrawał się ten starości głos wyziębły.
 65  1,  7 |          znajdowały w ciemności. Cały ten obszar przesiąkły był wodą
 66  1,  7 |               Leżałem między trupami. Ten oto żołnierz, coś go widział,
 67  1,  8 |             cypliska góry udręczenia. Ten cudny świat mojej młodości
 68  1,  8 |            przed wiecznością zamyślił ten uczynek, a wtedy go wykonał?~
 69  1,  10|           Rafał zobaczył pierwszy raz ten dumny pałac, ściany były
 70  1,  10|               niego magnackim urokiem ten szpaler. Kiedy młody samotnik
 71  1,  10|              i niepewności, a zarazem ten cały rozhukany, a tak nowy
 72  1,  10|               zwracać na niego uwagę. Ten i ów rzucił okiem i ani
 73  1,  10|             chwycić za uszy. To jedno ten nieboszczyk, Panie mu ta
 74  1,  10|          człowiekowi w, ślepiach, jak ten miesiąc po nocy.~- A jakie
 75  1,  11|             był rówieśnikiem Rafała i ten właśnie był najnieprzystępniejszy.~
 76  1,  11|              się skłonił, spostrzegła ten ruch i z martwą grzecznością,
 77  1,  11|       rozumiał, co bełkoce szlochając ten mizerny twór. W oku, w kącie
 78  1,  12|           podziemia, jeziora i rzeki. Ten bezludny, zapadający się
 79  1,  12|          pierwszy raz? Nie ma go już. Ten, co ogląda to samo, to inny
 80  1,  12|            skrzepłe, oczy zdrętwiałe. Ten i ów ukrył twarz w dłoniach.
 81  1,  12|      przyłączą się do nieprzyjaciela. Ten, kto panuje, powinien ich
 82  1,  13|         słowika, nie skowronka pieśń. Ten słowik śpiewa nocą codziennie
 83  1,  13|     pociągnęło przed oblicze oficera. Ten srogim głosem pytał go kilkakroć
 84  1,  13|            chwilę przerwany został, a ten i ów ze słuchaczów nachyla
 85  1,  13|         naszego chleba i soli. A mówi ten stokroć mądry poetą, że
 86  1,  14|         armaty wytoczyć pod Tuilerie! Ten sam generał Buonaparte...~
 87  1,  14|       rewolucji, żeby nauczyć swobody ten lud, któremu wydaje się,
 88  1,  14|      żołnierzami, ma w swych kościach ten ciągle pęczniejący lwi szpik.
 89  1,  14|            Cezar do Metellusa, gdy mu ten zabronił ruszać skarbu publicznego.
 90  1,  14|              próżnym słowem.~- Wojnę! Ten jedyny pług, który drze
 91  1,  14|              le Directeur Barras, ale ten, aczkolwiek najgłówniejszy,
 92  1,  14|       sprawiam ci przykrości mówiąc w ten sposób?~- Nie. Myślałem
 93  1,  14|          maczugami w ręku, jak ku nam ten lud górski, ukazujący się
 94  1,  14|              myśl, że wciągnę w płuca ten wicher, który genialnymi
 95  1,  15|             zapisał się na filozofię. Ten jego niepośledni zapał do
 96  1,  15|            karty. Profesor spostrzegł ten objaw zepsucia i z rozszczepionymi
 97  1,  16|        rodzinną habendę. Jakże mu się ten niski, szary, białościenny
 98  1,  16|         obłoków. Kępy te miały zawsze ten sam kształt, zawsze jednako
 99  1,  16|               mu przyszło na myśl, że ten kwiat to księżniczka. Nadobny
100  1,  16|          mogła wejść z taką swobodą w ten bugaj dziewiczy, którego
101  1,  16|     zmarszczonymi brwiami - jaki jest ten książę.~- Jak to jaki? Mówiłem
102  1,  17|            pień... Raz w raz waliła w ten śliczny ogród pięciopudowa
103  1,  17|         podniósł oczu na księcia, gdy ten zadreptał koło niego, żeby
104  1,  17|              sobie drogę. Wnet jednak ten i ów, zajechany bagnetem,
105  2,  1 |              bo kilka tygodni, smażył ten list w największym sekrecie
106  2,  1 |             jednak sama myśl, że list ten dojdzie rąk księcia, sprawiała
107  2,  1 |               w ciągu kilku dni nosił ten list przy sobie i głęboko
108  2,  1 |         zmarszczkami. Oczy przygasły. Ten sam tylko grzeczny uśmiech
109  2,  1 |               otaczał ze wszech stron ten osamotniony park i zamykał
110  2,  1 |         zawadziłem o Egipt, wiesz?... ten, co to w Afryce...~- Och,
111  2,  1 |        porywającą ciekawość.~- A tak. Ten, który był Polakiem, wyższy
112  2,  1 |                niejaki Venture...~- I ten został rozsiekany?~- Tak,
113  2,  1 |           wytłumaczę. A teraz weź oto ten sekstern i pisz wyraźnie
114  2,  1 |              końcu wstążkową kokardą. Ten wieki mężczyzna ubrany był
115  2,  1 |               mówisz.~- E, nic! A cóż ten Gintułt tak u licha sekretnie
116  2,  1 |            nie zwracano prawie uwagi. Ten i ów witał się z wchodzącym
117  2,  1 |              z nią szczęście, działał ten wist. Machinalnie rzucając,
118  2,  1 |            przy szopie i odpowiesz za ten bukiet, któryś ruszył.~-
119  2,  1 |             przebrany za fornala. Tak ten człowiek pracuje!~- Zamilcz!
120  2,  1 |             Każemy Koehlerowi pokazać ten dokument.~- Więc jakże? -
121  2,  1 |               Gdzież on teraz siedzi, ten mizantrop?~- Umarł kilka
122  2,  1 |               szkło do góry:~- Wnoszę ten toast na cześć psiarni w
123  2,  1 |               psiarni w Oleśnicy!~- A ten co znowu? - wołano.~- Słyszeliście!~-
124  2,  1 |          Kalinowskiego...~- Ja wnoszę ten toast - wołał zezowaty naśladując
125  2,  1 |           Wymienił jakąś sumę, a wnet ten i ów zaczął rzucać na stół
126  2,  1 |            stole bufetowym. Rzucał na ten stół dukaty wygarnięte z
127  2,  1 |        Dopiero połowa ulicy została w ten sposób oporządzona, gdy
128  2,  2 |            nie trafiał do przekonania ten wywód. Toteż na twarzy jego
129  2,  2 |          prosić, żebyś mi wytłumaczył ten oto ustęp z łaciny na polskie.~
130  2,  2 |             zanurzmy wszystek umysł w ten potężny widok, gdy Fortunatus,
131  2,  2 |             Rzuca przed rodem ludzkim ten olbrzymi cios, to brzemię
132  2,  2 |           Helena de With.~Usłyszawszy ten głos Rafał o mało nie krzyknął.
133  2,  3 |              twej woli - odpowiedział ten sam głos może z niezmiernym
134  2,  3 |                majora wojsk pruskich. Ten mówił:~- Zuchwalco światowy!
135  2,  3 |            Brat Dozorca.~- Damy ognia ten pierwszy raz za zdrowie
136  2,  3 |           głośnym hałasem. Po wtóre w ten sam sposób wypito zdrowie
137  2,  3 |               wstał mówiąc:~- Ostatni ten raz wystrzelimy za zdrowie
138  2,  4 |           Helena de With.~Usłyszawszy ten głos Rafał o mało nie krzyknął.
139  2,  6 |             owiewał dusze. Patrzali w ten kraj jakoby w obraz miłości
140  2,  7 |      kamiennymi złomami. Otaczał cały ten smug wał z drobnych kamieni,
141  2,  8 |              Kiedy niekiedy rzucali w ten wielki a bezludny przestwór,
142  2,  8 |               a bezludny przestwór, w ten olbrzymi kraj niczyj, krzyk
143  2,  9 |           dopuszcza się na jego duszy ten obcy widok. I oto nagle
144  2,  9 |           serce. Nim chwila upłynęła, ten sam wiew odmieniał się,
145  2,  9 |             ucho ledwo mogło rozeznać ten głos. A nim serce zatrwożyć
146  2,  9 |              gór przepiękne chmury... Ten sam liść pędzi teraz pospołu
147  2,  10|              kole schronisk wałęsa...~Ten szepcący głos był tak silny,
148  2,  10|           okrutną skargą wydają z łon ten sam głos odwiecznej żałości,
149  2,  10|            czy rysie. W pewnej chwili ten ogromny chłop jednym skokiem
150  2,  10|        podziemie, cały zamek napełnił ten głos. Zdawało się, że zatrząsł
151  2,  10|        Dozorca siepał się z więźniem. Ten jakby zapomniał, gdzie jest
152  2,  10|             sie frajerek rad trzymał, ten niedługo zbójował. Zabawili
153  2,  10|             siły nijakiej ni ma, jako ten pniak w lesie: po wierchu
154  2,  11|     spadającej między rzesze ludzkie. Ten krzak ognisty, zionący najpotężniejszym
155  2,  11|         kwiatami. Podał ją Mistrzowi. Ten wziął ją i przez chwilę
156  2,  12|               wymienił jego nazwisko, ten zadrżał i wlepił weń oczy
157  2,  12|                Tamci odpowiedzieli na ten niby ukłon w sposób niezdecydowany,
158  2,  12|               zmitrężył, a tu jeszcze ten łajdak jadła nie daje~-
159  2,  12|                  Jakże się, u kaduka, ten pan nazywa?~Furman zawahał
160  2,  12|               w brodę z taką siłą, że ten odleciał aż pod szynkwas.
161  2,  12|            swe krótkowzroczne oczy.~- Ten sam, bracie...~- Cóż ty
162  2,  12|               i wrócił do towarzysza. Ten już zabierał się do dalszej
163  2,  12|        Przewracaj, pracowity kmiotku, ten szczery piach i szczery
164  2,  14|        strupieszało w grobie. Wówczas ten oto tutaj przytomny rodak,
165  2,  14|             ukazał ją Rafałowi. Pokój ten dawno, widać, nie był bielony,
166  2,  15|               opasał, objął i związał ten bukiet ziemski. Krzyk ten
167  2,  15|             ten bukiet ziemski. Krzyk ten przeszył duszę słuchacza,
168  2,  15|              już była zupełna, a głos ten długo jeszcze w nim drżał
169  2,  17|                  Co innego Olbromsio! Ten myśli, dam głowę, o kolacji.~-
170  2,  17|               Nie chce, jaśnie panie, ten dziadek brać pieniędzy.
171  2,  17|              brukanem z pola!" - woła ten, woła drugi...~Dziwne to,
172  2,  17|              jeden na drugiego i jako ten zbój czyhał na oficera,
173  2,  17|             przebije cię a. dołu jako ten bagnet. A ile takich pól
174  2,  17|        Konstantynopola. Męstwem swoim ten batalion samych zadziwił
175  2,  17|            Championnet generał, a gdy ten umarł - Massena.~Legia pierwsza
176  2,  17|            jeden maszt złamany, jakby ten pręt leszczyny, i pospołu
177  2,  17|      wściekłością żywiołów. Ani przez ten czas strawy, ani napitku.
178  2,  17|       pozostali, takich jak Dessalin, ten sam, co się potem za cesarza
179  2,  17|              szef Małachowski. Gdy go ten spytał, czego by żądał,
180  2,  17|             nas wracała, bezradna jak ten korek na fali. Podpłynął
181  2,  17|           wesołemu gronu oficerów, że ten a ten poszedł spocząć na
182  2,  17|              gronu oficerów, że ten a ten poszedł spocząć na chwilę
183  2,  17|             od napaści i zagłady. Ale ten pierwszy batalion, walcząc
184  2,  17|             nami przewodzić Roszambo. Ten powziął myśl - psy rozjuszone,
185  2,  17|        państwo roztrącone! Uzurpator! ten sam uzurpator jest panem
186  2,  18|            siła na wieki urwała. Głos ten przebódł mu serce. Oczy
187  2,  19|       usiłował, żeby go słyszał tylko ten, komu szeptał do ucha.~Usłyszeli
188  2,  19|       głębokie jamy patrzały w lud.~- Ten ci jest winowajca!... -
189  2,  20|              i zbudzili go z drzemki. Ten dowiedziawszy się, że przybyli
190  2,  20|                by posiąść na własność ten bezcenny wizerunek!~Krzysztof
191  2,  20|           można wiedzieć, kto malował ten oto widok?~- Można.~- Któż
192  2,  20|          widok?~- Można.~- Któż to?~- Ten sam, co malował całe album;
193  2,  21|               epos. Krzysztof przyjął ten widok jako młodzieńczą podnietę,
194  2,  21|      polowania do rządcy. Z pól widać ten pałac. Oglądał przyszłe
195  2,  21|                    O litości wspomina ten bezczelny, który się porwał...~-
196  2,  21|              ci w puściźnie przekazać ten frak, który masz na sobie
197  2,  21|                pani.~- Przyniosłam ci ten z albumu widok alei w Grudnie.
198  2,  21|              Czyliż naprawdę istnieje ten wyniosły dom? Czy było w
199  2,  21|             czasie szczęście, którego ten kształt widomy jest wyrazem?
200  2,  22|           obrok.~Dość już długo trwał ten cichy wypoczynek, gdy wtem
201  2,  22|                No, no... Żeby mię ino ten Żyd nie wydał, nic by ta
202  2,  22|              Wrócić wrócę lasami. Ino ten Żydek... Oczy ma pogan psie,
203  2,  22|     młodzieńcy zadumali się patrząc w ten kraj pierwszy raz widziany,
204  2,  22|           Niemcem tak tchórzliwym jak ten komendant Częstochowy. Wspomnijcie
205  2,  22|            kieliszek. - Chcę wychylić ten drugi kielich za zdrowie
206  2,  22|               Niech żyje Trembecki!~- Ten trzeci toast - mówił z wolna
207  2,  22|                że jesteśmy zmieszani. Ten toast zastał nas nieprzygotowanych.
208  2,  22|             rawska i łęczycka. Wnoszę ten toast na cześć naszej prastarej,
209  2,  22|               ciągnął Krzysztof - nim ten toast wychylę w imieniu
210  2,  22|             znoszącym przeczeń. - Nim ten toast wniosę w imieniu Galicji,
211  2,  22|               a tęgiego co się zowie. Ten chwilę się namyślał musztrując
212  2,  22|           Poszli, powiadają. Niemiec, ten komendant Kune, tak się
213  2,  23| najszczęśliwszy dzień życia poczytuję ten, który po dwunastoletnim
214  2,  23|            moich karmiłem nadziejami. Ten rok 1807 jest pierwszym,
215  2,  24|          czele kompanii stał kapitan. Ten miał pod sobą: porucznika,
216  2,  24|             batalionu stał jego szef. Ten miał pod sobą adiutanta-majora
217  2,  24|           mianowany ani potwierdzony. Ten nim był, kto był naprawdę,
218  2,  24|           drudzy. Z radością przyjęły ten rozkaz regimenty.~- Ponad
219  2,  24|              ominąć Warszawę. Z żalem ten rozkaz spełnili. Z dala,
220  2,  24|              z góry a od serca. Abo i ten mantelzak! Mantelzak równo
221  2,  24|              jakie takie uzdolnienie. Ten i ów ani się obejrzał, kiedy
222  2,  24|               Iławą. Wieść wychwalała ten bój jako zwycięstwo. Toteż
223  2,  24|     Rozjątrzone wojsko rzuciło się na ten dom i przetrząsnęło jego
224  3,  1 |               wrażeniem Gajkosiowi, a ten tylko wąsiska rozgarnął:~-
225  3,  1 |           teraz cóż z nimi?~- Pada mi ten kamrat: naszą starą neapolitańską
226  3,  1 |               to ich tak sobie ulubił ten Hieronim?~- Za co? A za
227  3,  1 |              ziemia... Była, powiadał ten kamrat, góra znaczna w tych
228  3,  1 |           Neapolu do Lignicy. Dopiero ten generał odkrywa mu się i
229  3,  1 |             pieśń! Za to wszystko ich ten Hieronim tak pokochał. Pójdą
230  3,  1 |               dwie lance skrzyżowane. Ten jeszcze mój komiliton był
231  3,  1 |         granatowym. Oficerski strój - ten by dopiero paniczowi śpilował!
232  3,  1 |               wam by pasował okropnie ten lansjerski strój!~- Próżno
233  3,  1 |          walnym uczynkiem, dopiero ci ten galonik naszyć kazali. Nasze
234  3,  1 |            potrza złota-pieniędzy? Za ten grosz miedziany lenungu
235  3,  1 |              wiecznej sławie. Szelest ten duszę przenikał. Zdawało
236  3,  1 |               pianach, siwy wszystek. Ten jest dzień syzygiów na nowiu,
237  3,  1 |                Otchłań wodna wznosiła ten psalm w przyciemnej i szarej
238  3,  2 |        rycerskich. Przyniósł go tutaj ten wierny, kochany towarzysz
239  3,  3 |              i oblężenie zarządzono w ten sposób, że opasano część
240  3,  3 |      chłopczyki będą znowu nasypywały ten piasek w worki? Czy może
241  3,  3 |             go od razu.~Ach, to znowu ten jakiś Wyganowski... Kuzyn... -
242  3,  3 |          wcale. Sądzili zrazu, że dom ten nie będzie wcale broniony.
243  3,  3 |          Idący ze dwom mieli w oczach ten widok. Wlecieli też zaraz
244  3,  3 |      związanych rękawami w tyle. Tłum ten wyszedł na żołnierzy i zagrodził
245  3,  3 |         śmierć w ogniu.~Opanowawszy w ten sposób górną część gmachu
246  3,  3 |          natychmiast odpowiedź. Znowu ten głos:~"Quis dabit mihi pennas,
247  3,  3 |            francuscy i polscy słysząc ten nocny rozgwar zbrojenia
248  3,  4 |           Calatayud przełożyli nas na ten wóz z materacami. Pamiętacie?
249  3,  4 |              cicho... Oto znowu bucha ten szalejący orkan radości,
250  3,  4 |              szalejący orkan radości, ten uniesiony hymn, w jedno
251  3,  4 |           myśl o tym, co znaczyć może ten wszechpotężny okrzyk.~Cisza
252  3,  5 |                 Widzieliście, przecie ten świszczypała żyje! Galicyjski
253  3,  6 |                 szeptali żołnierze.~- Ten saper nie będzie ci wywalał
254  3,  6 |       niezgruntowany żal!~Ach, bił go ten ojciec zawsze, od najpierwszego
255  3,  6 |           daleko, daleko...~Skądże to ten dziwaczny, niezgruntowany
256  3,  6 |             drugiego. Któż wie, czy i ten wróci? Kiedyż wróci? Zimne
257  3,  6 |          kapitana:~- Stój! .~Konie na ten głos, nim ręka jeźdźców
258  3,  6 |               Olbromski wciesał się w ten zwarty, żołnierski tłum.
259  3,  6 |     obłąkanych i spienionych koniach. Ten i ów prowadził rumaka węgierskiego,
260  3,  6 |        prowadził rumaka węgierskiego, ten i ów wlókł rannego czy potłuczonego
261  3,  6 |               wzdłuż drogi. Ujrzawszy ten ruch kapitan wciągnął swoją
262  3,  6 |               podał ją wachmistrzowi. Ten wprędce, nic zatrzymując
263  3,  6 |                Rafał zapamiętał sobie ten na pół rozwalony parkan,
264  3,  6 |           kogoś szukając. Rafał przez ten czas siedział na ganku i
265  3,  6 |           rozłożono przed nim mapę, i ten sam głos, który wołał na
266  3,  6 |            dowódcy tych batalionów na ten dzień 19 kwietnia, dosiedli
267  3,  6 |               Gdy powtórzony gruchnął ten rozkaz, półplutony, stojące
268  3,  6 |        kaczęta, gęsi. Rafał patrzał w ten obraz przygasłym okiem.
269  3,  6 |            lasem najszczelniej, toteż ten batalion pracował najciężej
270  3,  6 |               Olbromskiego uwagi, gdy ten stanął przed nim, z mistrzostwem
271  3,  6 |            Dzika żądza w nim biła jak ten nabój w rozpalonej lufie.
272  3,  7 |         rankiem powziął wiadomość, że ten generał mianowany został
273  3,  7 |                żeś żywy i żeś się pod ten dach dostał. Andrzejku!
274  3,  7 |              dajcież mu osobny pokój, ten, w którym mieszkał swego
275  3,  7 |            Widzisz, bracie, ja jestem ten, który o wszystkim i o tym
276  3,  8 |               Zajączka.~- Sądzę-rzekł ten naczelnik dywizji-że nie
277  3,  8 |            jak słońce. Waćpan widzisz ten plan od czterech dni, bo
278  3,  9 |           Między Górą a Ostrówkiem.~- Ten Ostrówek leży w samej nizinie
279  3,  9 |             na brzegu dość wysokim.~- Ten brzeg wysoki daleko być
280  3,  9 |       szwadrony szóstego pułku jazdy. Ten oddział tworzył czoło kolumny.
281  3,  9 |             barki mocno kryją. Musimy ten szaniec im wydrzeć i most
282  3,  9 |        kapitana Siemiątkowskiego. Gdy ten stanął przed nim, ujął go
283  3,  9 |            bijących bez przerwy. Głos ten leciał do obozu po rosie,
284  3,  9 |               że to ich do boju wzywa ten srogi głos.~Milczenie legło
285  3,  9 |              pułku Sierawskiego.~Pułk ten stanął obozem, ale pod bronią.
286  3,  9 |   austriackich placówek: Wer da! Głos ten wiał nad wodą, znikał w
287  3,  10|               na tę samą miedzę jużci ten nieprzyjaciel. Ja zaś nie
288  3,  10|               pozostać.~- A przyjdzie ten nieprzyjaciel do ciebie,
289  3,  10|            wyobrażenie całości, kiedy ten wciąż się zajmuje ulubionym
290  3,  10|             To samo pochylenie głowy, ten sam wyraz twarzy. Oczy przymknięte...
291  3,  10|           sama piękna, starcza twarz, ten sam wykwintny ruch głowy,
292  3,  10|              kwiaty... Jego ta glina, ten wiatr, ten szum... Cała
293  3,  10|             Jego ta glina, ten wiatr, ten szum... Cała tu ziemia na
294  3,  11|               pourządzano do obrony w ten sposób, że wewnątrz nich
295  3,  11|             mu też były zabiegi, żeby ten klasztor osłonić najbardziej
296  3,  11|              widział tę gębę, słyszał ten głos. Znalazła wreszcie...~-
297  3,  11|       Michcikiem na dno wąwozu. Już w ten wąwóz z obwodu murów Świętego
298  3,  11|              Rafał Olbromski usłyszał ten okrzyk jak trzask piorunu.
299  3,  11|           duszy swej moc przysięgi na ten okrzyk i pętlę jej czarodziejstwa
300  3,  11|               przyskoczył do księcia. Ten spojrzał na niego półmartwymi
301  3,  11|           jednego z kolegów. Człowiek ten szepce z pośpiechem:~- Uchodź
302  3,  14|             nielicznych przechodniów. Ten i ów z nich stanął w biegu
303  3,  14|              Może, gdyby rękoma piach ten rozgrzebać, trafiłoby się
304  3,  14|            się i rozpłynęły w mroku w ten sposób, że białą figurę
305  3,  15|             drzwiach mówił:~- No, ale ten twój Gajkoś! Ja bym go,
306  3,  15|              sławę postradał, a pobić ten lud-bajki wierutne! Przeszedłem
307  3,  15|        rozkazu.~- Tak, aż do rozkazu. Ten sam człowiek, don José,
308  3,  16|        wręczona została Hiszpanowi, a ten, przebrany w ludowe suknie,
309  3,  16|         począł wdziewać odzienie. Ale ten, co mu wiadomość przyniósł,
310  3,  16|          zaczęło z trupa woń śmierci.~Ten i ów z wiarusów zakopcił