Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |              iluminowane, a w Sukiennicach książę jegomość Auersperg dał wielki
  2  1,  8 |               zbliżał się do siedzących.~- Książę Gintułt - szepnął do brata
  3  1,  8 |                  sukna i lśniącego obuwia. Książę Gintułt podszedł z uśmiechem
  4  1,  8 |                wizyty w Grudnie... - mówił książę.~- Nie mogłem w istocie
  5  1,  8 |            szorstko -- nie osiadłby był...~Książę otarł czoło wonną chustką.
  6  1,  8 |                kobiet?~Rozmowa urwała się. Książę chłodził się, z lekka pochylając
  7  1,  8 |               pszczół. Po długim milczeniu książę rzekł twardo i sucho:~-
  8  1,  8 |                         wybuchnął. - Mości książę...~- Wiem, co mówię! Nikt
  9  1,  8 |                   jak przykre tchórzostwo. Książę ciągnął dalej.~- Toż pamiętam
 10  1,  8 |                  cóż to wskrzeszasz, mości książę?~- Po to, u licha, żebyś
 11  1,  8 |                       Gdy wróciłem - mówił książę - zastałem wszystko daleko
 12  1,  8 |            Cincinnata na twój koszt, mości książę... - rzekł szybko Olbromski.~
 13  1,  8 |                   jak bym pragnął. Otóż...~Książę Gintułt patrzał mu w oczy
 14  1,  8 |             dziedzicowi!... Pan kapitan... książę... darował ci...~Zaledwie
 15  1,  8 |                zaświeciło w oczach Piotra. Książę Gintułt z całe j siły odtrącił
 16  1,  8 |                  wiem...~- Mówię - ciągnął książę porywczo - że moja zdrowa,
 17  1,  8 |                     więc milknę... - rzekł książę.~- Zraniłeś mię...~Tyle
 18  1,  8 |                drganiu w sypkiej martwicy. Książę rzekł patrząc mu prosto
 19  1,  8 |                     cicho wykaszlał chory.~Książę Gintułt leniwym ruchem dźwignął
 20  1,  8 |             jąkając się tak bardzo, że ani książę, ani Rafał nie zrozumiał
 21  1,  8 |                 sam nie wiedząc, co czyni. Książę pozostał na miejscu. Nie
 22  1,  8 |           usłyszeli za sobą szczęk klamki:~Książę Gintułt wszedł do izby.
 23  1,  8 |           miedziakami przyciśnięto oczy...~Książę Gintułt siedział w zamyśleniu
 24  1,  8 |              odetchnąć... Na samą myśl, że książę Gintułt pocznie z nim rozmawiać
 25  1,  8 |                   ledwie spostrzegł, kiedy książę wyszedł i odjechał. Wówczas
 26  1,  9 |                  bryk, bryczek i wozów. To książę Gintułt z całą swoją rodziną
 27  1,  9 |                     Tuż przy trumnie brnął książę Gintułt, za nim owe piękne
 28  1,  9 |                nimi zabić najsilniejszego. Książę Gintułt szedi sam na przedzie,
 29  1,  9 |             pogrzebie do mego domu - rzekł książę uprzejmie, patrząc zresztą
 30  1,  9 |                     Zostań tedy w Grudnie.~Książę przywołał do siebie skinieniem
 31  1,  10|                    bokiem do niej siedział książę Gintułt. Oczy miał utkwione
 32  1,  10|                    przecudnym cha-cha-cha, książę Gintułt odwracał z trudem
 33  1,  10|                    siebie i oświadczył, że książę życzy sobie z nim mówić.
 34  1,  10|                   do gabinetu, gdy się tam książę uda. Sporo jednak upłynęło
 35  1,  10|                    nim ta chwila nadeszła. Książę, otoczony gronem pięknych
 36  1,  10|                  prawie zawiadomieniem, że książę jest u siebie. Rafał poszedł
 37  1,  10|               toute la toilette! - zawołał książę Kamil.~Foteliki rozsunęły
 38  1,  10|                  uchyliły się. Stał w nich książę Gintułt. Na ustach-miał
 39  1,  10|                       Trzeba tylko - mówił książę zniecierpliwiony i prędkim
 40  1,  10|                 tam marszałek...~Mówiąc to książę zarumienił się z lekka,
 41  1,  10|             kłopotliwe milczenie. Wreszcie książę, jakby ociągając się, rzekł
 42  1,  10|                   nikim... - z cicha rzekł książę - bo to ludzie zaraz by
 43  1,  10|                sobie...~- O, ja nic, mości książę...~- Tak, tak - rzekł pan
 44  1,  11|                 Wziął w tej zabawie udział książę i jego siostry. Rafał niechętnie
 45  1,  11|               pręgę? - ze śmiechem zawołał książę, gdy się o kilka kroków
 46  1,  11|               odwróciwszy konia odjechała.~Książę tknął konia obcasem i przysunął
 47  1,  11|                głowę widmo ojca. Tymczasem książę natarł nań koniem i rzekł
 48  1,  12|                 aurea~Na jesieni roku 1797 książę Gintułt jako tako załatwił
 49  1,  12|               podpisów, winiet i pieczęci. Książę wyjechał. Chyżo mijał góry
 50  1,  12|               padające było słowiańskie... Książę nie pożądał bynajmniej widoku
 51  1,  12|                 szczytu na zakręcie drogi. Książę wysiadał właśnie z powozu
 52  1,  12|                kompanie grenadierskie. Gdy książę wzwyczaił oczy do kurzu,
 53  1,  12|            kawalerii narodowej! - mamrotał książę. Szedł batalion strzelców
 54  1,  12|             błękitnawe pasma, we światy...~Książę ocknął się jak ze snu. Popędził
 55  1,  12|               wszystkie sposoby. Osobliwie książę, jako przybywający z Austrii,
 56  1,  12|                 wcale ludzi przechodzących książę brnął przez Piazettę ku
 57  1,  12|                    Nim wszedł do bazyliki, książę miał pod powiekami jasnowidzenie
 58  1,  12|                przez wieki, oczy wieszcze! Książę czuł, że to od nich zstępuje
 59  1,  12|                czarodziejski ogień grecki.~Książę błąkał się po świątyni z
 60  1,  12|               modły...~Wyszedłszy na, plac książę otoczony został przez tłum
 61  1,  12|                  wznosiły się rusztowania. Książę odpędził zgraję i z wybrzeża
 62  1,  12|         niezwyciężonej armii. W chwili gdy książę Gintułt stanął w tym mieście,
 63  1,  12|               prasy i zupełnej amnestii...~Książę Gintułt doświadczał złudzenia,
 64  1,  12|                   francuskiego złodzieja". Książę słuchał ciekawie. Recytatorka
 65  1,  12|                    twarz w dłoniach. Jeden książę Gintułt słuchał obojętnie.~
 66  1,  12|              ponieważ wszystko go opuści".~Książę siedząc na uboczu i niby
 67  1,  12|                  Czy być może?~- Tak jest.~Książę dotknięty był tą wiadomością.
 68  1,  12|             fantazjowali, toczyli rozmowy. Książę pamiętał go z czasów rydzyńskich...
 69  1,  12|                   zdarzył się dzień cichy, książę wyruszał o żaglu na morze
 70  1,  12|                   Wracając z tej wycieczki książę ostrzeżony był przez gondolierów,
 71  1,  12|                  tłum czarnych stateczków, książę spostrzegł na wybrzeżu Piazetty
 72  1,  12|                 skierował ku niemu bagnet. Książę spojrzał na jego mundur,
 73  1,  12|                  zaś Bolesta nie zobaczył!~Książę przesunął się i wydostał
 74  1,  12|           gawiedzią, to wśród żołnierstwa, książę spostrzegł nareszcie przyczynę.
 75  1,  12|                    w tej wędrówce nowej... Książę nastawił uszu. Słyszał,
 76  1,  12|                    tu dowodzisz? - zawołał książę w kierunku tego człowieka.~-
 77  1,  13|                   dola~Już następnego dnia książę Gintułt wyjechał z Wenecji.
 78  1,  13|                    otoczony jak koronowane książę przez ministrów Austrii,
 79  1,  13|               wielu państewek niemieckich. Książę Gintułt jechał z postanowieniami
 80  1,  13|                  gałęziach. Sennymi oczyma książę witał i żegnał wonne pagórki
 81  1,  13|                   i to samo imię: Julia... Książę uczuł niewysłowiony urok
 82  1,  13|        wyprostowany, miecz swój piastując, książę Mastin Drugi. Obok niego
 83  1,  13|                 znaki niepojęte i słowa...~Książę błąkał się tam w samotności,
 84  1,  13|                 coś zaczął mówić do niego. Książę nie zrozumiał i szedł dalej.
 85  1,  13|                kilkadziesiąt kroków, kiedy książę usłyszał obok siebie szept
 86  1,  13|                   z jakich okolic? - rzekł książę z niechcenia a głośno.~Wrażenie
 87  1,  13|                  że pokój... - zaśmiał się książę szyderczo.~- Zaraz też ze
 88  1,  13|               posłusznie.~Ruszono w drogę. Książę mimo chęci obszedł całe
 89  1,  13|                   grubą stawkę... pomyślał książę i ruszył w tamtą stronę,
 90  1,  13|                   tłum cierpliwie notował. Książę przysunął się do nich, znalazł
 91  1,  13|                  mocno naciśnięty na oczy. Książę od jednego spojrzenia poznał
 92  1,  13|                   dając im wyprzedzić się, książę poszedł za dowódcą, szybko
 93  1,  13|                        Kto prosi?~- Jestem książę Gintułt.~- Gintułt... Gdzieś
 94  1,  13|                    toteż mów prędko, mości książę.~Gintułt nie tracąc czasu
 95  1,  13|                  sobie obficie głowę wodą. Książę zniecierpliwiony tym przerwał.
 96  1,  13|                  zawołał:~- Słucham, mości książę, słucham uważnie.~- Może
 97  1,  13|             przerwać dysertacją, skoro mię książę obrażasz, ale że cię pamiętam
 98  1,  13|                 Wenecja? Żal ci tak, mości książę, tej szlachty, która do
 99  1,  13|                 twoje brązowe konie, mości książę... Żartuj zdrów! Te konie,
100  1,  13|                 Tamci z pośpiechem pisali. Książę, słuchając tych kategorycznych
101  1,  13|                  na balkon.~- Daruj, mości książę... Spać, spać! Ale jeszcze
102  1,  13|                    z drugiej strony, mości książę, rozkosz to niemała wystawać
103  1,  13|                     Kondotier! Jedź, mości książę, na wojaż swój, bo może
104  1,  14|                  sejmu. Wszystek swój czas książę obracał na zaglądanie w
105  1,  14|                    jak gdyby spłakane. Sam książę przeziąbł do szpiku kości
106  1,  14|                     owinięty płaszczykiem, książę śmiał się patrząc na postacie
107  1,  14|                    zegarmistrza Bregueta i książę z niechęcią wysunął nogi
108  1,  14|                  sposób tak oryginalny, że książę zbudził się jak ze snu.~-
109  1,  14|                  zbudził się jak ze snu.~- Książę Sułkowski? - zapytywał portier
110  1,  14|                    przebiegły i sobaczy.~- Książę Sułkowski - powtórzył Gintułt
111  1,  14|               wielkim generale Buonaparte? Książę u niego służy za adiutanta -
112  1,  14|                  za adiutanta - he-he...~- Książę, rzeczywisty książę.~- Bagatela!
113  1,  14|                        Książę, rzeczywisty książę.~- Bagatela! U tego samego
114  1,  14|                  sam generał Buonaparte...~Książę nie słuchał dłużej. Wrażenie
115  1,  14|                   i ktoś klucz przekręcił. Książę wszedł do ciemnego pokoju
116  1,  14|               wrócił niosąc w ręku świecę. Książę poszedł za nim przez zimne
117  1,  14|              legiów czy może na ochotnika? Książę zastanowił się przez chwilę,
118  1,  14|                  sobie.~- Ach, dziecko!...~Książę Gintułt zmienił przedmiot
119  1,  14|                  Italie...~- Widzę - rzekł książę z uśmiechem bladej ironii
120  1,  14|                 gorzej dla republikanów...~Książę Gintułt zaśmiał się sucho,
121  1,  14|                 zamiast chwastu, pszenicę.~Książę Gintułt uśmiechał się wciąż
122  1,  14|                 jakby podwójną ilość krwi.~Książę Gintułt w milczeniu słuchał
123  1,  14|                  beznosej czaszki Sfinksa.~Książę Gintułt wstał niecierpliwie,
124  1,  14|                    po twarzy i zalał oczy. Książę owinął się w płaszcz, kapelusz
125  1,  15|                    swoje własne przyczyny. Książę Gintułt opłacił był za swego
126  1,  16|                    brwiami - jaki jest ten książę.~- Jak to jaki? Mówiłem
127  1,  16|                   kurczęta smażyli. A taki książę pojechał w świat - i znikł.
128  1,  16|            oświecony pan, jaśnie oświecony książę pan...~Rafał nie odpowiadał.
129  1,  16|              wołała do siebie półgłosem:~- Książę, mój książę!~- Co ty pleciesz? -
130  1,  16|                   półgłosem:~- Książę, mój książę!~- Co ty pleciesz? - syknął
131  1,  16|              pokazując mu kwiat:~- To jest książę...~Rafał zmieszał się i
132  1,  16|                   Dlatego nazwałam go tak: książę. Jaśnie oświecony kwiat.
133  1,  17|                    do końca, brzmi w uchu. Książę Gintułt, przebudziwszy się
134  1,  17|                   brama cmentarna. To tam.~Książę otwarł oczy i ze wstrętem
135  1,  17|               czasu nadaremnie nie tracić, książę pomknął na północ dyliżansem,
136  1,  17|                  ruszył w kraj lombardzki. Książę Gintułt miał właśnie wyjeżdżać
137  1,  17|                Rebinder z 270 kanonierami.~Książę Gintułt, przypatrzywszy
138  1,  17|                    powyżej kół młyńskich - książę przeniósł się w interesach
139  1,  17|            potrzeba czuwania nieustannego. Książę miał polecenie obserwowania
140  1,  17|                    części na fortyfikacje, książę zajął się w chwilach wolnych
141  1,  17|                   wionęła wskroś miasta...~Książę wziął się teraz do roboty
142  1,  17|                prosta, dusza wzgardzona...~Książę Gintułt nosił starym wiarusom,
143  1,  17|                   mięso, mąkę, wino, leki. Książę sypiał teraz tylko czasami.
144  1,  17|                 czuwania dosięgły szczytu. Książę Gintułt sam począł zapadać
145  1,  17|                armat od czterech miesięcy, książę szedł ospale, ze zwieszoną
146  1,  17|               sążni. Szczęście chciało, że książę stał o pięćdziesiąt co najmniej
147  1,  17|             kamieniach ulicy. Gdy spoczął, książę, czając się mimo woli, podszedł
148  1,  17|               gumowe piłki, ślepe granaty. Książę dyszał prędko. Nogi się
149  1,  17|               każdy dom płonącą atmosferą. Książę, wtulony we framugę przy
150  1,  17|                    kamelie i biały bambus. Książę szedł przed siebie na oślep.
151  1,  17|                  nieustające womity murów. Książę wpatrzył się oślepłymi oczyma
152  1,  17|                   przedmostowego Pradelli. Książę musiał stanąć do roboty
153  1,  17|                   się na ziemię pod murem. Książę ujął dłonią dwa drążki celownicze
154  1,  17|                 potężny, dźwięczny strzał. Książę był przy drugim dziale.
155  1,  17|                  nieregularnymi drgawkami. Książę wrócił do roboty, między
156  1,  17|            obustronnym zaprzestaniu walki, książę Gintułt szedł przed samym
157  1,  17|                    Minąwszy Palazzo del Té książę szedł ku Miglioretto śliczną
158  1,  17|                między cuchnącymi kanałami, książę nie znajdował w żadnym z
159  1,  17|            palisady zgorzałe.~W chwili gdy książę przyszedł, Axamitowski po
160  1,  17|             widziało się w całej długości.~Książę tak przecież był zmęczony,
161  1,  17|                     że szef wstał i czeka.~Książę zdał mu raport i zarazem
162  1,  17|          nieziemskie. W tym śnie pamiętnym książę przebiegł jakieś inne, całkowite
163  1,  17|                wrzask, jęki, łoskot broni. Książę, wyrwany z twardego snu,
164  1,  17|                  Franza Guilay... - myślał książę rozumiejąc teraz dopiero,
165  1,  17|             kompania grenadierów polskich. Książę zerwał się ze swego miejsca,
166  1,  17|                Chyżo z dobytą szpadą szedł książę, porwany przez uniesienie.
167  1,  17|                 wybuchach prochowego ognia książę widział dokoła zbroczone
168  1,  17|                   schwytanego w szuwarach. Książę stapiany w bagnie plątał
169  1,  17|               mantuańską, popielatoczarną. Książę widział w półśnie, że lichwiarz
170  1,  17|                    Cerese pięciuset ludzi. Książę zrazu nie chciał ruszyć
171  1,  17|          Przerznąwszy się wskroś motłochu, książę zobaczył nareszcie i swoich.
172  1,  17|                  stały w ciasnych ulicach. Książę był w szeregu między żołnierzami.
173  1,  17|                 miotali mu w twarz obelgi. Książę Gintułt złamał swą szpadę
174  2,  1 |                Rafał powziął wiadomość, że książę Gintułt jest w kraju, że
175  2,  1 |                 ręce starego Olbromskiego. Książę pisał do cześnika, nie wspominając
176  2,  1 |                Jeżeli zgoda na to nastąpi, książę prosił, żeby Rafał przybył
177  2,  1 |                     Z dawna myślałem-rzekł książę po przywitaniu-żeby cię
178  2,  1 |                     z radością słysząc, że książę mówi do niego: ty.~- Musisz
179  2,  1 |                opinii najsprzeczniejszych. Książę zamilkł na pewien przeciąg
180  2,  1 |               wymieniając jakieś nazwisko. Książę dał mu znak skinieniem głowy.
181  2,  1 |     niewytłumaczoną życzliwość i przyjaźń. Książę wstał ze swego miejsca,
182  2,  2 |                    donośnie się rozlegała. Książę rozmawiał ze swoim towarzyszem,
183  2,  2 |                  Miałem już zaszczyt-rzekł książę wskazując Olbromskiego oczyma -
184  2,  2 |            Augustynie... - szepnął jeszcze książę jakby prosząco.~- To bardzo
185  2,  2 |             Rafałowi nie znanych.~Pierwszy książę odwrócił głowę i schyliwszy
186  2,  2 |                     staję się poganinem...~Książę przez chwilę wygładzał niecierpliwie
187  2,  2 |                   rolę. W tej samej chwili książę mówił do majora:~- Świat
188  2,  2 |                    wytężyć siły... - mówił książę głosem przejmującym, a tak
189  2,  2 |                  Manichaearum presbyterum.~Książę, wypowiadając zdania na
190  2,  2 |               chwili oczy te ożywiły się i książę rzekł innym głosem:~- Tu
191  2,  2 |                 uliczki...~ ~Loża profanki~Książę Gintułt przy pomocy "brata"
192  2,  2 |                   różnych miejscach tekstu książę mu dyktował:~"Żyli nie mając
193  2,  2 |                    Jarzymka. Grał i hulał. Książę żyjący odludnie nie wiedział
194  2,  3 |             Napotkane drzwi otworzyły się. Książę wprowadził swego sekretarza
195  2,  3 |                mężowie ubrani tak samo jak książę. Znajdujący się pośrodku
196  2,  3 |                     Rafał rozpoznał, że to książę stoi obok niego i że on
197  2,  3 |                 obok niego z prawej strony książę, a tuż przy tych dygnitarzach
198  2,  4 |                              Loża profanki~Książę Gintułt przy pomocy "brata"
199  2,  4 |                   różnych miejscach tekstu książę mu dyktował:~"Żyli nie mając
200  2,  4 |                    Jarzymka. Grał i hulał. Książę żyjący odludnie nie wiedział
201  2,  11| najdoświadczeńszych a najśmielszych górali książę Gintułt uparł się, żeby
202  2,  11|                  bez celu szlakami świata. Książę zamilkł.~Ruszyli dalej,
203  2,  11|             podłogą było duszno nad wyraz. Książę nie spał. Słyszał w drzemaniu
204  2,  11|                    wie, co robi... - mówił książę.~De With uśmiechnął się
205  2,  11|                  lśniło się morze dalekie. Książę miał w oczach płomień, a
206  2,  11|                Genueńska Zatoka... - mówił książę do siebie. - Melodią fal
207  2,  11|              wyprzedza. Stało pod słońcem. Książę zmrużył oczy od przelatującego
208  2,  11|                   tarczami i kleszczynami, książę przywitał westchnieniem.
209  2,  11|                 Siedli na kamiennej ławce. Książę Gintułt wydobył teczkę i
210  2,  11|                jakoby ukąszenia ciemności. Książę Gintułt podniósł rękę i
211  2,  11|                   jak nad otwartym grobem. Książę poznał jego cierpienie.~-
212  2,  17|                wydarł jakisi Piemont, a to książę Parmy, to samo Karol i to
213  2,  17|                  ale już nie Emanuel, a to książę Herkules z Modeny i sama
214  2,  22|                   dla służby! Przecie to i książę Józef, niegdy wódz naczelny,
215  2,  24|                północną i zachodnią. Młody książę Sułkowski, ranny już, na
216  3,  1 |                  od nowa sztyftują. Jakisi książę Hieronim w nich się pokochał.~-
217  3,  1 |                 nich się pokochał.~- Co za książę Hieronim'?~- A diabeł go
218  3,  1 |                   rozezna, co on za jeden! Książę Hieronim, powiedział, i
219  3,  1 |                    dobywać, a we Wrocławiu książę Hieronim ma kwaterę. Brońcie
220  3,  1 |               Leszczyński, Piotr Doliński, książę Woroniecki, Jagmiński, Kajetan
221  3,  6 |                pogląd.~- Co do mnie- rzekł książę Józef zwracając się do Sokolnickiego -
222  3,  6 |                   to Fiszer. Na jego widok książę wstał ze swego miejsca i
223  3,  6 |                  że iść naprzód... -zaczął książę Józef ze zmarszczonym czołem
224  3,  6 |            Helenowu, piaskami. A tu, mości książę, miejsce jest dobre.~Pociągnął
225  3,  6 |                tekę swoją zbierać papiery. Książę siedział zamyślony i patrzał
226  3,  6 |               groblą i mogą bić w olszynę.~Książę Poniatowski ocknął się i
227  3,  6 |                    bataliony? -zwrócił się książę do szefa sztabu.~Fiszer
228  3,  6 |           Sokolnicki słuchał wyprostowany. Książę liczył na palcach, kiedy
229  3,  6 |                 się zbyt szybko... - mówił książę. - Znam ich przecie. Co
230  3,  6 |           Pelletiera pisał rozkaz dzienny. Książę podpisał go i zaraz wyszedł,
231  3,  6 |               hufiec jezdny. Przewodził mu książę Józef.~Za nim jechał Pelletier
232  3,  6 |                  się im przez małą chwilę.~Książę mierzył rozgromiony batalion
233  3,  6 |                    czy wypadli z zasadzki. Książę szedł w szeregu, walcząc
234  3,  6 |                   zasieki, wyciągano dyle. Książę Józef wezwał przez adiutanta
235  3,  6 |                Falentach bić nieszczędnie.~Książę cofnął się do głównego swego
236  3,  6 |              polscy stanęli przy armatach. Książę Poniatowski chodził od jednej
237  3,  7 |                  miejsce. We drzwiach stał książę Gintułt. Ranny poznał go
238  3,  7 |                    niż zamglonym wzrokiem. Książę zmienił się prawie do niepoznania.
239  3,  7 |             sterczał zabawnie na przodzie.~Książę Gintułt zbliżył się do Rafała
240  3,  7 |               wykrztusić: ~- Ale co też to książę pan!... Przecież to jakiś
241  3,  7 |                  ukłonie. Wkrótce nadszedł książę z chirurgiem. Kiedy ostatni
242  3,  7 |              wyjechać z Warszawy - ciągnął książę - a chciałbym mieć w tobie
243  3,  7 |                 Tam właśnie i ja podążę.~- Książę pan wstępuje do wojska?~-
244  3,  7 |                   jesteś.~Rafał zamilkł. I książę siedział w milczeniu. Po
245  3,  7 |               spytał bezczelnie Olbromski.~Książę podniósł na niego blade
246  3,  7 |                  kłamstwem?~- W jakim celu książę pan udaje się do obozu? -
247  3,  7 |                 Kto żyje! Czynić, co każą.~Książę spochmurniał. Zaćmiła się
248  3,  7 |                   tego nie znoszę.~- Raczy książę przebaczyć...~- Nie jestem
249  3,  8 |            dwudziestego trzeciego kwietnia książę Gintułt schodził ze wzgórz
250  3,  8 |                    coś pocieszającego, ale książę machnął ręką. Zeszli ku
251  3,  8 |           zapraszających do jazdy za wodę. Książę i Rafał siedli w jedną z
252  3,  8 |                lekka piechota woltyżerska. Książę najął furmankę nie pytając
253  3,  8 |               kołem z prawej strony, toteż książę mógł dobrze obejrzeć nasypy,
254  3,  8 |               otwarła się wreszcie droga i książę Gintułt powziął wiadomość
255  3,  8 |                     Jakim to prawem, mości książę, na moje podwórko?~- Tak-że
256  3,  8 |                   chcący wytchnąć. Do kogo książę?~- Mam interes do kogoś
257  3,  8 |                   szedł ścieżką nad rowem. Książę z generałem rozmawiali z
258  3,  8 |                 Świdrem, w Galicji - mówił książę - parę wiosek. Byłoby tam
259  3,  8 |                stancji gwar żywej rozmowy. Książę chciał zatrzymać się w pierwszej
260  3,  8 |           dochodzącej aż do granic trwogi. Książę Poniatowski, wtłoczony na
261  3,  8 |                  Gdzie ja go widziałem?...~Książę ukłonił mu się z dala. Stary
262  3,  8 |               wcale, na co patrzą.~- Mości książę! - rzekł Niemojewski do
263  3,  8 |                  się z dala.~- Racz, mości książę, zająć miejsce. Mamy tu
264  3,  8 |               widzimisię - ciągnął jeszcze książę Józef. -Ja osobiście gotów
265  3,  8 |                    wniosek? - rzekł oschle książę Poniatowski.~- Moje zdanie
266  3,  8 |              radzisz czynić? - zwrócił się książę Józef do Fiszera, widocznie
267  3,  8 |                rekrutów w boju... - zaczął książę Józef.~- Cokolwiek książę
268  3,  8 |                  książę Józef.~- Cokolwiek książę pan raczy powiedzieć na
269  3,  8 |                  posiłkowy, więc cesarski.~Książę był blady jak papier, który
270  3,  8 |                   pospolitego dobra. Niech książę Ferdynand pójdzie na ziemie
271  3,  8 |                   życie zeszło. Oto, mości książę, daj mi rozkaz. Tego usłucham.
272  3,  10|                   dworze, u starego Cedry, książę dowódca stanął kwaterą...
273  3,  11|                 rozkazami generała dowódcy książę Gintułt. Przyprowadził on
274  3,  11|                 wieśniaczych odzieniakach. Książę sam nimi dowodził, ale nie
275  3,  11|                    ośmnastofuntowe armaty.~Książę Gintułt osobliwą pieczą
276  3,  11|                    na nowe szańce... Tylko książę Gintułt, po skończeniu dziennych
277  3,  11|                 kościołem Świętego Jakuba. Książę śmiał się dobrotliwie, radośnie
278  3,  11|                  go zawołał po imieniu. To książę Gintułt stał przy portalu
279  3,  11|                  Dokąd idziesz? - krzyknął książę. - Do generała.~- Z dobrą
280  3,  11|                  strzelali ile wlazło.~Sam książę, nie mając żadnej broni,
281  3,  11|                   że pomocy nie otrzymają. Książę Gintułt skoczył w stracony
282  3,  11|                    gada. Jąka się, jąka... Książę otwarł oczy. Nie może pochwycić
283  3,  11|                gruzu.~- Ktoś ty - wyjęczał książę.~- Cichaj!~Mijały tak minuty
284  3,  11|                    Wnet byli w ich tłumie. Książę dał się poznać i niezwłocznie
285  3,  11|            Świętego Jakuba. Jednego r nich książę zaczepił niezwłocznie w
286  3,  11|                Austriaki, ale w nim zginą.~Książę, nie słuchając dłużej, pobiegł
287  3,  11|                     zwiastun nieszczęścia. Książę dopadł miejsca generalskiego
288  3,  11|                   żołnierz stał bez ruchu. Książę przypadł do drugiego...
289  3,  11|                  był mu odpowiedzią. Wtedy książę zebrał ostatek sił i zawołał
290  3,  11|                Obok niego leżał skrwawiony książę. Kilku żołnierzy przebiegło
291  3,  11|                Powiódł oczyma po ziemi. To książę Gintułt... Nad nim pochyla
292  3,  11|                  obok. Sam usiadł w kącie.~Książę z wolna przychodził do siebie.
293  3,  12|                 posiedli, Rafał Olbromski, książę Gintułt i żołnierz Michcik
294  3,  12|                  zjawia się przed nią jej "książę"... Tenże to jest człowiek,
295  3,  12|                    marzenie jej spełnione? Książę leży w tej izbie, gdzie