Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |            się na olbrzymie krople, które w ciemnej zieleni igieł
  2  1,  1 |          zburzyszczu wysokich skał, które się po odejściu fal i pian
  3  1,  1 |              do gruntu zmurszałych, które zwartą strażą otaczają prochy
  4  1,  1 |            bożyszcza Lelum-Polelum, które śpi w dole nieznanym, mchem
  5  1,  1 |      drożynę. Nad wysokimi trawami, które jeszcze powleka kroplista
  6  1,  1 |          jak gwoździe wbite w rany, które na samym początku życia
  7  1,  1 |             nieba północnej wiosny, które spadły z wysoka na ziemię
  8  1,  1 |        Jedzie ku słońcu, ku słońcu, które tarczą ognistą zachodzi
  9  1,  1 |       odchyleń wahadła mnóstwo kul, które siedziały w modrzewiowych
 10  1,  1 |       chłopów, błyszczące ich oczy, które nic nie dostrzegały poza
 11  1,  2 |            w puch największe zadmy, które ledwie przeorał arlekin.
 12  1,  2 |              jej oczy zachwycające, które, zdawało się, nie widzą
 13  1,  2 |       rękawach ze śliskiego atłasu, które się do niego w tańcu wyciągały,
 14  1,  2 |            wpatrywał się w te oczy, które się do niego śmiały z serdecznością
 15  1,  2 |             blask tych dwu zjawisk, które miał przed oczyma. Teraz
 16  1,  2 |      Sandomierskiego Płaskowzgórza, które się skłania ku dolinie Wisły,
 17  1,  2 |           śmiałość ruchów, ukłonów, które wykonywał, i słów grzecznych,
 18  1,  2 |       wykonywał, i słów grzecznych, które mówił. Pani stolnikowa trzymała
 19  1,  2 |            drewnianych lichtarzach, które przybito do ścian, rzucały
 20  1,  2 |       podczas drabantów i anglezów, które usiłowała zainaugurować
 21  1,  2 |     posłyszeć te straszliwe wyrazy, które mu pierś rozdzierały:~-
 22  1,  2 |       ciasta i strucle przekładane, które kolejno wydobywał spod poduszki.
 23  1,  3 |           się, że to miejsce, przez które jedzie sam w nocy, to jakieś
 24  1,  3 |        koronie strzelistego drzewa, które, widać, woda wydarła z ziemi
 25  1,  3 |        torby zgniłej trawy i siana, które oblepiło znienacka ich twarze
 26  1,  3 |              Huk trzaskających wód, które się dokądś waliły z przerażającym
 27  1,  3 |           przede drzwiami domostwa, które było ich czasową siedzibą.
 28  1,  3 |          runął razem z krzesłem, na które wlazł w ciemności. W mgnieniu
 29  1,  3 |             dać dowody bohaterstwa, które zadziwi całą sztubę, sztyft,
 30  1,  3 |          oświetlał surowe przepisy, które takich a takich czynów zakazywały.
 31  1,  3 |             tęgie, młode szczęście, które drży, kipi, rwie się i głośno
 32  1,  3 |           liceum. Wszedł na schody, które widział był we śnie, i pierwszy
 33  1,  3 |           pustej sali. Sprzęty jej, które jeszcze wczoraj były wyrazami
 34  1,  3 |             w sukiennych kamaszach, które sięgały za kolana, umiał
 35  1,  4 |           podobieństwo owego jadła, które pustelnikowi kruk nieznany
 36  1,  4 |         wewnętrznych jak płomienie, które się od jednego wiatru chwieją.
 37  1,  4 |       przepysznie foremnych nogach, które stawiała miękko niby po
 38  1,  5 |     czytaniu urywków starych gazet, które cześnik pożyczał z sąsiedztwa.
 39  1,  5 |            poruszeniach wojskowych, które poprzedziły bitwę pod Arcole,
 40  1,  5 |             z dywizjami jego armii, które są w Tyrolu, poszedłem z
 41  1,  5 |      skroniach. Dusił się w gorącu, które szerzył piec z rogu izby.~
 42  1,  5 |        wzroku, nie widział drzew, o które się ocierał... Potężne granie
 43  1,  5 |        miejsce przeraźliwymi słowy, które włosy na ciemieniu podnoszą
 44  1,  5 |       kłusem jechał aż do opłotków, które były zadęte i pełne śniegu
 45  1,  5 |            szerokie pasmo gościńca, które się zniżało między rzędami
 46  1,  5 |          marzeniu idzie obok drzew, które ona jutro ujrzy oczyma,
 47  1,  5 |         Stał w gąszczu krzewów bzu, które zacieniały okna, teraz na
 48  1,  5 |            jasnego pokoju, światła, które go oślepiło, szczęścia,
 49  1,  5 |             go oślepiło, szczęścia, które przyszło nie wołane, jak
 50  1,  5 |        zarosłych iwiną i chrustami, które przeraźliwie w wichrach
 51  1,  5 |            zaroślami tarek i głogu, które w nocy huczały jak lasy.~
 52  1,  5 |       spadających skał, to huk wód, które lecą w bezdenną próżnię
 53  1,  5 |      rozkosz dźwięku tkliwych słów, które z ucha nie mogą odlecieć,
 54  1,  6 |            pomiędzy dwoma rumakami, które się wspinały jak tygrysy.
 55  1,  7 |   błogosławieństw, słów-talizmanów, które zawierały wszystką od początku
 56  1,  7 |            owdzie nad owymi łęgami, które już kwiecie zaciągnęło.
 57  1,  7 |            i zawierając je w sercu, które się szarpało i biło ślepymi
 58  1,  7 |     nieznanych, na latoroślach łóz, które z wielkiej odległości oko
 59  1,  7 |        mowie tych źrenic żałosnych, które przymusowo widziały płomień
 60  1,  7 |             pod ulewnymi deszczami, które bez wytchnienia pracując
 61  1,  7 |              O puchy miękkich traw, które przyniesie wiatr wiosny!
 62  1,  7 |             z zarzecznych pagórków, które w nocy dawno zginęły, dolatywało
 63  1,  7 |     bezdźwięczne, suche błyskawice, które lud zowie zwiastunkami pogody.
 64  1,  7 |           między zwęglonymi lipami, które jak czarne pochodnie biły
 65  1,  7 |          piasku z dwiema koleinami, które daleko, daleko w las się
 66  1,  7 |        patrząc z żałobą na miejsca, które mijała. Po uprawnych niwach
 67  1,  7 |          płytkich jeziorek i drzew, które w nie patrzą przez lata,
 68  1,  7 |             samemu sobie, uczuciom, które się w nim z wolna przetwarzały,
 69  1,  7 |           długimi pryzmami kamieni, które wyrzucono z roli. Kamionki
 70  1,  7 |             przecinając strumienie, które płynęły z upustu i młyńskich
 71  1,  7 |       lśniąca zasiewem jarego żyta, które już w niwę żyjącą własnym
 72  1,  8 |             ku białopiennym ciałom, które się wstydliwie kryją w przejrzystą
 73  1,  8 |             okryte jeszcze trawami, które dopiero kosić zaczynano.
 74  1,  8 |       prześlicznych jasnych włosów, które w lokach spadały, i wdychania
 75  1,  8 |              nikczemne, golone łby, które miały władzę stanowić -
 76  1,  8 |        okolonych sadami wiśniowymi, które się taiły w przestrzeni
 77  1,  8 |             zupełna. Nad wzgórzami, które za dnia widać było w głębi
 78  1,  8 |             a inni z miłosierdziem, które wylewa krynicę dobrych łez,
 79  1,  8 |        zwątpienie i chytry rozmysł, które się unoszą w kole widnokręga,
 80  1,  8 |        Wyrwij z serca westchnienie, które w nim leży cięższe od głazu,
 81  1,  9 |        plecach, ramionach i rękach, które coś dźwigają...~Ale nade
 82  1,  9 |           ujrzał w głowie głupstwo, które niósł na języku.~- Proszę
 83  1,  10|           jak gibkie i zwinne race, które pod chmurami rozpryskują
 84  1,  10|            być owe "emigrantki", na które tak wyrzekała kołtuniasta
 85  1,  10|             jakimś zamkniętym kole, które sekretnie duma i z rozpaczą
 86  1,  10|          przepychem naczyń i mebli, które zdawały się być stworzonymi
 87  1,  11|       jakimś cichym dumaniem, przez które łagodny mrok płynął jak
 88  1,  11|         zbliżał się do tych miejsc; które mu przypominały sprawy odrzucone
 89  1,  11|          obłokami iście wiosennymi, które były delikatne i urocze
 90  1,  11|          Nie słychać już było słów, które z krwawych jego ust leciały,
 91  1,  12|      jeszcze wojsk republikańskich, które pod dowództwem Masseny,
 92  1,  12|          oczy pełne mądrości, oczy, które widzą przez wieki, oczy
 93  1,  12|         spojrzeniom rzesz ludzkich, które tu przychodziły ze wszystkich
 94  1,  12|           własnym zarzewiem złotym, które wybucha ze ścian, gdzie
 95  1,  12|            budowanie Fabrica nuova, które miało zamknąć plac św. Marka
 96  1,  12|         znalazł trzy kraty żelazne, które umiał otworzyć sekretem
 97  1,  12|            ostatnich drzwi z brązu, które złotym kluczem otworzył.
 98  1,  12|         swój. Korzysta z przejścia, które na dnie grobowca znajduje.
 99  1,  13|         wśród gajów drzew oliwnych, które od połowy wysokości Gór
100  1,  13|            jesiennym niebem Werony, które nie chłodem, lecz rzeźwością
101  1,  13|             Białe ściany z marmuru, które księżyc światłem oblewał,
102  1,  14|       dotychczas, obłudne znużenie, które wewnątrz siebie zawierało
103  1,  14|             i oszustwo. A ze złego, które jest większe niż poprzednie,
104  1,  14|         jego cyfrach i w kałkułach, które z nich układał, tylko uderzenie
105  1,  14|        siebie jakieś wyrazy urwane, które się w jęk głuchy, w zduszone
106  1,  15|      wychowanka na jakimś urzędzie, które się otwierały po dystryktach,
107  1,  15|      słuchania lekcji prawa natury, które wykładał utriusque iuris
108  1,  16|        widać, niby złudne marzenia, które ostygły w powietrzu i rozwiać
109  1,  16|         folgi tęsknocie do kwiatów, które się tam rozwijały na rabatach
110  1,  16|           leżącej na płaskowzgórzu, które z dwu stron okalał głęboki
111  1,  16|        wrzeciądzami rzeczywistości, które go trzymały w więzieniu,
112  1,  16|             przez uderzenie wiosła, które dokądś, u boku szybkiej
113  1,  16|           ciemnoszarymi wełniakami, które słońce w perzynę obróci.
114  1,  16|              Zbywał ją szczegółami, które już kilkadziesiąt razy publicznie
115  1,  17|             na widok tych świerków, które korzeniami wyssały krew
116  1,  17|           Wielhorskicgo. W bitwach, które owo wejście do fortecy poprzedziły,
117  1,  17|   zniszczonych, o czynach wielkich, które się ponad wszystko wydźwignęły,
118  1,  17|             artyleryjskim z piwnic, które, jak twierdził sprzedawca,
119  1,  17|              Z okopów austriackich, które stały w drugim rzędzie za
120  1,  17|             po starych pajęczynach, które mąka obarczyła, po śladach
121  2,  1 |         głucha wściekłość na szaty, które nosić musiał, na zajęcia,
122  2,  1 |           nosić musiał, na zajęcia, które spełniał, na wszystko, co
123  2,  1 |          Dopiero z kilku ostatnich, które wychodziły na puste place,
124  2,  1 |          sobie kilkanaście dukatów, które mu z rozkazu księcia wręczył
125  2,  1 |        karty, przebiegał marzeniem, które o bycie swym nic zgoła nie .
126  2,  1 |             znał wszystkie sprawy,' które dopiero miał poznać, rozumiał
127  2,  1 |         mówiły mu jakieś zdania, na które zgadzał się bez zastrzeżeń.
128  2,  1 |        bramy szczelnie zamknięte, w które łomotano pięściami, kijami,
129  2,  2 |       rodzącej się z małego ziarna, które wiatr nosi, dla drzewa wypuszczającego
130  2,  2 |   zaszczepia ją w ciało dzieciątka, które już mówić i myśleć zaczęło,
131  2,  2 |       rączki i nogi, na małe barki, które będą musiały dźwigać wszystką
132  2,  2 |         trzęsienie ziemi, na morze, które gonitwa wszechwichrów zamienia
133  2,  2 |           Zdawało mu się, że myśli, które przełożył, ożyły i że się
134  2,  2 |        Roztrącały promienie słońca, które przez miejsca ogołocone,
135  2,  2 |              Często pisał te słowa, które z dziwną rozkoszą to tu,
136  2,  2 |            wyliczano imiona sióstr, które miały przybyć. Rafał z zapałem
137  2,  2 |            niesmaku i zawodu.~Damy, które miał przed oczyma, nie budziły
138  2,  2 |       masonek pytania z rytuału, na które ona wprawnie i z wypróchniałym
139  2,  2 |      odpowiedziach, po ceremoniach, które, zdawało się, trwały dziesięć
140  2,  3 |       miejsce w końcu szeregu osób, które się wciąż naprzód posuwały.~
141  2,  4 |              Często pisał te słowa, które z dziwną rozkoszą to tu,
142  2,  4 |            wyliczano imiona sióstr, które miały przybyć. Rafał z zapałem
143  2,  4 |            niesmaku i zawodu.~Damy, które miał przed oczyma, nie budziły
144  2,  4 |       masonek pytania z rytuału, na które ona wprawnie i z wypróchniałym
145  2,  4 |      odpowiedziach, po ceremoniach, które, zdawało się, trwały dziesięć
146  2,  5 |           gdyby nadzieją szczęścia, które jest w pobliżu, krąży dokoła
147  2,  5 |        przyniesiesz? Czy masz oczy, które bym kochała aż do śmierci
148  2,  5 |   dziewiczość moją? Czy masz włosy, które się śnią uśpione i w nocy
149  2,  5 |             jakoby powrozy niedoli, które ją opasywały, i wiła się
150  2,  6 |       Gościniec biegł dolinami gór, które wierzchołki swoje wznosiły
151  2,  6 |         wąskich a długich liściach, które teraz w świetle księżyca
152  2,  7 |            znanymi, wzdłuż szlaków, które były zazwyczaj suchymi łożyskami
153  2,  7 |         oślepiającym jasnowidzeniu, które trwało bez przerwy, w radości
154  2,  7 |            błędne chmury pożądania, które idą coraz wyżej, coraz wyżej
155  2,  7 |          widok zaklęsłych żlebów, w które przez stulecia sypią się
156  2,  7 |             obraz dzikich zwierząt, które by ugłaskał widok piękności.~
157  2,  7 |          się w bure, gorące chmury, które pędem wylatywały z kamiennych
158  2,  7 |            niedostępnych drożynach, które zdają się gardzić przechodniem,
159  2,  7 |            patrząc w ścigłe potoki, które się wyrywają spomiędzy kamiennych
160  2,  8 |          ośmiu osób. W przerażeniu, które mu język wbiło do gardzieli,
161  2,  9 |       zamiarem szukania miejsca, na które spadła Helena. Dziwił się,
162  2,  9 |           niebo wieczne, bądź sobą, które wzrok nieszczęśliwego ku
163  2,  9 |       leżący na wznak, senne ciało, które woda niesie, dokąd chce.
164  2,  9 |          tętent rozszalałego serca, które teraz łoskotem swoim napełniło
165  2,  9 |     wierzchołków strącał już głazy, które tylko mógł udźwignąć. Ale
166  2,  9 |            w dół rozległego zbocza, które gdzieniegdzie porastała
167  2,  9 |             Były to jedyne dźwięki, które od nich słyszał. Gnali go
168  2,  10|       piorunu w moje otchłanie, nad które górska koza nie chodzi,
169  2,  10|            duszy, wołający na góry, które żyją i czują. Całe podziemie,
170  2,  11|           węzeł łańcuchów górskich, które się tu schodziły z czterech
171  2,  11|            jakby szukając tam słów, które wyrzec należy. Wzruszył
172  2,  11|              około martwych jezior, które o tej dobie zginęły bez
173  2,  11|            żwirem drobnych kamyków, które morze z dalekich stron przyniosło
174  2,  11|    oblepione jasnoróżowym kwieciem, które same liście wyprzedza. Stało
175  2,  11|              a słodki kasztan pąki, które ozdobiły końce jego nagich
176  2,  11|         listy polecające i papiery, które należało wręczyć "bratu"
177  2,  12|   aczkolwiek nie popełnił czynów, o które go posądzano. W ciągu kilku
178  2,  12|     strzępów zbójeckiego ubrania, w które nie sposób było się odziać.
179  2,  12|       niezmierzonych wrzosowiskach, które, jak oko sięgło, okrył prześliczny
180  2,  12|        tylko jeść! Jeść kupę mięsa, które się dymi, chleba, co trzeszczy
181  2,  12|             Ohydne, zgniłe gałgany, które miał na sobie, zwinął w
182  2,  13|         padały z jego warg rozkazy, które w mgnieniu oka wykonywali
183  2,  15|            długimi smugami piachów, które jej łożysko tu i tam przegradzały.
184  2,  16|             gdyby ruchliwe jezioro, które wśród chmur i mgły idzie
185  2,  17|           miasta szerokimi ulicami, które były wysadzone drzewami
186  2,  17|             mokną w porze deszczów, które się leją głównie w porze
187  2,  18|            słowo na pół wyrzeczone, które twarda siła na wieki urwała.
188  2,  20|      pomiędzy rzędami nagich drzew, które w zimnym wietrze huczały
189  2,  20|        ozdobione cudnymi winietami, które sztychował na miedzi najmodniejszy
190  2,  20|   zakomunikować te niezwykłe myśli, które teraz opromieniały mu czoło
191  2,  20|            Olbromski liczył chwile, które pozostały do odjazdu. Cieszył
192  2,  20|         utratę tych minut bez ceny, które właśnie, szepcąc w pośpiechu
193  2,  20|       spojrzenia rozmarzonych oczu, które był pochwycił podczas wieczerzy.
194  2,  21|             Tańczył tedy z osobami, które były w pobliżu, żeby przynajmniej
195  2,  21|          tylko tyle, że te sekundy, które przemijają, to najrozkoszniejsza
196  2,  21|          wieków leżące w milczeniu, które teraz, po wyrwaniu z nicości,
197  2,  21|           Na dół schodami... tak... które są w końcu korytarza.~-
198  2,  21|            Oddychał westchnieniami, które płynęły z tajemniczego zdroju
199  2,  21|       widoku i poszedł ku domostwu, które stało w pobliżu. Na wzgórzu
200  2,  22|     Przemszą rozległe niziny leśne, które przedzielała fala wzgórz
201  2,  24|       został w szeregu, na miejscu, które zajął w pierwszej chwili.
202  2,  24|           wstąpił w wojsko polskie, które przez zawieszenie blokady
203  2,  24|            i zagrodzić drogę siłom, które by z Gdańska na odsiecz
204  3,  1 |             do kompanii wyborowych, które formował właśnie z jazdy
205  3,  1 |    zdradzieckiego mózgu urzędników, które był w wiedeńskich poznał
206  3,  1 |          Nieskończone aleje topoli, które już nowe na się listki oblekły
207  3,  1 |          wygnał z leśnych legowisk, które mocnymi barkami wydarli
208  3,  1 |           czynów Rolanda i Turpina, które się śmiercią własną wyważa
209  3,  1 |       blisko tysiąc koni lansjerów, które tu miały dłużej popasać,
210  3,  1 |            półokrągłe zwały i fale, które gdzieniegdzie słabo przesłaniała
211  3,  1 |            posępne ruiny kościołów, które zburzyło najście barbarzyńców.
212  3,  1 |    odchlisko na obraz kłębu źródła, które by biło z gruntu mórz. Rozwali
213  3,  1 |       basiorami tego samego wichru, które ich skoki z nicości i ciszy
214  3,  1 |         stworzą sobie wyłomy, przez które wali się zdradziecka napaść
215  3,  2 |             salwę kul z karabinków, które oficerowie, podoficerowie
216  3,  2 |         Napił się wody ze źródełka, które zdybał wędrując, i przepatrywał
217  3,  2 |        rozwalonym, a z kupą kiszek, które zwisały jak obfita dewiza
218  3,  2 |        niezbędnych części uniformu, które właśnie suszyły się przy
219  3,  2 |            niezliczone szeregi nóg, które w ciągu wieków deptały dumnego
220  3,  3 |        głównymi przecznicami grodu, które sięgały aż do placu Engracia
221  3,  3 |          oddziały. Były to kohorty, które przyciągnął i kupił geniusz
222  3,  3 |         oraz naturalnych fos, przez które szluzy z kanału królewskiego
223  3,  3 |            przez dwa pułki liniowe, które z Francji nadeszły. Baterie
224  3,  3 |    niezmierną masą worków ziemnych, które tworzyły za wierzejami górę
225  3,  3 |           górę za szelestem kroków, które przed nim w mroku zniknęły.
226  3,  3 |             straszliwego milczenia. które tę ciemną salę napełniło,
227  3,  3 |         sucha, z żelaznymi stawami, które kłuły jak trzpienie, chwyciła
228  3,  3 |           pokład babskiego próchna, które na nim leżało. Za chwilę
229  3,  3 |   Jerozolimskich. Za tymi gmachami, które tworzyły całą dzielnicę,
230  3,  3 |         pierwszym władcą plemienia, które cię wydało, imieniem twoim
231  3,  3 |           podobizny drzew ściętych, które jakoby grzyb obojętności
232  3,  3 |            i nicość silnych gnatów, które się teraz podle wiły i kurczyły
233  3,  4 |            Guadarramy i Somosierry, które jak posępny, ciemny pas
234  3,  4 |             Całkowite ich kształty, które myśl czy oko chwycić usiłuje,
235  3,  6 |            pod płytkim zalewiskiem, które podchodziło aż pod suche
236  3,  6 |             i gardzielami torfowia, które warzyło się w cieple wstającego
237  3,  6 |        widmo. Wyciągniętymi rękoma, które w siebie wchodzą i wychodzą,
238  3,  6 |           opłotki i wycięto drzewa, które mogłyby nieprzyjacielowi
239  3,  6 |              daleko w polach, przez które niedawno leciał jego koń,
240  3,  6 |            się od działa do działa, które były ustawione o ośmnaście
241  3,  6 |            Tak doszedł do plutonów, które biły się prawie na oko.
242  3,  7 |           sarni, ale i ich rodziny, które przyniosły im zapasy i napoje.
243  3,  8 |          się za Wisłę.~Ulice, przez które dążyli, były puste, a okna
244  3,  8 |            władz na ulicy Olszowej, które nie mogły sobie dać rady
245  3,  8 |             prawa zmarnować wojska, które mi powierzył, a tu mogę
246  3,  9 |             wyniesione ponad Wisłę, które otaczają Karczew zanurzony
247  3,  9 |            płaskowyżu piaszczystym, które stały o wiorstę! Tłusta
248  3,  9 |        brzeg poobrywany od statków, które niedawno spychano z mokrego
249  3,  9 |           miejsce ku Dębowej, przez które przewiozła się piechota.
250  3,  9 |          zarosłe, pełne były mgieł, które chodziły z miejsca na miejsce.
251  3,  9 |      Mówiono wciąż o jakimś wojsku, które lasami powędrowało ku rzece.
252  3,  10|          woda. Wąskie, polne drogi, które innego dnia ledwie by oko
253  3,  10|         było to śpiewanie podlotka, które był słyszał przed laty,
254  3,  11|   wzniesiono szańce naokoło miasta, które stworzyły przednią straż
255  3,  11|             odziano w puste beczki, które przysypano ziemią. Stodoły
256  3,  11|    zamaskowane ziemne przedpiersia, które dawały możność uporczywej
257  3,  11|        kostne.~Byłyż to jaskinie, w które przywiodła Tatarów mężna
258  3,  11|             na prawdziwość światła, które tylekroć w ciemne noce widzieli
259  3,  11|          niematerialnym jaśnieniem, które otacza cnotę męstwa, honor
260  3,  11|           począł buchać z granatów, które do kruchty i w środek nawy
261  3,  11|          plebaniami Świętego Pawła, które stanęły w ogniu, nad Krakowskim
262  3,  12|            jakieś echo podejrzenia, które towarzyszyło każdemu ich
263  3,  12|        dyszące. Usta szepcą wyrazy, które w ucho Zofki padają wyraźnie,
264  3,  12|      austriacką konnicę i piechotę, które wolno zmierzały w tę stronę.
265  3,  13|            korzenie śliwin i grusz, które słodkie jego wody wypijają.
266  3,  13|          oknie weneckiego kształtu, które z tajemniczych korytarzów
267  3,  14|            przedmostowe na Huerbie, które zakrywały cały dalszy widok.
268  3,  14| franciszkanów, roztrzęsiony minami, które cały obszar jego posiadłości
269  3,  14|       wiedząc, że zdąża ku miejscu, które był zdobywał półtora roku
270  3,  15|             powietrzem.~W wąwozach, które minęli, w owych ciasnych
271  3,  15|       rozkoszą myślał o przygodach, które go czekają jutro, pojutrze,
272  3,  16|              zdeptany obcasami nóg, które się prężą śmiertelnie. Tu
273  3,  17|        świerkach, jodłach i bukach, które tam niegdyś szumiały. Wielkie
274  3,  17|         ramieniem rozdół łąk, przez które płynęła rzeka. Niwa ta służyła
275  3,  17|        krzewów, kolczastych tarnin, które w drzewa porosły, tęgich