Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |              skrętów w każdy zuchelek ziemi i wysysając każdą kroplę
  2  1,  1 |        pościel śniegowa, zwieszone ku ziemi powyginały się w pałąk.
  3  1,  1 |              ginęły w podścielisku na ziemi tak bez śladu jak krople
  4  1,  1 |             kryształy, nim spłynął ku ziemi.~Około południa łagodna
  5  1,  1 |        trzymały wysokie głowy u samej ziemi nie mogąc oderwać od niej
  6  1,  1 |           wykroty pniów wysiepanych z ziemi przez srogie świętokrzyskie
  7  1,  1 |              jest, co płacze i woła z ziemi za odchodzącym dzieckiem?
  8  1,  1 |            przez czas pewien leżał na ziemi, pękając ze złości: Po chwili
  9  1,  1 |              począł go ścinać u samej ziemi małą siekierką, którą nosił
 10  1,  1 |             trzyma jego łeb zgięty ku ziemi. Jedzie ku słońcu, ku słońcu,
 11  1,  1 |              Jak my go rozciągnęli na ziemi, to psy, przecie nie bele
 12  1,  1 |               krakowskiego jako też i ziemi sanockiej. Wytrzymałem dziesięcioniedzielny
 13  1,  1 |     domostwach, na świętej, pospólnej ziemi, z której nie płacili przecie
 14  1,  2 |        wszystkim i niczym, o niebie i ziemi, o frakach i najładniejszych
 15  1,  2 |             panna Helenka klęczała na ziemi i wyrównywała, jak mogła,
 16  1,  2 |           kilka posłanych łóżek, a na ziemi przez całą szerokość leżało
 17  1,  2 |         usiadł na posłaniu. Dokoła na ziemi i na łóżkach chrapali sąsiedzi.
 18  1,  2 |             znaleziono go śpiącego na ziemi, o kilka kroków od posłania,
 19  1,  3 |          które, widać, woda wydarła z ziemi i zwaliła. Na wystających
 20  1,  3 |               małe dziecko. Usiadł na ziemi.~Kostniejącymi rękoma Rafał
 21  1,  3 |               brzozowej przycisnął do ziemi jej szyjkę, jak potem ujął
 22  1,  3 |          tylko skłębione ich ciała na ziemi. Za chwilę ujrzał mały łebek
 23  1,  5 |             walił zewsząd: rwał się z ziemi i smagał z boku. Trwała
 24  1,  5 |             serce. Wzywały ku niemu z ziemi wzgardzone mogiły... Uderzył
 25  1,  5 |            gdyby z jakichś szczelin w ziemi. Była ciemność nieprzejrzana,
 26  1,  5 |              odbijały się od zmarzłej ziemi: pławiła się w tumanach
 27  1,  5 |             brzozy, zgiętych do samej ziemi... Nade wszystkim wszakże
 28  1,  5 |         brzuchem rozgarniała śnieg na ziemi. Rafał utracił rozumienie
 29  1,  5 |               żelazo i dźwignął się z ziemi. Czuł śmierć nad sobą i
 30  1,  5 |        Błękitne śniegi porywają się z ziemi, a nieprzejrzane pustkowia
 31  1,  6 |           żrzynów, chrustu, z gliny i ziemi uklepana, drżała, gdy w
 32  1,  6 |            trup ostał, rozciągnęli na ziemi i bili tęgo laskowymi kijami
 33  1,  7 |           zazdrość. Zazdrościł skibom ziemi, kamieniom, zagonom, dalekim
 34  1,  7 |         radosny jar okrył szarą nędzę ziemi. Od zetknięcia prętów z
 35  1,  7 |             rozwidlone u samej prawie ziemi, powikłane w konary, ze
 36  1,  7 |           duszę wpośród ukłonów aż do ziemi i wpośród dymów wonnego
 37  1,  7 |        zachwytu, najpotężniejszych na ziemi, niedościgłych. Zdawało
 38  1,  7 |                czarne place zgorzałej ziemi, których murawa przejąć
 39  1,  7 |               i zapach jej spływał ku ziemi. Jeszcze się trawa bujna
 40  1,  7 |             od kogo, jakby od głuchej ziemi, miała matka. Wiedziało
 41  1,  7 |              wioszczynę i tak siedzę. Ziemi tu mało, więc karczujemy
 42  1,  7 |            świata idąc obejmowała rąb ziemi. Piotr rzekł:~- Nie widziałeś
 43  1,  7 |            mgły cudnobarwne. Pokrewne ziemi i niebu, opuszczały wodę
 44  1,  8 |             niego samego, wydzierał z ziemi jałowce. Rafał wdał się
 45  1,  8 |               owies rósł tam na nowej ziemi, jak dzikie ziele. Wśród
 46  1,  8 |       rozpatrzyć wartość i jakość ich ziemi, znieść pańszczyznę, skoro
 47  1,  8 |               tobie mam... mam na tej ziemi... jeszcze jeden dzień...~
 48  1,  8 |              pan. Gdzież był kiedy na ziemi świat podobny? Samuel Zborowski,
 49  1,  8 |                Spostrzegłszy klucz na ziemi, podniósł go i oddał Rafałowi
 50  1,  8 |           oczom w tej odległej jakoby ziemi. Złoto-biała obwódka, zrazu
 51  1,  8 |             na moje oczy, błądzące po ziemi z cypliska góry udręczenia.
 52  1,  8 |           jego ręku udźwignąłeś mię z ziemi.~Tyś to uczynił, któryś
 53  1,  9 |          ogrom liści, schylała się ku ziemi jak kudłata głowa chłopa-starca.
 54  1,  10|              za oknem zwieszała aż do ziemi gałęzie przecudna, wyniosła
 55  1,  10|          idące po twardej, gliniastej ziemi, znikały od uderzeń zimnego
 56  1,  10|            wznosić, nie dźwigać z tej ziemi, lecz na skrzydłach lecieć
 57  1,  10|             już moja rzecz. Co zaś do ziemi, to nie można powiedzieć:
 58  1,  10|            można powiedzieć: wyprawił ziemi niemało! Gdzie dawniej,
 59  1,  10|              się śmiech, ów jedyny na ziemi... Rafał zakrył twarz dłońmi
 60  1,  11|               innym, czego jeszcze na ziemi nie było, z uśmiechem niebiańskim,
 61  1,  11|           chwila Michcik zrywał się z ziemi z krzykiem coraz straszniejszym.
 62  1,  12|          zawaliska, gdzie woda w głąb ziemi ucieka, tworząc w jej łonie
 63  1,  12|               ich kroków grzmi na tej ziemi wewnątrz próżne-" Regiment
 64  1,  12|           odepchnięte, o pogrzebane w ziemi zwłoki i o całuny uczuć,
 65  1,  12|    przychodziły ze wszystkich kończyn ziemi. Zdawało się, że głębokie
 66  1,  12|               jednego dnia przybywa z ziemi twardej samotrzeć w gondoli
 67  1,  14|         wyczuwać... Tylko on jeden na ziemi, między tylu żołnierzami,
 68  1,  14|         jedyny pług, który drze ugory ziemi, żeby siewca mógł w rozerwane
 69  1,  14|            kiedy już trup pochowany w ziemi, a spadek rozerwali wierzyciele.
 70  1,  14|          odchodził, a za mną na całej ziemi dymiła się krew wylana.
 71  1,  14|           białych spódnicach do samej ziemi, w płaszczach tajemniczego
 72  1,  14|      darowanie życia. Tarzając się po ziemi, walczyli na ciałach konających
 73  1,  14|        owiewał najcudniejsze lica tej ziemi, królewskie jagody Kleopatry,
 74  1,  14|               we śnie stopami gorącej ziemi pustyni, odbywam piaszczyste
 75  1,  16|         zdumieniem zobaczył głęboko w ziemi wyrytą między cierniami
 76  1,  17|               celami wrócił z Egiptu, Ziemi Świętej i Grecji. Śpieszył
 77  1,  17|              i smutku ciche pogwary o ziemi dalekiej i sprawie... Owe
 78  1,  17|              Dalekie smugi wyrzuconej ziemi, równie ogniowe szańców
 79  1,  17|            kule", wyrzucały z bruku i ziemi leje sążniowej średnicy
 80  1,  17|                łomot i stęki wyrwanej ziemi, buchanie prochu, trzask
 81  1,  17|              stóp, krzyk człowieka na ziemi.~Rzucił okiem na czarną
 82  1,  17|        półtora sążnia, wyrzucała stóg ziemi z korzeniami fig i migdałów,
 83  1,  17|           znowu padnie, odbije się od ziemi i skoczy kula skrzydlata...
 84  1,  17|      Spełniłeś największą zbrodnię na ziemi: podstępnie, na hańbę wydałeś
 85  2,  1 |      szczególnie o pustyni, 'Egipcie, Ziemi Świętej, Azji Mniejszej,
 86  2,  1 |            złote pieniądze zakopane w ziemi. Trwało milczenie. Niekiedy
 87  2,  1 |        zdarzeń. Uczucia, pogrzebane w ziemi, dźwigały się ze swoich
 88  2,  1 |           nosem. Kłaniał się do samej ziemi, nie spuszczając z Rafała
 89  2,  1 |            kamieniami znalezionymi na ziemi. Wnet żelazny drąg siłacza
 90  2,  1 |               latarniami, dźwigając z ziemi poturbowanych, cucąc omdlałych.~
 91  2,  2 |        możność wyprowadzania z nagiej ziemi czegoś tak tajemniczego,
 92  2,  2 |         kwiatów na tej całej cudownej ziemi... Boski ogrodnik! On, który
 93  2,  2 |           całego żywota wszystkich na ziemi roślin. W ziarnie ustaje
 94  2,  2 |    Pochłonięcie zasianego przez skibę ziemi. Ciężka żałoba matki Demetry -
 95  2,  2 |             szuka swej córki po całej ziemi przez dni dziewięć, a dziesiątego
 96  2,  2 |           Skąd się poczęło trzęsienie ziemi i burza na szlakach morskich?
 97  2,  2 |           pieczary w najwyższą potęgę ziemi, w najzawilszą sprawę świata,
 98  2,  2 |            napisany w chwili poczęcia ziemi między morzem a lądem suchym.
 99  2,  2 |               niespodziane trzęsienie ziemi, na morze, które gonitwa
100  2,  3 |              tym dotknięciem jakby do ziemi przybity, jakby przykręcony
101  2,  3 |                ale wszystkie na całej ziemi oręże Braci pośpieszą ku
102  2,  3 |        masonów, od bieguna do bieguna ziemi, więc przed wystrzałem uczyńcie,
103  2,  5 |        Gwiazdy były jaskrawe, bliskie ziemi, brylantowe. Zdawało się
104  2,  5 |               ustach i od szukania po ziemi prawdy ze zmarszczkami na
105  2,  5 |              na falę morza, na widoki ziemi, na obłoki nieba — widzę
106  2,  5 |          kocham. Za jego szczęście na ziemi dałabym sobie bez żalu uciąć
107  2,  6 |             jak o świcie mgła sucha z ziemi ukwieconej, wstały i rozszerzyły
108  2,  6 |         głębokość gruntu jakby wskroś ziemi jaskinie dolin. Tam to rzucała
109  2,  6 |           gałęzie, cicho zwieszone ku ziemi, wzdrygały się niespodzianie
110  2,  6 |               się nie boisz nikogo na ziemi! Masz przy sobie sztylet,
111  2,  6 |             nikogo, nikogo, nikogo na ziemi. Ani ludzi, ani zwierząt!
112  2,  7 |               kwiatom, spowiadała się ziemi rodzącej, wodzie, która
113  2,  7 |    niezmierzonych obszarach niebios i ziemi. Strudzenie wydzierało z
114  2,  7 |              Wody, że jeszcze żyją na ziemi. Wtedy przedziwne pragnienia
115  2,  7 |              przepaść zionącą z głębi ziemi. Potok szumiał na dnie,
116  2,  7 |              niepodobne do niczego na ziemi, niby to w kliny włochate,
117  2,  7 |          bezmiernym, ojcu wiecznym, o ziemi, ślicznej matce. Wskroś
118  2,  8 |              spłynęły na wypatrywaniu ziemi i nieba. Sennymi oczyma
119  2,  8 |             melodia najcudniejsza tej ziemi wracał do nich i owiewał
120  2,  8 |             szczęścia największego na ziemi. Cały świat zewnętrzny przemienił
121  2,  8 |              błogosławieństwo nieba i ziemi, wychwalanie wszystkiego,
122  2,  8 |       straszne uczucie. Targnął się z ziemi... W mgnieniu oka poczuł,
123  2,  8 |               nie ma. Leżał twarzą ku ziemi, z rękoma w łokciach i dłoniach,
124  2,  8 | najstraszniejsze, co mógł zobaczyć na ziemi. Począł żreć kamienie obłąkaną
125  2,  8 |               dłonią przydusił łeb do ziemi. Nie słyszał już wtedy nic
126  2,  9 |          krzesanicy...~Schylał się ku ziemi, ku kwiatom jeszcze w wilgoci
127  2,  9 |              i znalazł je w zdeptanej ziemi... Czarne, wilgotne zlepki
128  2,  9 |               na szarym głazie grudka ziemi wilgotnej, przyniesionej
129  2,  9 |              co przecierpiane było na ziemi... Zmiłujcie się nade mną,
130  2,  9 |            śnieg i skąd cieką wody ku ziemi, zaglądał w błękitne, zielone
131  2,  9 |           gleby buka, nawet z dala od ziemi.~Wtedy, gdy o tym myślał
132  2,  9 |          chciał. Wtedy dźwignęły go z ziemi razy bata. W dolinie za
133  2,  10|     Zostawiony w ciemności, usiadł na ziemi i z uciechą wsparł plecy
134  2,  10|        Nieznany towarzysz siedział na ziemi. Przykuty był do swego miejsca,
135  2,  10|            ucha.~Zapomnę, żeś jest na ziemi.~Niech cię upadającego potrąca
136  2,  11|          wisząc soplami długimi aż do ziemi, uczyniły z tej drogi majestatyczny,
137  2,  11|                A jeśli już odeszłaś z ziemi, bądź błogosławiona... na
138  2,  12|             same raz w raz leciały ku ziemi, a w dłoniach czuł wciąż
139  2,  12|          krowiny, a obok nich kuca na ziemi pasturka, workiem od deszczu
140  2,  12|            podków końskich, a wołać z ziemi za uciekającym...~
141  2,  13|             poczuł nozdrzami powiew z ziemi nasiąkłej wodą, zadrzewionej,
142  2,  15|         strzaskanych przez trzęsienie ziemi, wśród rzeczy odrażających
143  2,  15|              białym szronem leżąca na ziemi i liściach...~Wspomnienie
144  2,  15|             radości, płynące z widoku ziemi...~W tej samej chwili nad
145  2,  16|              cieczą. Zwieszały się ku ziemi bezsilnie i z gnuśnym bezwładem.
146  2,  16|           dopiero szarą bladaczką. Na ziemi, pod kopytami koni, szemrały
147  2,  16|              a wielkie czapy dotykały ziemi, gdy podkładając lewary
148  2,  17|               francuskiej stronie. Na ziemi płaskiej i na dnie morza
149  2,  17|                Niemało ja z kamratami ziemi zdeptał, onych person broniący.
150  2,  17|               generał, nogą stanie na ziemi francuskiej, otrzyma wszystkie
151  2,  17|               zalegających pokotem na ziemi bez dozoru, pomocy i opatrzenia.
152  2,  17|               czasy! Tam my w gorącej ziemi złożyli starszego Bolestę,
153  2,  19|             miasto i zatrzęsie posadą ziemi. Wtedy gwar cichnie, przygasa,
154  2,  21|        morskiej wody, nie dosięgająca ziemi, otoczona była u dołu liśćmi
155  2,  21|       własnego spojrzenia udźwignąć z ziemi. Widział jej stopy w białym
156  2,  21|          daleki, niebieskawy spłacheć ziemi. Połyskiwała rzeka, szybko
157  2,  22|            trupiego wyłaziło jak spod ziemi...~- To jednak musi być
158  2,  23|             ciągnące pod Stokowskim z ziemi wieluńskiej, pod Lipskim
159  2,  24|       zimowych ów po Zawiślu spłacheć ziemi pod galicyjską granicą,
160  2,  24|            gniewliwy a potężny łoskot ziemi, głuchy i tępy, głębią gruntu
161  2,  24|              swego nie masz, zuchelka ziemi nie masz, złodzieju cudzego
162  2,  24|             kozła magniesz ze świętej ziemi. Poznałeś, jako to pachnie,
163  2,  24|             Gdańsk, gdzie i na jakiej ziemi stoi Kołobrzeg. Nieśli z
164  2,  24|           niemieckiego mieszkańców na ziemi Polskiej", której to odezwy
165  2,  24|           rodu ludzie, zamieszkali na ziemi Polskiej, którzy się zachowają
166  2,  24|        przychodnie, na waszej osiadli ziemi, przez wspólne dla kraju
167  2,  24|          niósł słotne chmury po samej ziemi. Z mroku, z lasów niewidzialnych
168  3,  1 |     rozespanych, którzy się zrywali z ziemi i siadali na koń wśród wrzasków,
169  3,  1 |             kozły złożona, jeźdźcy na ziemi, łapy po boku. Nim się dzień
170  3,  1 |             stanie w czapie, tylec na ziemi postawi u nogi, to ma chorągiewkę
171  3,  1 |              minąwszy obszary piasków ziemi Guyenne i Gaskonii, lasy
172  3,  1 |               głowę Rolanda podnosi z ziemi, a sam przy zmarłym bez
173  3,  1 |          namiętnie. - Ileż uczynił na ziemi! Te niezmierzone skrzydła
174  3,  1 |              w zaraniu świata plemion ziemi, ni to groty spis, dłuta,
175  3,  1 |          zstąpiło, a którego droga ku ziemi zeszła się teraz na nowiu
176  3,  1 |           poczną ścigać się po okręgu ziemi, biegnąc ze wschodu na zachód
177  3,  1 |           galopem, na przekór biegowi ziemi z zachodu na wschód: lot
178  3,  1 |             się i kołacąc po brzegach ziemi suchej. Taka sama nastanie
179  3,  1 |               nie ukazała i nie ukaże ziemi, głosiła otchłań powieść,
180  3,  1 |             kuje wrota w rozszarpanej ziemi...~Wzmogła się pieśń. Grzmi
181  3,  2 |         kochany towarzysz z ojczystej ziemi, przeprowadził przez tyle
182  3,  2 |        wywleczone z brzucha leżały na ziemi. Do pasa trup owinięty był
183  3,  2 |           wybite witraże. Ze dworu po ziemi szedł mokry chłód.~W kłębach
184  3,  2 |          śladu. Naokół tarzały się po ziemi ornaty, kapy i bielizna
185  3,  3 |            nim słońce wstanie zza gór ziemi Monnegros, co koń skoczy
186  3,  3 |            przyzwyczajone do żywota w ziemi pustej i do wędrówek w Pirenejach
187  3,  3 |            pasy, a sięgające do samej ziemi jak togi rzymskie... Wierzgały
188  3,  3 |               buchał zewsząd, nawet z ziemi, z okien piwnicznych.~Francuzy
189  3,  3 |             nie widzieli na szerokiej ziemi. Ścięli zęby, ścisnęli w
190  3,  3 |                zda się, bretnalami do ziemi przybite. Każdą z nich dziesięć
191  3,  3 |          koleją. Widząc towarzysza na ziemi i sądząc, że jest zamordowany,
192  3,  3 |          wiedźmy, nim zdołały wstać z ziemi, jedną po drugiej we dwu
193  3,  3 |              Nareszcie dźwignął się z ziemi jak ciężko pijany. We łbie
194  3,  3 |               hiszpańskich. Leżeli na ziemi i na sprzętach. Znoszono
195  3,  3 |          Jeszcze wszystka należała do ziemi. Jeszcze spomiędzy zwartych
196  3,  3 |            jego zawalona była workami ziemi. Wcisnęli się tam po jednemu
197  3,  3 |               przedpierśniem z bruku, ziemi i worków czatowali obrońcy.
198  3,  3 |              szczęk młotów, szarpanie ziemi i odwiecznych murów. Ale
199  3,  3 |           wierzchołkiem zwróconego ku ziemi, zwisły ze spracowanej głowy.
200  3,  4 |           postawiono ruchome łóżko na ziemi. Krzysztof rozejrzał się
201  3,  4 |             rannych, którzy leżeli na ziemi pokotem, jedni na materacach,
202  3,  4 |               na przemokłej i ohydnej ziemi. Bez przykrości zagłębiał
203  3,  4 |              materaców, der, z nagiej ziemi dźwigają się porwane szczątki,
204  3,  4 |           nienadaremnie, że dla mojej ziemi... Cesarzu, Cesarzu!~Nieme
205  3,  5 |               Oto gość!... Jakby spod ziemi wylazł... - Wódki mu dawajcie
206  3,  6 |              ognia buchające z głębin ziemi.~Olchy po nadrzeczu, w błotach
207  3,  6 |           saper nie będzie ci wywalał ziemi przed deszczami, dopiero
208  3,  6 |               i, wyrywane z tężejącej ziemi, pojękiwały do taktu. Pod
209  3,  6 |              snu obudził każdą grudkę ziemi, ciepły wiater powiał zza
210  3,  6 |            przepada, kiedy tak!~Skiby ziemi sztorcem się nasuwają przed
211  3,  6 |          człowiek stanęła kompania na ziemi w pozyturze aż do komendy:~-
212  3,  6 |             odpiąć pałasze, złożyć na ziemi lance, zdjąć Czapki i włazić
213  3,  6 |          końskich po mokrej, miękkiej ziemi głucho, głucho przepływała
214  3,  6 |               cna. Położono wojaka na ziemi, ściągnięto garderobę i
215  3,  6 |              Nie było gdzie, chyba na ziemi. Zsunął dwa krzywe krzesełka,
216  3,  6 |           płacz, zawodzenie. Jak spod ziemi wyrosłe, zjawiły się u jego
217  3,  6 |                Żołnierze od dźwigania ziemi, nawozu na chłopskich noszach,
218  3,  6 |               Właśnie wiara siadła na ziemi i zabrała się do mantelzaków
219  3,  6 |                naprędce tu i ówdzie w ziemi wydartych i zarzuconych
220  3,  6 |             siła zacięła do rdzenia u ziemi toporem. W tej samej chwili
221  3,  6 |             chwycił karabin leżący na ziemi i stanął w szeregu.~- Równaj
222  3,  6 |            tak nagle, jakby wyrośli z ziemi czy wypadli z zasadzki.
223  3,  6 |        chałupy, zdobywali każdą piędź ziemi, każdy rów, zasiek. Z góry,
224  3,  6 |         wolniejsze od dymu przy samej ziemi powietrze.~Coraz bliższe
225  3,  6 |         wyważyły przyciesi, wyrwały z ziemi słupy, żołnierze przenosili
226  3,  6 |              te w chwili pęknięcia na ziemi albo w powietrzu miotały
227  3,  7 |                że wciąż przysiadał na ziemi. Wspominał sobie to głód,
228  3,  7 |            ostatni raz dźwignął się z ziemi i podniósł oczy, ujrzał
229  3,  7 |            Każdy dziś człowiek na tej ziemi powinien być żołnierzem.
230  3,  8 |               tę fortecę i skraweczek ziemi? Gdzież się tu podziać?
231  3,  9 |            Zamilkł i znowu rył nasypy ziemi pociskami krwawych oczu.
232  3,  9 |         jeszcze stopy nie postawił na ziemi, a już pytał:~- Czy zaczynamy?~-
233  3,  9 |            ciężki smutek wszystkie ku ziemi nachylił głowy. Generał
234  3,  9 |         łoskot bębnów jak dźwięk brył ziemi lecących na trumnę. Coraz
235  3,  9 |          grzęźli w rozmiękłych kupach ziemi, która wraz z nimi zjeżdżała
236  3,  10|           dobrotliwym i nauczającym - ziemi innej, nie mojej ani twojej,
237  3,  10|         kulturą, szlachtę wysadzili z ziemi licytacjami, miasta zalali
238  3,  10|               domu i władać kawałkiem ziemi? Przypomnij sobie jego duszę...
239  3,  11|            sypaniu okopów wyrzucano z ziemi urny staropogańskie ze słowiańskiego
240  3,  11|           przecie nie masz nic na tej ziemi sprawiedliwszego od wyroku
241  3,  11|      Najwyższe tu powysypywano odkosy ziemi po wzgórkach i najwyżej
242  3,  11|          dotrzymywać placu, chwycił z ziemi karabin i w gronie kilkunastu
243  3,  11|                Michcik dźwignął się z ziemi, obejrzał wkoło i jednym
244  3,  11|           krzyczał Gintułt, leżący na ziemi - nie słuchajcie tego rozkazu!
245  3,  11|           głowę Rafała, dźwignął go z ziemi i posadził na kamieniu.
246  3,  11|               radę. Powiódł oczyma po ziemi. To książę Gintułt... Nad
247  3,  11|            żołnierz złożył księcia na ziemi. Ściągnął ze siebie zwinięty
248  3,  12|            chorego. Twarz miał koloru ziemi, oczy szkliste. Słowa bez
249  3,  12|          owoce: już ciągną gałęzie ku ziemi. Chmiel dziki wyrósł bujnie,
250  3,  13|               Ujrzał Nardzewskiego na ziemi w krwawej kałuży, porąbanego
251  3,  14|          twardego. Czuł wstrząśnienie ziemi, na której leżał, jakoby
252  3,  14|             Wtedy gniew go dźwignął z ziemi. W nieprzejrzanym mroku
253  3,  14|                Klęczeli teraz obaj na ziemi z twarzą przy twarzy i chwilę
254  3,  14|         chwili schylił się i porwał z ziemi olbrzymią bryłę, którą stopami
255  3,  14|           trzecią, czwartą! Szukał po ziemi coraz większych, nieudźwignionych
256  3,  15|           przez nie ręce swoje, gdy z ziemi pełnej .trupów poduszonych
257  3,  16|             się wołać na Krzysztofa z ziemi. Roje moskitów, much i drobnych,
258  3,  17|            górskich, kupy wydartego z ziemi jałowcu, który palono wraz
259  3,  17|              ubodzy zarobnicy darli z ziemi korzenie wielkich pniaków
260  3,  17|              ale i pod cienką warstwą ziemi rodzajnej, którą okrywała
261  3,  17|             starym lesie wielki szmat ziemi, otaczający szerokim ramieniem
262  3,  18|            jakoby po nasypach martwej ziemi, po palisadach z drzewa,