Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |     wreszcie jakieś wyrazy płyną do niego z piersi. To .bezlitosne
  2  1,  1 |         serce, leżał martwy. Dokoła niego zamróz odtajał i krople
  3  1,  1 |            kloc tylośny, że byłby z niego wał do młyna. Wzieni mój
  4  1,  1 |           Myśli se: "Źle!" Wziął do niego Miemiec szwargotać z polska,
  5  1,  1 |           ta dopiero za prawo ma do niego taki pluder! Las je królewski.
  6  1,  1 |          tylego jak bawół wprost na niego, na Kacpra. No, zaczął mierzyć,
  7  1,  1 |              ani piśnie. A ślepie u niego - żywa krew! Drugi trzyma
  8  1,  1 |          ojców jezuitów, choć już z niego ani dymu, ani popiołu. Ale
  9  1,  2 |      śliskiego atłasu, które się do niego w tańcu wyciągały, i włosy
 10  1,  2 |             w te oczy, które się do niego śmiały z serdecznością i
 11  1,  2 |    świętokrzyską puszczę. Wionął na niego smutek i żal...~- Tak-że
 12  1,  2 |       świecie całym. Taniec był dla niego już nie zabawą, lecz wybuchem
 13  1,  2 |           wiadomo komu. Naprzeciwko niego stał szlachcic, chudy, mizerny,
 14  1,  2 |          Panna Helenka spojrzała na niego, na dzikie oczy zmącone
 15  1,  3 |           bardzo często odrabiał za niego różne prace szkolne.~Ustalił
 16  1,  3 |            Odetchnął. Pot lał się z niego. Grube zimowe ubrania nasiąkły
 17  1,  3 |          całym ciałem, gdy zzuwał z niego buty. Kiedy Krzyś był już
 18  1,  3 |         Sandomierz!~Zbliżali się do niego od Opatowa. Gdy przybiegli
 19  1,  3 |           Michałek sapiąc ruszył na niego z wyciągniętymi łapami.
 20  1,  4 |            obecności i nie mówił do niego ani słowa. Winowajca jadał
 21  1,  4 |         drogie dla wszystkich i dla niego samego aż do tych dni, położyć
 22  1,  5 |              wnet stary krzyknął na niego:~- Co się tam czaisz? Znowu
 23  1,  5 |        jednym okiem, i to słabo, na niego spogląda.~Nim doczytał do
 24  1,  5 |           dzikiego głogu. Wołało na niego to straszne miejsce przeraźliwymi
 25  1,  5 |            Baśkę! Stała się oto dla niego wszystkim: nie tylko powiernicą
 26  1,  5 |              Sam?~- Sam. Chodźmy do niego...~- Nie, boję się tam iść.
 27  1,  5 |           mgnienie oka przywarła do niego w pocałunku ciał i uściśnieniu
 28  1,  5 |        wiatru. Wspominanie było dla niego dziełem sto tysięcy razy
 29  1,  5 |              jak koń, zwalił się na niego. Rafał uczuł wszczepione
 30  1,  5 |            Rafał przyczołgał się do niego i runął nań z boku.~Ujrzawszy
 31  1,  6 |           siebie, i kolegę, co kole niego stał. Ja wracam na to miejsce,
 32  1,  6 |           mojego Dyląga, choć już z niego ino zimny trup ostał, rozciągnęli
 33  1,  7 |         psów we wsi przylatywały do niego. Ledwie je słyszał i ledwie
 34  1,  7 |         pragnęła tedy, wysyłając do niego młodszego, ratować jakoś
 35  1,  7 |    wygnaniec ledwo zrozumiał, co do niego mówią. Pożegnał matkę, siostry -
 36  1,  7 |            na wierzbach... A dokoła niego wszędzie już radosny jar
 37  1,  7 |            pawia, poczęły zapadać w niego, lecieć wskroś, jak ostry
 38  1,  7 |             i że to on sam wyrywa z niego zdrętwiałymi palcami owe
 39  1,  7 |        nawisłych powiek.~Szeptał do niego jak do brata:~- Cieniu,
 40  1,  7 |        przenigdy nie odezwie się do niego ta mowa... Jechał dalej
 41  1,  7 |           blasku świecy, patrzał na niego w milczeniu.~- Sam przyjechałeś? -
 42  1,  7 |           spać, stary:.. - rzekł do niego Piotr nie przerywając rozmowy.~
 43  1,  8 |            niejakie podobieństwo do niego samego, wydzierał z ziemi
 44  1,  8 |             rozmowę i dowiedział od niego wielu szczegółów. Żyd nazywał
 45  1,  8 |            rzeczywistością było dla niego to, co wrzało w sercu. Dlatego
 46  1,  8 |           dzikich odłogów miały dla niego powab niewymowny. Ich życie;
 47  1,  8 |          miejsca te posiadały coś z niego samego, jakąś część z głębokości
 48  1,  8 |       wędrówkę. Strzelba stała obok niego, torbę miał pod ręką. Czekał
 49  1,  8 |           pomoże.~Piotr podniósł na niego oczy znużone i rzekł z niechęcią:~-
 50  1,  8 |             ogarnia mię duma, że do niego z krwi, z mięsa, z kości,
 51  1,  8 |           do swego pana i zaczął do niego coś mówić jąkając się tak
 52  1,  8 |       powiek, bo Michcik wsunął pod niego ręce, wziął go jak niemowlę
 53  1,  8 |            drugi. Rafał przypadł do niego.~Michcik z wolna, ostrożnie
 54  1,  9 |            osłupiałe oczy wlepiał w niego, coś tam mamrocząc. Na twarzach
 55  1,  10|       książęcego dworu przemówił do niego magnackim urokiem ten szpaler.
 56  1,  10|           śmiało ku stołom. Nikt na niego uwagi nie zwrócił. Panował
 57  1,  10|          tak, że zaczęto zwracać na niego uwagę. Ten i ów rzucił okiem
 58  1,  10|         siostry księcia, podobne do niego bardzo, szczególnie trzecia,
 59  1,  10|       wąsiskami zwieszającymi się z niego jak z buńczuka. - Jesteś
 60  1,  10|            A tożem patrzał, bo obok niego na Polińcu od lat siedzę.
 61  1,  10|             z których spoglądały na niego nagie kobiety, otwierały
 62  1,  11|            mógł do woli wyśmiewać z niego w głębi siebie, nagle zjawiała
 63  1,  11|            twarz. Rozpacz runęła na niego jak ściana kamiennego domu.
 64  1,  11|             to tu robi?~Podniósł na niego oczy spod obdartego, zgniłego
 65  1,  11| podźwignięciem ramienia i, jakby do niego tylko kierując mowę, w niego
 66  1,  11|        niego tylko kierując mowę, w niego wlepiając bielma zabitych
 67  1,  12|            z gości przysiadł się do niego i zaczął rozmowę. W trakcie
 68  1,  13|             że to był słowik"...~Do niego wyrzeczone są te słowa pełne
 69  1,  13|           książę Mastin Drugi. Obok niego wszystek z białego marmuru
 70  1,  13|        oddziału coś zaczął mówić do niego. Książę nie zrozumiał i
 71  1,  14|       generale Buonaparte? Książę u niego służy za adiutanta - he-he...~-
 72  1,  14|            Sułkowski zbliżył się do niego z uśmiechem szczerej radości
 73  1,  14|           więc to prawda?~- Bywam u niego kiedy niekiedy, wzywany
 74  1,  14|            To już ja wiem lepiej od niego. Nie jestem jeszcze naczelnym
 75  1,  14|          Umiem ja już nie gorzej od niego przechodzić wzgórza trupów,
 76  1,  14|             nikomu nie znany. On do niego zmierza bez przerwy, jak
 77  1,  14|         nawet na balu wydanym przez niego na cześć Józefiny po jej
 78  1,  14|             która zbliżywszy się do niego ze drżeniem i przyjrzawszy
 79  1,  15|          pożyczać, skąd się dało. U niego też odbywały się najbardziej
 80  1,  15|            nocach oraz pijatyki. Od niego wyruszano na reduty. Jarzymski
 81  1,  15|       sandomierskich, niż starsi od niego uczniowie z reformowanych
 82  1,  16|           siostra mówiła na poły do niego, a właściwie do siebie te
 83  1,  16|           chwili Zofka spojrzała na niego i podniosła głowę. - Czemużeś
 84  1,  17|         głupcze, został? -zadrwił z niego nagły, postronny śmiech
 85  1,  17|       jeszcze głębiej, przylgnął do niego jak płaskorzeźba. Nie podnosił
 86  1,  17|              gdy ten zadreptał koło niego, żeby coś pomóc, nie wiedzący
 87  1,  17|             zabij! -wrzeszczał obok niego jakiś podoficer pędząc naprzód
 88  2,  1 |            wiedział nawet, że nic z niego wyniknąć nie może, a jednak
 89  2,  1 |          słysząc, że książę mówi do niego: ty.~- Musisz jednak wiedzieć -
 90  2,  1 |      generał, zginął, ledwie się do niego zbliżyłem i ledwiem poznał
 91  2,  1 |         Przez chwilę nie odrywał od niego oczu i przykry niepokój
 92  2,  1 |             mógł. Miasto zrobiło na niego wrażenie. Był przygnieciony
 93  2,  1 |             mimo woli bokiem się do niego usadowił. Wówczas przybysz
 94  2,  1 |            jakże!~- No, ja jestem u niego sekretarzem.~- Sekre!...
 95  2,  1 |            młodzież ostrzy sobie na niego pazury.~- Zmiłuj się!...
 96  2,  1 |             do Rafała i oparł się o niego ramieniem o ramię, jak to
 97  2,  1 |         samego procesu gry wiało na niego dawno, dawno zapomniane
 98  2,  1 |      głównie swoje zyski. Co to dla niego! Życie tak wystawne wymaga
 99  2,  1 |         wlepione w Rafała.~Rzekł do niego:~- A waszmość z jakich Olbromskich,
100  2,  1 |          dosięgnięto placu i ulic z niego wychodzących, wszyscy czym
101  2,  2 |         oddalił się. Rafał czuł dla niego wielką i rzewną wdzięczność.
102  2,  2 |          się wczoraj. Dolatywało do niego z próżni niewysłowione skowyczenie
103  2,  2 |       pierwszym razem, skierował na niego swe oczy naiwne i badawcze,
104  2,  2 |     dokładnie, jasno, nie gorzej od niego. Jakiś nieprzyjemny lęk
105  2,  2 |      rozłożyste, szumiące drzewa. Z niego idzie w gruby śniat, w tęgie
106  2,  2 |          się ogromny stół, a dokoła niego stały fotele obite skórą.
107  2,  2 |             było otwarte i na prost niego sunęła się w dół stara grabowa
108  2,  3 |           go rozbierać. Ściągnęli z niego frak, kamizelkę i obnażyli
109  2,  3 |           rzućcie go w otchłań obok niego krążącą!~Rafał uczuł, że
110  2,  3 |              że to książę stoi obok niego i że on nosi miano Poświęciciela.
111  2,  3 |    miejscach. Mistrz zwrócił się do niego z długą i serdeczną przemową,
112  2,  3 |         zawsze, a przecież byli dla niego obcy i jakby wrogowie.~Przewielebny
113  2,  3 |   katedralny zasiadł pośrodku, obok niego z prawej strony książę,
114  2,  7 |            nad każdym i wydzierać z niego, gdy śpi, zelżywe tchnienie
115  2,  7 |        czystego obłoku, przywarł do niego ustami. Łzy spłynęły z oczu
116  2,  7 |           wstawszy z miejsc szli do niego prędko w odwiedziny. "Zmienne"
117  2,  7 |           idącym lasem. Nie było do niego ani drogi, ani perci. Pełne
118  2,  8 |            postronki werznęły się w niego aż do kości, a same kości
119  2,  9 |            nie ma. Boleść runęła na niego, jakby się zwaliła owa nawisła
120  2,  9 |            oto nagle rzuciła się na niego rozpacz. Zwalił się na ziemię,
121  2,  9 |             Wówczas przystawiono do niego kilkanaście bagnetów. Nie
122  2,  9 |            się ciekawie i mówili do niego po niemiecku. Rozumiał ich
123  2,  10|           wiedząc czemu, wymówił do Niego:~- Boże, bądź miłościw...~
124  2,  10|             szyderczym, który się z niego samego natrząsał jako wróg.~
125  2,  10|       kopnij - ozleci sie próchno ś niego jak ciasto. Taki se bedzie
126  2,  12|          kościół wyniosły, a dokoła niego komunikiem zwartym żółtawe
127  2,  12|             przymglony widnokrąg. Z niego przywykłe oko wydzieli mgliste
128  2,  12|            piachu, sama bardziej od niego jałowa. Przewracaj, pracowity
129  2,  13|          było zastosowanie względem niego koniecznej grzeczności w
130  2,  13|      podniosła głowę i spojrzała na niego z zabawnym uśmieszkiem.
131  2,  13|       zachęty, że papuś obmyśli dla niego jakąś doskonałą karierę... -
132  2,  14|        szkolnych, i że poproszę dla niego o gościnę w Stokłosach.
133  2,  14|            ślepiami nie zwalę się z niego pierwszego dnia?~- Koń uważny,
134  2,  14|           przyjaciela i wlepiając w niego krótkowzroczne oczy.~- Nie!
135  2,  15|             Kazał tylko wynosić dla niego pod sosny łóżko polowe,
136  2,  15|          jak dalekie, nie miało dla niego żadnej literalnie wartości.
137  2,  15|        słyszeć. Teraz obce było dla niego wszystko. Każdy przedmiot,
138  2,  15|           duszy, do myśli nowej dla niego, nieznanej jakoby obcy świat.~
139  2,  16|        bagnisty gościniec szły obok niego po niwach nieregularnie
140  2,  17|               Braciszku! - rzekł do niego z pośpiechem Krzysztof drżącymi
141  2,  17|           się - i cierpi. Strzeli w niego bałwan rozbiegany z prawej,
142  2,  17|            morzu, i śmieli my się z niego między sobą:~"Na taki ci
143  2,  17|      rozdęte trupy. Śmiali my się z niego i z nich... Minęło południe.
144  2,  17|                 Żołnierz patrzał na niego chłodnym, obojętnym okiem.
145  2,  18|              jaką spełniam względem niego nikczemność.~- Powiem mu,
146  2,  18|     czterema gwoździami. Patrzały z niego oczy miłościwe, zamazane
147  2,  19|       Winowajca!~Kat zbliżył się do niego łagodnymi kroki. Bardziej
148  2,  20|     wszystkim próbować. Było to dla niego obojętną rzeczą, którą z
149  2,  20|        obcych mu zgoła i nowych dla niego od stóp do głów znajdował
150  2,  20|         uśmiechem na ustach. Coś do niego mówił Krzysztof. Nie mógł
151  2,  20|    pochwycił podczas wieczerzy. Dla niego była łaskawą. On tutaj odniósł
152  2,  21|            na sam został, rzekła do niego cichaczem:~- Za parę godzin... ~-
153  2,  21|          przepłynęły. Mówiła coś do niego tancerka i on wesoło jej
154  2,  21|            zwrócona bezpośrednio do niego. Nie wiedząc o tym wcale
155  2,  21|        powietrzu, w którym była dla niego zawsze. Poznał ją po zapachu
156  2,  21|          się mgłą nocy.~Oto mówi do niego tak cicho, ciszej niż szelest
157  2,  21|          myśli, przesunęła się obok niego wśród nieustających zbliżeń
158  2,  21|       patrzał w dal. Zbliżył się do niego Krzysztof i rzekł:~- Bądź
159  2,  21|            gotów.~Rafał spojrzał na niego z ukosa i uśmiechnął się
160  2,  21|           duszą. Kiedy podniosła na niego oczy i kiedy znowu spoczął
161  2,  21|      śmiechem. Krzysztof patrzał na niego bezsilnymi oczyma, do których
162  2,  21|          wiem.~- No, my tu mieli do niego interes.~- To przyńdzie
163  2,  21|     wariacie, co robisz?!-syknął na niego.-Za cóż ty kupisz konia,
164  2,  24|            zewsząd z szablami. Obok niego jeno trębacz i trzech rycerstwa!
165  3,  1 |          wielkimi oczyma, gorąco od niego bije. "Coście są za jedni,
166  3,  1 |             w glicie, ale od razu z niego kapitan, bo ma folwark w
167  3,  1 |             wreszcie wymykała się z niego - ginąc w nicestwie oddalenia.
168  3,  2 |            konia za uzdę i iść obok niego piechotą. Zrazu miał kilkunastu
169  3,  2 |             dziki. Cedro zawołał na niego z odległości kilku kroków.
170  3,  2 |            przykrości. Wciąż dokoła niego łamano konfesjonały, rąbano
171  3,  2 |        dumnego rycerza. Teraz był z niego tylko ślad, istne zwłoki,
172  3,  2 |            księdza. Obejrzał się na niego... Zobaczył płaczącego pod
173  3,  2 |           głodu.~Ksiądz podniósł na niego zapłakane oczy i z załamanymi
174  3,  2 |             i pić za innymi, gdy na niego kolejka przyjdzie. Odchodził
175  3,  2 |            Nagle pogarda buchnęła z niego jak womity. Wypchnęła go
176  3,  3 |             w ręce. Cedru rzucił na niego przekrwawionym okiem i nie
177  3,  3 |           waćpan?~Cedro spojrzał na niego ze zdumieniem.~- Znam waści
178  3,  3 |             Gęby straszliwe, oczy w niego z daleka patrzą. Cóż za
179  3,  3 |            między te oczy, surowo w niego wlepione.~Runął jego strzał.
180  3,  3 |       uwolnił jej ramię. Stał się z niego w mgnieniu oka wiedeński
181  3,  3 |           ze zdobywcami. Pieśń koło niego straszliwa... Widziała go
182  3,  3 |            tego oficera, patrzał na niego sennymi, zgasłymi oczyma
183  3,  3 |           zdobyty, ale zapłacono za niego drogo. Żołnierze zasłali
184  3,  3 |        uczynił. Kapitan spojrzał na niego spod oka, nieufnie, półszyderczo,
185  3,  3 |             trupy niedorznięte koło niego charczą. Wzdrygał się i
186  3,  3 |           Zmiażdżone trupy bab obok niego.~Wielka, woskowa gromnica
187  3,  4 |             nas w lesie... Rafał do niego strzelił... Szczepan...
188  3,  5 |             obwiązaną chustką. Obok niego ponury Prendowski, dalej
189  3,  5 |         lansjer chrzczony. Pijmy za niego!~- Kołem za niego pijmy! -
190  3,  5 |          Pijmy za niego!~- Kołem za niego pijmy! - krzyknęli.~Wstał
191  3,  5 |          sobie kielich i dolewał do niego łez gorzkich.~ ~Orle Sarmacki!
192  3,  5 |              Mikułowski spojrzał na niego z ukosa i rzekł:~- To acan
193  3,  6 |            łokci.~- Będzie ta i bez niego, nie bój się...~Ziemia już
194  3,  6 |        popiołu. Kość ta już jedna z niego nie została. Żeby choć to
195  3,  6 |             choć to wiedzieć, ile z niego jeszcze tego próchna ocalało!
196  3,  6 |           mu tego starca, cierpi za niego i w nim, a żal ów rznie
197  3,  6 |        furią i rozkoszą. Oczy wkoło niego przywarte, brwi zwiedzione,
198  3,  6 |       rębacza w boju, rzucił się na niego co duchu. Ciął stojąc w
199  3,  6 |        płomyki zielonawe wypadają z niego rzędami. Puścił wodze i
200  3,  6 |         psubraty!~Huzar podniósł na niego oczy przekrwione i pokazał
201  3,  6 |         jako nie wie, czego chcą od niego. Wtedy jeden z ułanów wydobył
202  3,  6 |             dziwnie pustym, jakby z niego dopiero co wywieziono sprzęty,
203  3,  6 |             wesołe schodziły się do niego i bawiły u wezgłowia, niby
204  3,  6 |      Olbromskiego oczyma i rzekł do niego:~- Jedź waćpan brzegiem
205  3,  6 |            strzemienia i wzniósł na niego oczy przeraźliwe, tak dziko
206  3,  6 |    aksamitna kamizelka, wrzasnął na niego, inny podniósł szablę. Rafał
207  3,  6 |          groblę, kule świstały koło niego jak grad. Sokolnicki polecił
208  3,  6 |             o kilkanaście kroków od niego wyleciał w powietrze kieson
209  3,  7 |          był w pianach. Para szła z niego.~Gdy Rafał przybiegł do
210  3,  7 |          ucisku. Andrzej patrzał na niego uważnymi oczyma i zginał
211  3,  7 |       Olbromski.~Książę podniósł na niego blade oczy i rzucił wzgardliwe
212  3,  8 |            było tam już miejsca dla niego, gdyż liczba rannych trzystu
213  3,  8 |          wodza?~- A pewnie, że i do niego przyjdzie dotrzeć.~- Nie
214  3,  8 |        antagonisty i nie patrząc na niego.~- "Ja" - to znaczy my wszyscy,
215  3,  9 |           ogród tak zwarty, że śród niego ledwo się mogła przecisnąć
216  3,  9 |              Niespodzianie tuż obok niego rozległ się w mroku natarczywy
217  3,  9 |         list skończył i dołączył do niego raport Turny, goniec był
218  3,  9 |           gotów. Generał wyszedł do niego, sam obejrzał konia i broń.
219  3,  9 |     dwunastego pułku z artylerią do niego przywiązaną. Dwie kompanie
220  3,  9 |            rosie, ale się szybko od niego oddalał. Pelletier kończył
221  3,  10|   nieprzyjaciel. Ja zaś nie mogę od niego uciec na bystrym koniu.
222  3,  10|           to oddamy?! - wrzasnął na niego grubiańsko młody. - Żeby
223  3,  10|        zmarniał w sobie. Stał się z niego w krótkiej chwili zgrzybiały
224  3,  10|        Wojuje...~- Mieliście też od niego jakie wieści?~- Pisał z
225  3,  10|           czego nic nie wyjawi krom niego, o uczuciach minionych.
226  3,  10|             wszystko to miał... Dla niego rośnie to zboże, dla niego
227  3,  10|          niego rośnie to zboże, dla niego dojrzewają owoce, pachną
228  3,  10|           szum... Cała tu ziemia na niego czeka, dziedzina pradziadowska...
229  3,  10|         mała, która należy tylko do niego... Choćby też najmniejsza,
230  3,  10|            też najmniejsza, byle do niego tylko... Aż przyjdzie taki
231  3,  10|        słowami, skoro taki wpływ na niego sobie wyrobiłes? Gdybyż
232  3,  11|            toteż mieszkańcy dawno z niego uciekli. Olbromski rzucił
233  3,  11|             przy portalu i kiwał na niego ręką. Bujne płomienie buchające
234  3,  11|         mgnieniu oka rzuciło się na niego z dziesięciu chłopa, żeby
235  3,  11|            zasłania mu usta. Coś do niego szepce, coś sekretnie gada.
236  3,  11|       wywłóczy'? Oficer spojrzał na niego z góry i mruknął, żeby się
237  3,  11|     fatalność nieunikniona czeka na niego u szczytu tej góry. Wiedział.
238  3,  11|            starego kościoła, żeby z niego noga austriacka w wąwóz
239  3,  11|            księcia. Ten spojrzał na niego półmartwymi oczyma i rozkazał:~-
240  3,  11|            sandomierski rynek. Obok niego leżał skrwawiony książę.
241  3,  11|             góra kości śmieje się z niego w ciszy...~
242  3,  12|     policzki, podbródek i uczynił z niego starca.~Wszyscy wyszli w
243  3,  13|      szablami tak straszliwie, że z niego tylko ślad człowieka pozostał.
244  3,  13|          przyleciał, to już szły na niego ze siablami. Pan wielmożny
245  3,  14|             Krzysztof skoczył przez niego, tnąc szablą, którą w prawą
246  3,  14|           Idąc za głosem skoczył na niego tygrysim rzutem, chcąc zadać
247  3,  15|             mieszkańca i wydobyć od niego zeznanie. Jedni z tych jeńców
248  3,  15|           góry rozłożone i drogi do niego prowadzące. Kapitan miał
249  3,  15|       kapitan. Cedro przyskoczył do niego z okrzykiem:~- Ja się biję
250  3,  15|          najpewniejszy! Głową ci za niego ręczę. Doświadczyłem jego
251  3,  16|          oczyma całego wojska. Tu z niego zdzierał szmaty pokoju...~-
252  3,  17|              Krzysztof popatrzał na niego z ukosa i rzekł:~- Na wielką
253  3,  18|     Krzysztof Cedro nie spuszczał z niego wlepionych oczu. Widział