Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |              Psy gonią... - szepnął do siebie.~W istocie słychać już było
  2  1,  1 |                nogi, strzepnął śnieg z siebie, odszukał w krzakach pojedynkę.
  3  1,  1 |               kundlu, kozła musiał dla siebie zostawić... - Ale bo...~-
  4  1,  1 |           waszmość rozgościć się jak u siebie. Służę zaraz.~Komisarz Hibl
  5  1,  1 |          momentalnie podzielili między siebie myśliwi, zgłodniali po całodziennych
  6  1,  1 |           cygankiem, aże w kolano. Pod siebie mię przecie o mało nie wziął,
  7  1,  1 |        samowładnie sprawiedliwości dla siebie forytować nie ośmielił się,
  8  1,  2 |            otuloną, widział ją w głębi siebie inną, odmienną. Wspominał,
  9  1,  2 |                przez chwilę stali obok siebie, złączeni śmiertelną grozą,
 10  1,  2 |                prawie nie przyjmował u siebie. Dziś stary zmienił skórę.
 11  1,  2 |             ludźmi, nie wiedząc, co do siebie mówić, ośmielali się każdym
 12  1,  2 |              nadziemskie, że szli obok siebie z utopionymi w źrenicach
 13  1,  2 |         powszechny, Rafał ruszył przed siebie z głową schyloną, jakby
 14  1,  2 |                ale nie mógł przyjść do siebie. Wspomniał sobie coś rozkosznego,
 15  1,  3 |             zamiera. Gdy spojrzeć poza siebie - nic, tylko srebrzysta
 16  1,  3 |                się, ciskali pigułami w siebie nawzajem, ile się dało,
 17  1,  3 |                warstw. Słyszeli dokoła siebie cichy syk lodu. Wybuchały
 18  1,  3 |               pierwszego kroku i pewny siebie głos:~- Chodź, lód twardy.
 19  1,  3 |               go z fali i pchnął przed siebie jak drewno.~Ochynął się
 20  1,  3 |              zaczął wlec dokądś, przed siebie. Ale uszedł tak zaledwie
 21  1,  3 |             rozpaczy zaczął zdzierać z siebie mokry, obmarzły kubrak,
 22  1,  3 |               mocy w palcach. Zdarł ze siebie koszulę, spodnie i zaczął
 23  1,  3 |             męczarni zwlókł wszystko z siebie i został nago. Wtedy to
 24  1,  3 |               stanie. Biegnąc tak obok siebie na wyścigi, trafili na grunt
 25  1,  3 |           usprawiedliwień, wysnuwał ze siebie ciche błagania do kogoś,
 26  1,  3 |         odmiennych i różniących się od siebie tak bardzo, jak światło
 27  1,  3 |            Śmiał się przy tym i coś do siebie gwarzył z niemiecka czy
 28  1,  3 |               Potem odszedł, wezwał do siebie kalafaktora Michałka, chłopa
 29  1,  3 |              do powiedzenia, wciągał w siebie i zamykał na klucz.~- Kto
 30  1,  3 |               cisnął ten nóż daleko od siebie, a drugą, z której krew
 31  1,  4 |                nie przemówili wtedy do siebie. Zaraz po sumie Rafał odjechał
 32  1,  4 |                szaleństwa. Krzyczał na siebie jak na łotra i w tej samej
 33  1,  4 |    wewnętrznego musu chciał wydrzeć ze siebie samą naturę ludzką. Brzydził
 34  1,  4 |              były pełne sądu, pewności siebie i - przysiągłbyś: dumy...~
 35  1,  5 |              Gdy to skończył, wylał na siebie flaszkę larendogry, którą
 36  1,  5 |         Odpędził całą gromadę precz od siebie i, już stojąc przed stajnią,
 37  1,  5 |               nim obłąkanie. Wciągał w siebie nozdrzami przedziwną atmosferę,
 38  1,  5 |                ją ze czcią, przyjął do siebie ufną, cichą, posłuszną.
 39  1,  5 |             stróżem nocnym i wabiła do siebie psy. Nie wszystkie jednak
 40  1,  5 |              Rafał uczuł wszczepione w siebie pazury i kły. Straszliwa,
 41  1,  5 |         ruchomego. Słyszał gdzieś obok siebie śmiertelne rżenie Baśki.
 42  1,  5 |                uciekły. Widział dokoła siebie tysiące mar, tak samo jak
 43  1,  6 |           Zaraz wszystko to wciągnął w siebie dym.~Wielkim kłębem zniżał
 44  1,  6 |             niewidzialną czeluścią sam siebie, magał okrągłe półzwroty,
 45  1,  6 |            bladą twarz... Przytulił do siebie ten widok, pochłonął go
 46  1,  6 |              mu gwer ozerwało. Zabił i siebie, i kolegę, co kole niego
 47  1,  7 |            oczy i nie oglądając się za siebie szedł z izby. Matka, płacząca
 48  1,  7 |                Rafał obejrzał się poza siebie i objął widny z dala dom
 49  1,  7 |             Ulegał złudzeniu, że widzi siebie idącego z Heleną w stronę
 50  1,  7 |             ciągnąc z łąk i wsysając w siebie ciemność najgęstszą. Z dalekości,
 51  1,  7 |      spojrzenie, że istnieje tylko dla siebie, a cofa się i kryje, gdy
 52  1,  7 |                ciekawością wchłaniał w siebie jego figurę, sposób mowy,
 53  1,  7 |            lato zwykle zabierał mię do siebie jeden przyjaciel ze szkoły.
 54  1,  7 |                żebym się zaparł samego siebie. W jednej rozmowie zelżył
 55  1,  8 |     przejrzystą szatę, słyszał w głębi siebie jak gdyby obietnicę tajemniczą,
 56  1,  8 |       niecierpliwie szukać, macać koło siebie.~- Jesteś chory... więc
 57  1,  8 |               postanowił zatrzymać dla siebie. Pieniądze wsypał do kieszeni
 58  1,  8 |                służył, i nie mówiąc do siebie patrzeli w noc. Jarzące
 59  1,  8 |           duszy mojej!~Miałem Cię koło siebie wśród świstu ołowianych
 60  1,  8 |               myśl nie wymówiona, sama siebie stwarzająca, jedyna, straszna
 61  1,  9 |              rzecz! Jedne wchłaniały w siebie wieść o widoku, wlokącym
 62  1,  9 |                ledwie zdołał wydusić z siebie głos: - Tak jest.~- Proszę
 63  1,  9 |           Grudnie.~Książę przywołał do siebie skinieniem jakiegoś podstarzałego
 64  1,  10|            podniósł oczy i ujrzał obok siebie długie oblicze z włosami
 65  1,  10|                Rafała, przywołał go do siebie i oświadczył, że książę
 66  1,  10|       zawiadomieniem, że książę jest u siebie. Rafał poszedł za nim przez
 67  1,  10|        głębokim fotelu i zasunął się w siebie, zagrzebał się sam w sobie.
 68  1,  10|         miękkie złoto. Rzucić ją przed siebie na kolana...~Stał obok swego
 69  1,  11|            Grudna! Przenigdy! Był tu u siebie, na swej drodze. Szedł naprzód
 70  1,  11|              wyśmiewać z niego w głębi siebie, nagle zjawiała się z czymś
 71  1,  11|           osadził. Ogiery otarły się o siebie, a nogi księżniczki żarem
 72  1,  11|                 krzywa i rozsypująca z siebie próchno, była siedliskiem
 73  1,  11|              skazaniec odepchnął go od siebie jednym podźwignięciem ramienia
 74  1,  11|             świata, do tego chłopa, do siebie, owionęła go od stóp do
 75  1,  12|              przezroczysty, wydający z siebie jasność słońca. Użył go
 76  1,  13|                i dodaje mocy a wiary w siebie jak uścisk dobrego przyjaciela,
 77  1,  13|             kiedy książę usłyszał obok siebie szept jednego źołnierza
 78  1,  13|             tęgie oficerskie dufanie w siebie, cześć dla zgrabności swych
 79  1,  13|          obrócił się i spostrzegł obok siebie przybysza. Zlustrował go
 80  1,  14|               znużenie, które wewnątrz siebie zawierało coraz bardziej
 81  1,  14|             nim mianował, tylko ja sam siebie! San-Giorgio! Pewno, żem
 82  1,  14|             mówi.~- Mój drogi, znam ja siebie aż nadto dobrze. Wiem, czego
 83  1,  14|           potęga. Ja wiem, że on kocha siebie samego tak. mocno, jak święty
 84  1,  14|               bezczynnie, pracować dla siebie, dla jakiejś ambicyjki,
 85  1,  14|              gdyż zamilkł, jakby się w siebie cofnął i wejście zaparł.
 86  1,  14|        bagnetami ciała ich wylewały ze siebie nadnaturalną, jakby podwójną
 87  1,  14|               mądrości cudzej, lecz ze siebie, ze swego własnego przejrzenia,
 88  1,  14|         zaciskał pięście i mamrotał do siebie jakieś wyrazy urwane, które
 89  1,  15|               widzieć w myślach samego siebie.~Helena, Helena... - świstały
 90  1,  15|                Jarzymski miał zawsze u siebie kilka butelek doskonałego
 91  1,  16|              kazał furmanowi wracać do siebie, a nawet dołożył złotówczynę
 92  1,  16|               obojętność, śmiał się ze siebie, drwił dowcipnie ze swej
 93  1,  16|               do domu spokojny i pewny siebie. Zdarzały mu się jednakże
 94  1,  16|               do niego, a właściwie do siebie te słowa, uczuł w sobie
 95  1,  16|      szczególnym entuzjazmem wołała do siebie półgłosem:~- Książę, mój
 96  1,  17|        zawinięty w płaszcz i wtulony w siebie, myślał, że musi wstać i
 97  1,  17|               miasto... - wymiamlał do siebie, brnąc dalej spłoszonymi
 98  1,  17|               do ogrodu. Ujrzał dokoła siebie drzewa porozrywane, konary
 99  1,  17|             bambus. Książę szedł przed siebie na oślep. Ujrzał nagle ciemnik
100  1,  17|               posłaniu i patrzał przed siebie. W czołach i barkach biretu,
101  1,  17|              dla ratowania Francuzów i siebie, miej odwagę uczynić to
102  2,  1 |           kraju, że przesiaduje bądź u siebie w Grudnie, bądź w Krakowie.
103  2,  1 |               wykwintny, zimny i pewny siebie panek. Utył i zmężniał,
104  2,  1 |               zwyczaj czynić, gdy obok siebie wysiadywali godzinami na
105  2,  1 |        odzyskiwał już spokój i pewność siebie. Z samego procesu gry wiało
106  2,  1 |                kieszeni, był tak pewny siebie, jakby do owego klubu jeździł
107  2,  1 |            kielichy i pił tęgo, żeby z siebie wygnać zmorę wspomnienia.
108  2,  1 |       przeciwnicy rzucali się tutaj na siebie z krzykiem:~- Twoje dobra
109  2,  1 |        teatralnej - przyszedł nieco do siebie. Banda tłoczyła się przy
110  2,  2 |        przymkniętymi, pełen takiego do siebie wstrętu, że z najgłębszą
111  2,  2 |           samotności, nie słyszeć obok siebie chrapania Jarzymskiego.
112  2,  2 |       służącemu Jarzymskiego czekać na siebie. Był pewien, że go krótko
113  2,  2 |          zdruzgotany na duszy, sam dla siebie odmienny i niezupełnie zrozumiały.
114  2,  2 |              okiem wewnętrznym z głębi siebie patrzał na to, jak naga
115  2,  2 |        Dionizosem. Ziarno wypuszcza ze siebie kieł, przebija ziemię, wystrzela
116  2,  2 |             Obaj siedzieli naprzeciwko siebie uśmiechając się prawie ze
117  2,  3 |              wszakże zdołał przyjść do siebie i uczuć przyjemność odosobnienia,
118  2,  3 |          Zachód.~Uczeń miał znowu obok siebie dwu ludzi.~- Bracie Dozorco! -
119  2,  6 |              służącym kazała czekać na siebie w Krakowie, a sama wczesnym
120  2,  6 |                siedzieli przytuleni do siebie, czując, jak w ich żyłach
121  2,  6 |                 jak niemowy, chciały z siebie wydrzeć choćby jeden dźwięk,
122  2,  7 |              że dla nikogo, dla samych siebie kwitły przez wieczność,
123  2,  7 |                słońca, pozostawali dla siebie siostrą i bratem, którzy
124  2,  7 |       zrozpaczony człowiek bije samego siebie w piersi i głowę. Gaje kosodrzewiny
125  2,  7 |             zakaźne, trujące. Byli dla siebie nowi, niespodziewani, rozciekawiający
126  2,  8 |            jednym susem skoczyła przed siebie na wystający, najwyższy
127  2,  9 |         śmierci własnej. Ujrzał dokoła siebie jamę skalistą, czarną i
128  2,  9 |               uczyniwszy poszedł przed siebie z zamiarem szukania miejsca,
129  2,  9 |              bardzo, gdy ujrzał dokoła siebie nagły górski mrok. Porwał
130  2,  9 |          rękojeść noża i poszedł przed siebie mocnym, wytężonym krokiem,
131  2,  10|             Góral skulił się, zwinął w siebie. Patrzał weń z mroku stalowymi
132  2,  11|            Zatoka... - mówił książę do siebie. - Melodią fal swoich wykołysała
133  2,  11|             korony cedru tworzył sam z siebie puszczę. Stojąc na wyniosłości
134  2,  12|       zamczyska, nie obejrzał się poza siebie. Czmychał jak lis, którego
135  2,  12|                 dolinami Wagu... przed siebie! Był zniszczony do ostatniej
136  2,  12|        uspokoił. Był o tyle pewniejszy siebie, że mógł pomyśleć, co przedsiębrać
137  2,  12|             pędzę wprost na Tarnów, do siebie. Kraków omijam. Ale jeśli
138  2,  12|     błotnistego gościńca i widział tam siebie. Czuł swe schorzałe nogi
139  2,  13|                już z Tarnowa wracać da siebie w Sandomierskie, ale go
140  2,  15|              żyć... Począł wolno sam z siebie przemyśliwać, jak piękny
141  2,  16|                przestał ją śpiewać dla siebie, sam by ją zaczął nucić...~
142  2,  17|            skoro człowiek przyszedł do siebie, natura pociągnęła w szeregi.
143  2,  17|             Obadwaj uśmiechnęli się do siebie czy do jakiejś myśli nowej,
144  2,  18|                krótka modlitwa. Nie za siebie, nie o zachowanie życia,
145  2,  20|                w zimie i ujrzeć dokoła siebie dzień wiosenny. Ciekawość
146  2,  20| najobojętniejszym, jaki mógł wydobyć z siebie:~- Czy nie wiesz czasem,
147  2,  20|                zęby szeptał w głębi do siebie:~- Milcz, milcz... Ucisz
148  2,  20|              stoliczku również coś dla siebie. Leżało tam kilka książek.
149  2,  20|               Byli teraz oddzieleni od siebie niezmierzonymi przestworami...~
150  2,  20|              nareszcie znajduję samego siebie! Wydawało mi się zawsze,
151  2,  20|            bardziej się unosił w głębi siebie. Ale nade wszystko czarował
152  2,  20|            świata. Dziwił się wewnątrz siebie temu porządkowi zdarzeń,
153  2,  21|            wzgardy i klnąc ją wewnątrz siebie najwstrętniejszymi przezwiskami.
154  2,  21|       nieruchomych warg:~- Pójdź... do siebie...~Za chwilę znowu:~- Stamtąd
155  2,  21|                ale Rafał odsunął go od siebie łagodnym i łaskawym ruchem.
156  2,  21|                kominka. Patrzali się w siebie zaklętymi oczyma przez długi,
157  2,  21|             jednego zamachu zdzierał z siebie balowe szaty. Wszystkie,
158  2,  21|         Krzysztof odtrącił go precz od siebie ruchem i gestem tak nieoczekiwanym,
159  2,  22|          pilnie patrząc naprzód i poza siebie, pomknęli co koń wyskoczy.
160  2,  22|         bratersku, wesoło ruszył przed siebie i znikł w zaułku. Wędrowcy
161  2,  22|        wiedział, jakie teraz obrać dla siebie stanowisko. Jarzymski, widać,
162  2,  22|     niedalekich okolic, gdyż mówili do siebie po imieniu albo po przezwisku.
163  2,  22|                 Toteż zacznij awans od siebie i idź obrządzić mojego wałacha... -
164  2,  22|              że serce mięknie... ,~- Z siebie, widzisz, gada, nie z wierzchu,
165  2,  23|               i Olbromski, stojąc obok siebie w strzemionach, wytężyli
166  2,  24|         Olbromski nie oglądał się poza siebie. Gnał pustkowiem, aż zdało
167  2,  24|           dachu nad głową. Idzie przed siebie i tyla. Ponieważ był z miasta
168  3,  1 |                zamki i lasy chłonęła w siebie cicha, spływająca noc. Ziemia
169  3,  1 |            zupełnością czasów wydał ze siebie ląd, jak rodzic wydaje na
170  3,  2 |              zajęli się gotowaniem dla siebie posiłku, zgrzane konie chciwie
171  3,  2 |               drodze. Nie widział koło siebie nikogo. Jedne z koni jego
172  3,  2 |              kiszki wydarte niejako ze siebie i oczy wyłupane...~- Tchórzu,
173  3,  2 |               koszuli i popchnął przed siebie, między tłum. Ksiądz pomknął
174  3,  3 |               młoda dusza znalazła dla siebie żywioł. Była to rozkosz:
175  3,  3 |             niż setki lat, naprzeciwko siebie z oczyma w oczy zatopionymi.
176  3,  3 |     grabiejącymi szponami szukała koło siebie. Oto zaczęły te ręce obciskać
177  3,  3 |                   A jakiego to tonu ze siebie dobył, słyszeliście?~Ruszyli
178  3,  3 |               Teraz, po wypuszczeniu z siebie kałuż skrzepłej krwi, spali
179  3,  3 |                 Teraz każdy walczył za siebie i za wszystkich pięciu,
180  3,  3 |              gdy wtem o parę kroków od siebie, na załamaniu przejścia
181  3,  3 |              zajęte. Mniszki goszczą u siebie nieznajomych rycerzy. Dawno
182  3,  3 |            Wyganowski maszerował przed siebie dużymi krokami mówiąc prędko
183  3,  3 |               Huk wszystko pochłonął w siebie. Na białych stopniach z
184  3,  3 |               się za gardła i wżarli w siebie zębami. Runęli właśnie na
185  3,  3 |                na miejsce. Wyrywali ze siebie nawzajem zębami żywą krew,
186  3,  3 |                na powietrzu! Iść przed siebie i walczyć z żołnierzem!
187  3,  3 |              wyniosłych kamelii dokoła siebie rozpraszały białe i czerwone
188  3,  4 |           nadmiernym trudzie. Miecą ze siebie ogromne, galaretowate skrzepy
189  3,  4 |               bohaterstwa nie tylko za siebie, ale za cyny i wnuki, odpinasz
190  3,  5 |             czuł bezpieczeństwo dokoła siebie i towarzyszów, z którymi
191  3,  5 |             blasku. Spostrzegał dokoła siebie znajome twarze, srogie gęby
192  3,  6 |           przed awangardą mamrocząc do siebie niezupełnie salonowe wyrazy,
193  3,  6 |               pierś w pierś, wrąbali w siebie nawzajem, aż stal z trzaskiem
194  3,  6 |           wszystkie cięcia z pewnością siebie. Pałasz jego miotał się
195  3,  6 |          zrastać, skupiać, jakby się w siebie wciągał. Konie zlały się
196  3,  6 |               marzy ranny odsuwając od siebie widok trupa Mistrza katedry,
197  3,  6 |            rachunkach. Chwilami coś do siebie mruczał, to znowu coś zapisywał
198  3,  6 |                 Wreszcie rzekł niby do siebie:~- Mało nas, bardzo mało.
199  3,  6 |              Bratka. Generał kazał dla siebie zaprząc szkapę do małej
200  3,  6 |               w wózeczku i bardziej do siebie niż do słuchacza mówił:~-
201  3,  6 |          Wyciągniętymi rękoma, które w siebie wchodzą i wychodzą, obejmował
202  3,  6 |             począł zwoływać chłopów do siebie. Zbliżali się lękliwie,
203  3,  6 |             koń, Rafał ujrzał na prost siebie zionące ognie i wybuchy
204  3,  6 |             Rafał słyszał tylko wokoło siebie komendy:~- Nabij!~- Za wycior!~-
205  3,  6 |              się kierunku, brnął przed siebie. Za chwilę znalazł się w
206  3,  6 |             uczynili inni. Widząc koło siebie kupę jął nie komenderować,
207  3,  7 |              dlaczegoż trudzisz mnie i siebie niskim kłamstwem?~- W jakim
208  3,  7 |          miejsce w bitwie, właśnie dla siebie.~- Nie rozumiem.~- Bo też
209  3,  8 |         rogatywka... - mówił na pół do siebie. - Niczego... Nie myślałem,
210  3,  8 |               niemu głową i mruczał do siebie:~- Aha, już wiem... Zestarzeliśmy
211  3,  8 |              Co robię, to robię sam ze siebie i wtedy dopiero z ramienia.
212  3,  9 |            dobra wróżba...- mruknął do siebie.~Jechał z wolna, trzymając
213  3,  9 |                na szaniec i gwarzył do siebie:~- Kąt narożnikowy ma z
214  3,  9 |                później kazał wezwać do siebie kapitana Siemiątkowskiego.
215  3,  9 |               wykręcił się i wezwał do siebie pułkownika Sierawskiego.
216  3,  10|                Rafał obejrzał się poza siebie... Miał złudzenie, półzłudzenie,
217  3,  10|         podniósł oczy i ujrzał wbite w siebie dwie brylantowe strzały
218  3,  10|         przegadywał po nocach, jużem w siebie stokroć wmawiał to wszystko.
219  3,  10|              słuchacza, a właściwie do siebie - bom nie mógł. Straciłem
220  3,  10|        zwieszonymi głowami, szepcąc do siebie wciąż starcze pogawędki-pociechy,
221  3,  11|             się w głębi lochów sam dla siebie niezupełnie zrozumiały,
222  3,  11|                zrozumiały, był sam dla siebie na poły człowiekiem, pół
223  3,  11|            Przystanął, leniwie pytając siebie: co też to być może?...
224  3,  11|             jakimś czasie przyszedł do siebie, spostrzegł, że leży pod
225  3,  11|          księcia na ziemi. Ściągnął ze siebie zwinięty płaszcz i rzucił
226  3,  11|          Książę z wolna przychodził do siebie. Ciężko dyszał i kaszlał,
227  3,  12|               wszystko, co szeptają do siebie te wargi, że to już dawno
228  3,  12|        stajenne takim ruchem, jakby ze siebie wyrywał wnętrzności. Wołał:~-
229  3,  13|           kuźni, stojącymi naprzeciwko siebie, część swego oddziału i
230  3,  13|               myśl przewija się i sama siebie zawstydzając chyłkiem wbiega
231  3,  14|        Saragosso... - pomyślał w głębi siebie. - Złożyłaś broń u nogi
232  3,  14|              ujął szablę. Słyszał obok siebie i za sobą skoki po jęczących
233  3,  16|            bitwę tej godziny, a on dla siebie jednego zwolnienie wyprosił.
234  3,  17|             trzeciego roku budował dla siebie dom.~Dom był z modrzewia
235  3,  18|            drugiej. Spotkał wlepione w siebie oczy Krzysztofa Cedry, oczy