Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |             nie wiedzieć gdzie, to jakby od strony Samsonowskich
  2  1,  1 |           od Strawczanej, to znowu jakby od Jeleniowskiej Góry...
  3  1,  1 |           samotny, twardy i zimny, jakby nie należał do drzew. Król
  4  1,  1 |        słońcu ziarnistym szkliwem, jakby sam mróz. Obmarzłe kije,
  5  1,  1 |            pochylały się przed nim jakby we czci, gdy płynął w bory
  6  1,  1 |            siwe biedotki leśne, są jakby kroplami bladego nieba północnej
  7  1,  1 |      granie. Echo płynęło z wolna, jakby w znużeniu, ale zbliżało
  8  1,  1 |           Wylazł mi sarn pod lufę, jakby go tam pastuch przygnał.
  9  1,  1 |           nim jakiesi światło, tak jakby do dnia pod zimę, kiej słonie
 10  1,  1 |        jelenia, tylko światło, tak jakby czerwone słonie wyszło z
 11  1,  1 |         gada chcieli wygarnąć... A jakby go też człowiek zabił...
 12  1,  1 |            tak przedziwnie złudne, jakby na nie w biały jeszcze dzień
 13  1,  1 |          prędkimi kroki i z obawą, jakby się paliło, pobiegł do sąsiedniej
 14  1,  1 |         miał twarz spokojną, tylko jakby stężałą. Prawe jego oko
 15  1,  1 |           słuchał tego wszystkiego jakby w osłupieniu. Ręce jego
 16  1,  2 |           i tylko z jakiejś głębi, jakby spod śniegu, dolatywała
 17  1,  2 |            akord tej samej pieśni, jakby okrzyk zgody czułej, jakby
 18  1,  2 |         jakby okrzyk zgody czułej, jakby potwierdzenie prawdy nieomylnej,
 19  1,  2 |        blasku nad brzegiem urwiska jakby senne widziadło. Po chwili,
 20  1,  2 |            wskutek tego zdarzenia; jakby od wielu lat chowali się
 21  1,  2 |              Och, wiem! Nagły łeb, jakby się wyśnił albo jak czasem
 22  1,  2 |         zobaczył ją raptem. Ujrzał jakby pierwszy raz w życiu kolor
 23  1,  2 |         serca. Głos zupełnie obcy, jakby duch jakiś postronny, szatan
 24  1,  2 |           siebie z głową schyloną, jakby miał zamiar uderzyć nią
 25  1,  2 |            Nogi się pod nim gięły, jakby w nich nie miał kości. Usłyszał
 26  1,  3 |     głębokim smutkiem, wzdychając, jakby wypowiadał egzortę, wbrew
 27  1,  3 |         natarczywością, uderzającą jakby przeraźliwy szczęk żelaza
 28  1,  3 |           czółna twardo, z oporem, jakby orał w piachu, zwrócił się
 29  1,  3 |             rąk jego dotknęło coś, jakby ciemne, wilgotne szpony
 30  1,  3 |        nierówny, prędki, zdyszany, jakby wciąż jeszcze biegli przez
 31  1,  3 |      potoki krzyku, wybuchy jęków. Jakby światło przez wąską szczelinę
 32  1,  3 |      wybuchów. Aż oto w jej głębi, jakby w czarnych niebiosach, rozległ
 33  1,  3 |           ciele podobnego drżenia, jakby żmija oplatała go całego,
 34  1,  3 |          żmija oplatała go całego, jakby zwracała ku niemu rozwartą
 35  1,  3 |            wsunął głowę w ramiona, jakby wszystko, co miał do powiedzenia,
 36  1,  4 |            okrywał. Twarz bledsza, jakby starsza od owej chwili,
 37  1,  4 |             Ta niedziela stała się jakby granicą nowego czasu. Od
 38  1,  4 |          Rafał żył poza wszystkim, jakby na zewnątrz dnia, prac,
 39  1,  4 |          mądre spojrzenie jej oczu jakby z pytaniem czułym i trwożnym
 40  1,  5 |            napastniczy, obmierzły, jakby włochaty i cuchnący lęk...
 41  1,  5 |   szczęścia. Pochłaniał je oczyma, jakby ciemność dookolna nie istniała,
 42  1,  5 |          panował taki chaos ruchu, jakby miliardy istot wirowały
 43  1,  5 |      utworzył się tam na gałęziach jakby dach z okiści. Westchnął
 44  1,  5 |        ciągnął się darniowy odkos, jakby długa ławka. Rafał wszedł
 45  1,  5 |     dziewicze, płonące ciało, lecz jakby żywe szczęście, ucieleśniony
 46  1,  5 |         doznał na chwilę szczęścia jakby cudzego, rozkoszy niedościgłej,
 47  1,  5 |          Duch jego pracował wtedy, jakby świat ramieniem spychać
 48  1,  5 |             ratuj, Basia!...~Klacz jakby rozumiała, co mówi. Nie
 49  1,  5 |       Baśkę!~Wyrwał z paszczy rękę jakby z cieśni ognistej. Legł
 50  1,  6 |      ludzie mówią, ale dusza jego, jakby ów dym rozproszona, słyszała
 51  1,  6 |         głazem lecącym w przepaść, jakby w ciasną, ognistą studnię.
 52  1,  6 |            urwie. Król ogłosił, że jakby taki się znalazł, co by
 53  1,  6 |            Straszny dziad o twarzy jakby wykutej z piaskowca, o długich
 54  1,  7 |            płonęły w swych dołach, jakby się miały do znaku wypalić.
 55  1,  7 |          był to żal drugi, daleki, jakby' przybłąkany... Słuchał
 56  1,  7 |        tony pierwotne, tak lekkie, jakby je wywoływało dotknięcie
 57  1,  7 |           na dawne miejsce powraca jakby niewolnik w jarzmie z krzyżem
 58  1,  7 |        swoją duszą, niewidocznym i jakby przygarniętym. Tęsknota
 59  1,  7 |   westchnienie... Wiedział dobrze, jakby był swoim własnym profesorem,
 60  1,  7 |             Otwarła się przed nimi jakby ogromna polana, wykarczowana
 61  1,  7 |            raczy wiedzieć od kogo, jakby od głuchej ziemi, miała
 62  1,  7 |      szczęknąwszy przy tym zębami, jakby chciał ukąsić coś zawieszone
 63  1,  7 |         zasłona, usunęła się razem jakby zapora dzieląca. Nienasycona
 64  1,  7 |        Żywot Chodkiewicza, to były jakby światła pochodni w noc ciemną.
 65  1,  7 |      śmiechu twarze obudwu krzepły jakby zmrożone, gdy przesuwało
 66  1,  7 |         Wtem niespodziane uczucie, jakby jej rozkaz, zaleciło mu
 67  1,  8 |        były dużymi plamami piegów, jakby zastygłą żywicą. Broda i
 68  1,  8 |        taką grzeczną obojętnośeią, jakby przed chwilą rozmawiał o
 69  1,  8 |            czy jak? Dał głowę. Tak jakby ją kazał wbić na spisę dla
 70  1,  8 |            dźwignął się z krzesła, jakby się chciał schylić do nóg
 71  1,  8 |        nagle tak niezgłębiony ból, jakby mu wilk rozszarpywał piersi
 72  1,  8 |            jego warg sczerniałych, jakby straszliwa, zaciekła groźba;
 73  1,  8 |       straszliwa, zaciekła groźba; jakby pozywanie na sąd i zaprzysięganie
 74  1,  8 |           niej wolno, rytmicznie a jakby przez sen kręgi lekkie,
 75  1,  10|       głęboką aleję, która dokądś, jakby w ziemię, zanurzała się
 76  1,  10|            z góry światło zielone, jakby do groty lodowca Rodanu.~
 77  1,  10|           obecność kobiet o rysach jakby cudzych, twarzach ciemnych,
 78  1,  10|          Kiepskie to wszystko, ale jakby niedrogo, tobym kupił. Mówili
 79  1,  10|        milczenie. Wreszcie książę, jakby ociągając się, rzekł znowu:~-
 80  1,  10|         przyglądał mu się z uwagą, jakby teraz dopiero spostrzegł,
 81  1,  11|           ruchach przeobrażała się jakby w młodego chłopca z gestami
 82  1,  11|         usłyszał głos księżniczki, jakby wzywający na pomoc. Usłyszał
 83  1,  11|        Chwilę jechał trupiomartwy, jakby go przed chwilą rozstrzelano.
 84  1,  11|          spojrzał błędnymi oczyma, jakby go dopiero co zbudzono ze
 85  1,  11|         podźwignięciem ramienia i, jakby do niego tylko kierując
 86  1,  11|       zarzewie, a przed całą duszą jakby dół wykopany.~Słońce zachodziło
 87  1,  12|             Kształt tego mostu był jakby wmurowany w jego myśli i
 88  1,  13|        wąsem, a twarzą tak surową, jakby była z kamienia wykuta,
 89  1,  14|           rozlatujące się w proch, jakby były ulepione z popiołu.
 90  1,  14|            go widać, gdyż zamilkł, jakby się w siebie cofnął i wejście
 91  1,  14|            ze siebie nadnaturalną, jakby podwójną ilość krwi.~Książę
 92  1,  14|           się... Chwilę się wahał, jakby w zamiarze wyznania Sułkowskiemu
 93  1,  15|            uśpiona tęsknota. Obce, jakby przez wiatr wiosenny przyniesione
 94  1,  16|       Drzwi chat były już otwarte, jakby na przyjęcie idącej wolno
 95  1,  16|            i rozumował tak mądrze; jakby go słuchała cała familia
 96  1,  16|      muszli, zarazem błękitnawej i jakby różowej. Kilka maleńkich
 97  1,  17|           nań z taką ostrożnością, jakby oko zapuszczał w przepaść.
 98  1,  17|      artylerzystów, mocujących się jakby w czasie ćwiczeń gimnastycznych.
 99  1,  17|         chwili młyny były wstrętne jakby tortury średniowieczne.~
100  2,  1 |        pozornie obojętne, niektóre jakby znudzone, ale wszystkie
101  2,  1 |          zapytał szepcąc, zupełnie jakby byli na lekcji starego Nempe:~-
102  2,  1 |            grać tak hazardownie.~- Jakby się też stary cześnik dowiedział,
103  2,  1 |    wykonywał wszystko przepysznie, jakby za dyktandem szatana. Litwinkowie
104  2,  1 |    kieszeni, był tak pewny siebie, jakby do owego klubu jeździł codziennie
105  2,  1 |      kierunku sczerniałego sufitu, jakby wzywał Boga za świadka swej
106  2,  1 |          rzekł tamten ze spokojem, jakby się dowiadywał, że brat
107  2,  1 |   przymrużając oczy w taki sposób, jakby tylko-tylko oczekiwał ciosu
108  2,  2 |          wstrząśnięty czymś obcym, jakby ręką mocnego człowieka.
109  2,  2 |             szepnął jeszcze książę jakby prosząco.~- To bardzo dobrze,
110  2,  2 |            uśmiech dobry, głęboki, jakby do dna rozwidniał całe jego
111  2,  2 |             Zadumał się na chwilę, jakby zapomniał, że ma słuchaczów,
112  2,  2 |           wątłego szczepu i ciąży, jakby się kłonił do snu. U pelazgijskich,
113  2,  2 |       świętego stoją mi w pamięci, jakby promieniami ognistymi wysmalone.
114  2,  2 |      piersiowych przyciska główkę, jakby ją pragnął wgnieść, wprowadzić
115  2,  2 |          wstęgą błękitną, z cicha, jakby onieśmielony, zapytał, czy
116  2,  2 |            za chwilę. Bez oddechu, jakby bez wzruszenia, zimnym,
117  2,  3 |             albo okrzyki chóralne, jakby żołnierskie na placu mustry
118  2,  3 |             Został tym dotknięciem jakby do ziemi przybity, jakby
119  2,  3 |           jakby do ziemi przybity, jakby przykręcony mutrami. Wola
120  2,  3 |     przecież byli dla niego obcy i jakby wrogowie.~Przewielebny uderzył
121  2,  4 |          wstęgą błękitną, z cicha, jakby onieśmielony, zapytał, czy
122  2,  4 |            za chwilę. Bez oddechu, jakby bez wzruszenia, zimnym,
123  2,  6 |           Wsie spały, były puste i jakby wymarłe. Ani jedno światełko
124  2,  6 |                 mówił Rafał cicho, jakby zwierzał tajemnicę i nie
125  2,  6 |          oczyma w głębokość gruntu jakby wskroś ziemi jaskinie dolin.
126  2,  6 |      bezleśne turnie, rozszarpane, jakby były skamieniałym na wieki
127  2,  7 |          tajemnicę bytu wiecznego, jakby niemowlątko poczęte w drżącym
128  2,  7 |           osadzający na skórze coś jakby suche nici pajęcze. Niby
129  2,  7 |           smereków, gdzieś w dole, jakby u samego podnoża góry wrosłych
130  2,  7 |          niebu, a w którym słychać jakby śmiganie olbrzymich ptasich
131  2,  7 |          spomiędzy pniów, ze mchu, jakby z przebitego boku góry.~
132  2,  7 |         nim żółte, dalekie turnie, jakby je ku tej wodzie samotnej
133  2,  8 |      tamtędy do skalistego asylum, jakby na straszny dziedziniec
134  2,  8 |     wychodząc poza swoją podstawę, jakby mierzyły przepaść u ich
135  2,  9 |            Boleść runęła na niego, jakby się zwaliła owa nawisła
136  2,  9 |          biegł szybko, co prędzej, jakby uciekających przed nim ścigał
137  2,  9 |           Głos obcy, głos okrutny, jakby głos skał otaczających,
138  2,  9 |        dokonała, zapłonął gniewem, jakby i jego w zimną bryłę bytu
139  2,  9 |      udźwignąć. Ale o tym wiedział jakby przez sen. Szukał teraz
140  2,  10|         siepał się z więźniem. Ten jakby zapomniał, gdzie jest i
141  2,  11|           śnieżne czystymi oczyma, jakby szukając tam słów, które
142  2,  11|            okiem zgasłym tak samo, jakby miał przed sobą ściany i
143  2,  11|       chropawe od piargów, czarne, jakby spalone przez sirocco góry
144  2,  11|           i żółtymi kwiaty, liśćmi jakby wyciskanymi ze skóry - bukszpan,
145  2,  12|         dłoniach czuł wciąż ogień, jakby w nich ściskał dwa płomienie
146  2,  12|           przestrzeni, tak pustej, jakby po to tylko istniała, żeby
147  2,  12|     milczało zawzięcie i było złe, jakby jego goście byli członkami
148  2,  12|        Karczmarz pomilczał chwilę, jakby wyliczał sobie w głowie
149  2,  12|       Rafał z pogardą tak szczerą, jakby miał kieszenie pełne dukatów,
150  2,  12|          Rafałem swą piękną twarz, jakby z zamiarem oddania mu pocałunku.~
151  2,  12|          głębinę i ginął zupełnie, jakby tam kres ostatni znajdował.
152  2,  13|       ogromne tarcze słoneczników, jakby przestraszone gęby prostacze,
153  2,  13|       Rafała oczy tak oszołomione, jakby jej przedstawiano białego
154  2,  13|            z tak szczerą radością, jakby to jego rodzony syn zawitał
155  2,  14|         jego wargach zaciśniętych, jakby na zamki zawartych.~- Cóż
156  2,  15|            snuła się w ich cieniu, jakby ukryta przed światem. Dołu
157  2,  16|          stronę, ale stanęły wnet, jakby ich nogi w ziemię wrosły.
158  2,  17|      wyłowić na haczyk ze śpilki - jakby już wszyscy do nogi wysnęli.~
159  2,  17|          Wnet jeden maszt złamany, jakby ten pręt leszczyny, i pospołu
160  2,  17|          wtedy każdy, bo było tak, jakby z trójkąta nachylonego nad
161  2,  17|        Ręce i nogi przeszywał ból, jakby były połamane. Trzęsące
162  2,  17|          jedno od drugiego lepsze, jakby je sam diabeł wymyślał.
163  2,  17|  różowobarwnych ptaków, flamingów, jakby kwiatów latających, co uganiając
164  2,  18|           zrywał się na równe nogi jakby z zamiarem ogłoszenia wielkiej
165  2,  18|         jego gwiździe polotnym coś jakby dźwięk ludzkiego głosu,
166  2,  18|            dźwięk ludzkiego głosu, jakby słowo na pół wyrzeczone,
167  2,  18|         pomału i ujął ręce dziada, jakby go obezwładniał, jakby te
168  2,  18|             jakby go obezwładniał, jakby te ręce bolesne i cudne
169  2,  20|       pysznej obojętności i werwy, jakby te wiadomości ani odrobinę
170  2,  20|            nawet nikłego wrażenia, jakby na jego ramieniu coś spoczęło,
171  2,  20|      Rafałowi marzyło się, że jest jakby w Warszawie... Czeka na
172  2,  20|            rwać owa krew odmienna, jakby cudza, tryskająca z wiecznego
173  2,  20| Krzysztofem tak żywo i przyjemnie, jakby od dawien dawna byli przyjaciółmi.
174  2,  21|        framudze okna. Był znużony, jakby wszystkie kości miał połamane.
175  2,  21|       rozległ się trzykrotny świst jakby kulika. Rozsunęli rokity
176  2,  21|         siedząc za jazem rzecznym, jakby w istocie taki był środek
177  2,  21|       bardzo dawnej od jego życia, jakby w dzieciństwie. Alboż to,
178  2,  22|          kto chce, a tak sprawnie, jakby żadnego nie było.~- O bitwie
179  2,  22|            Dobrze gada!~- Gębę ma, jakby się pod Słomnikami rodził...~-
180  2,  24|            ale w nim krwawą kresą, jakby ostrzem noża, wyryta granica
181  2,  24|      wiązali mocno, tworząc z nich jakby kopułę. Był to styl "bizantyjski".
182  2,  24|            Sam jeździec mokry był, jakby ze stawu wylazł. Serce waliło
183  3,  1 |            i mocnych słów komendy, jakby go wściekły pies napadł.
184  3,  1 |          widział? Na koniu siedzi, jakby go mutrami przykręcił, sam
185  3,  1 |     przepaściami waląca się w dół, jakby ją piorun na poły rozłupał.
186  3,  1 |       przed nim idąc z daleka. Coś jakby szybki ryk grzmotu dzwoniło
187  3,  2 |            Kopyta ich były gorące, jakby pełne ognia. Dzielne rumaki
188  3,  2 |            to czyni, coraz ciszej, jakby na nogach już spalonych.
189  3,  2 |      Przerwało ją coś rozkosznego, jakby echo gry na organach - i
190  3,  2 |            nie drzwi otwarte, lecz jakby szeroka czeluść kwadratowa,
191  3,  2 |     pomknął żywo, schylając głowę, jakby się chronił od ciosu. Dotarli
192  3,  2 |          kapę z taką wściekłością, jakby za chwila miał głowę położyć
193  3,  3 |         owego otworu patrzały oczy jakby natchnionego anioła, straszne
194  3,  3 |             Stały skupione, zbite, jakby zlepione między sobą w jednolitą
195  3,  3 |            miękkich zwojach mózgu, jakby pod nieubłaganym rylcem
196  3,  3 |       piachu i dymu, w ustach smak jakby centurii. Odrobina, ochłap
197  3,  3 |      chytrości, takiego szczęścia, jakby w tej chwili oszukał nareszcie
198  3,  3 |      błędny zapach. W owej chwili, jakby spomiędzy kapiących w ciemność
199  3,  3 |   karabinów. Cedro uczuł taki ból, jakby to jego te wszystkie strzały
200  3,  3 |          siedziała tak nieruchoma, jakby w tej chwili i ją strzały
201  3,  4 |            zaczynała pozgrzytywać, jakby pokasływać od niechcenia,
202  3,  4 |        Krzysztofa.~Spokojna twarz, jakby wykuta, z niewiadomego metalu,
203  3,  5 |               Wina!~- Oto gość!... Jakby spod ziemi wylazł... - Wódki
204  3,  5 |           wzniósł dłoń uroczyście, jakby dyrygował orkiestrą, i niespodziewanie
205  3,  6 |        laski, czarne były jeszcze, jakby wśród młodocianego świata
206  3,  6 |          już wyszło i nagi las tak jakby przeciągał się i dźwigał
207  3,  6 |            Obandażowany tak mocno, jakby był wtłoczony w gorset,
208  3,  6 |       począł się zrastać, skupiać, jakby się w siebie wciągał. Konie
209  3,  6 |         widok bielonego dworu. Coś jakby rodzinne gniazdo stanęło
210  3,  6 |           saloniku dziwnie pustym, jakby z niego dopiero co wywieziono
211  3,  6 |         stoliczka i mapy. Zimnym i jakby martwym okiem patrzał na
212  3,  6 |           ruchome chmury. Zupełnie jakby bardzo daleki las; porznięty
213  3,  6 |          Twarz jego była zamazana, jakby przemarzła. Cmoknął ustami...
214  3,  6 |       lasku olszowym zaskrzypiało, jakby je niewidzialna siła zacięła
215  3,  6 |         huk tłukący tępo w ziemię, jakby w nią waliła olbrzymia stępa.~
216  3,  6 |            się jęk tak straszliwy, jakby kogoś zarzynano nożem. Dym
217  3,  6 |       uszach jednostajny dźwięk -- jakby człowiek latał w rozkołysanym
218  3,  6 |         cisnął się całym korpusem, jakby przerażony okropnością widoku.
219  3,  6 |            szaleństwem, tak nagle, jakby wyrośli z ziemi czy wypadli
220  3,  7 |          Rafał widział to wszystko jakby we śnie. Posadzony na krześle
221  3,  8 |          wiesz ty - rzekł szeptem, jakby się bał, że ich ktoś może
222  3,  8 |          nie po temu...~Po chwili, jakby dla naprawienia tego, co
223  3,  9 |           ale z taką obojętnością, jakby mu się wspomniał sztych
224  3,  9 |            w dół zwrócone. Były to jakby potworne łapy i pazury,
225  3,  9 |     latarni Olbromski ujrzał twarz jakby natchnioną, pełną świętej
226  3,  10|        straszyli, toteż na starość jakby znalazł. Niejednegom stracha
227  3,  11|     wybuchał płacz i wnet nacichał jakby przez ogień pożarty. Krzyk
228  3,  11|         Zrazu widział tylko szarą, jakby posiwiałą gęstwinę mroku.
229  3,  12|          nieodmiennie zmarszczone, jakby nad tą samą wciąż myślą
230  3,  12|       drzwi stajenne takim ruchem, jakby ze siebie wyrywał wnętrzności.
231  3,  14|         się góry fantastyczne, coś jakby widok z wyżyny lodowca Rodanu
232  3,  14|            ostrych zębcach kamieni jakby schwytane w żelaza, kolana
233  3,  15|        potłuczone, płuca i wątrobę jakby odbite drągami. Był dręczony
234  3,  15|             Kula - to głupstwo. To jakby cię febryczny dreszcz przeszedł.~-
235  3,  15|            nieubłaganym i twardym, jakby to innego człowieka był