Tom, Rozdzial

 1  1,  2 | Sandomierskiego Płaskowzgórza, gnał kulig. Łańcuch kilkudziesięciu
 2  1,  2 |        końcem stopy strzemię i gnał za saniami.~W nizinie, nad
 3  1,  11|       smagać swego gniadosza i gnał co tchu. Spostrzegł, że
 4  2,  1 |   Gniew ukropem kipiał w nim i gnał go do boju. Szukając tak
 5  2,  17|      ptactwa wicher straszliwy gnał w ocean i ciskał w wodę.
 6  2,  22|        na uszy i pogwizdywał a gnał. W pewnej chwili rzekł wesoło:~-
 7  2,  24|       oglądał się poza siebie. Gnał pustkowiem, aż zdało mu
 8  3,  3 |      gniew żelaznym kańczugiem gnał do biegu. Ale skoro tylko
 9  3,  9 |  kuriera, który by natychmiast gnał do Okuniewa. Ledwie list
10  3,  11|     ogród i gumno w Tarninach. Gnał tedy konno to na Góry Pieprzowe,