Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |       szybko wąwozem aż na samo dno doliny wiślanej. Szerzył
 2  1,  3 |         się pod nimi i idzie na dno.~- Krzyś, uciekajmy! - wrzasnął
 3  1,  3 |       ratunku, bo znowu szli na dno razem z ułamaną taflą, gdy
 4  1,  7 |      szarego kurzu. Zapadała na dno głębokich, zimnych wąwozów,
 5  2,  6 |         zważyły się i upadły na dno dusz. Tylko anielskie uśmiechy
 6  2,  17|    fregaty. Werznęła się była w dno i zahaczyła o głazy. Stu
 7  2,  20|  bezlitosną wolą wpakował ją na dno. W pewnej chwili raz jeden
 8  2,  24|       niezupełnie misternym. Na dno tego wigwamu, którego otwarta
 9  3,  1 | szlifować będą opoki najeżające dno zatok. Pianą i jękiem napełnią
10  3,  11|         zeszedł z Michcikiem na dno wąwozu. Już w ten wąwóz