Tom, Rozdzial

1  1,  4 |     młodzieńcu. Hańba prawie nie do zniesienia: stać na kościele, między
2  1,  11|           do głowy jak fetor nie do zniesienia. Wspomnienie ciosu szpicrutą
3  1,  11|    rozjuszone skamłanie, jęk nie do zniesienia. Fizyczny ból w policzku
4  1,  13|         gnoju szerzące fetor nie do zniesienia.~"Błogosławiona, o błogosławiona
5  1,  17|   szorstkimi skrzydłami było nie do zniesienia. Z przezsennym jękiem, którego
6  2,  12|             śmiech obrzydły, nie do zniesienia...~Z obu stron drogi zbliżały
7  2,  20|             ma, i była żalem nie do zniesienia rozważającym, jak zegar,
8  3,  3 | kilkudziesięciu kroków, było nie do zniesienia. Zdawało się Krzysztofowi,
9  3,  9 |            mu serce boleścią nie do zniesienia, jakoby piąstka dziecka.