Tom, Rozdzial

1  1,  2 |    uśmiechy omdlałe ze szczęścia. Zdumienie przenikało ich serca aż
2  1,  14|       głowy chciał zakryć przykre zdumienie, którego doświadczył usłyszawszy
3  2,  1 | odmalowało się zdziwienie, prawie zdumienie. Przez chwilę nie odrywał
4  2,  20|         bardziej zupełne pogrążał zdumienie. Byli teraz oddzieleni od
5  3,  2 |        cokolwiek zwrócili oczy, w zdumienie ich wprawiało. Częstokroć
6  3,  3 |          Entuzjastyczne, obłąkane zdumienie włosy napastującemu tłumowi
7  3,  3 |           kolących róż. Bezmierne zdumienie usta rozchyliło do krzyku.~
8  3,  6 |           i miejsce trwogi zajęło zdumienie. Ciekawość: co też z tego
9  3,  7 |           linii. Ogarnęło go tępe zdumienie. Kiedy na początku tej nocy