Tom, Rozdzial

1  1,  1 |             Aż oto w pewnym miejscu zasłona świerków na krótko się rozchyla:
2  1,  3 |             srebrzysta rosa śpi pod zasłoną nocnych tumanów...~Deszcz
3  1,  7 | jednocześnie, gdy znikała owa gruba zasłona, usunęła się razem jakby
4  2,  1 |         drogę!~Wkrótce, skoro tylko zasłona spadła, całe gremium wysunęło
5  2,  7 |           oczu. Kryła je tajemnicza zasłona z rosy i z nikłego światła
6  2,  13|           tworzył się jakoby welon, zasłona drogocenna, osłaniająca
7  3,  2 |              ale wnet odprężała się zasłona, ukazywał spalony trup woltyżera,
8  3,  6 |           kilkadziesiąt kroków, pod zasłoną drzew. Bliżej, o jakie sto
9  3,  9 |             promień w cieniu.~ ~Już zasłona spada z góry,~Niebo jasne,