Tom, Rozdzial

1  1,  7 |      dobrze, jakby był swoim własnym profesorem, że jeśli teraz
2  1,  7 |      które już w niwę żyjącą własnym żywotem zmieniać się poczęło.~
3  1,  8 |     czarowało smutkiem swoim własnym, tamtejszym, przed wiekami
4  1,  8 |     cenie albo ziemia? Uszom własnym wierzyć nie chciałem, gdy
5  1,  12|   marmur, żarzą się i świecą własnym zarzewiem złotym, które
6  1,  17|      figowe skwarzące się we własnym ogniu. Liście, gałęzie,
7  2,  24|      zakurzył, a ty na swoim własnym zagonie czapkę przed nim
8  3,  8 | przedstawiłem, nie jest moim własnym widzimisię - ciągnął jeszcze
9  3,  15|  samym sobą, wojuję ze swoim własnym rozumem. Sto tysięcy razy