Tom, Rozdzial

1  1,  1 |    matki... Dreszcz zimny do szpiku przejmuje i niby czyjeś
2  1,  3 |  czarne oczy, przejmujące do szpiku kości, zapierały oddech
3  1,  5 |     który go przenikał aż do szpiku kości. Duch jego pracował
4  1,  5 |      w samej głębi serca i w szpiku kości jęki jej ostatnie,
5  1,  14|      Sam książę przeziąbł do szpiku kości i do głębi duszy.
6  2,  12|   przez wiatr, przeziębły do szpiku kości, a głodny jak pies
7  2,  21| godziny w sercu, w głowie, w szpiku kości. Młodzieniec prowadzący
8  2,  21|      cichy a wstrząsający do szpiku kości:~- Na dół schodami...
9  3,  10| domki..."~Rafała przeszył do szpiku kości gniew. Teraz poczuł,