Tom, Rozdzial

1  1,  5 |   swej myśl pełgającą jasnym światłem, dźwięk krótki jak ostatnie
2  1,  5 |       Rafał żegnał się z tym światłem ostatnim dreszczem serca.
3  1,  13|     z marmuru, które księżyc światłem oblewał, były takiej samej
4  2,  1 | powozy, karykle i lokajów ze światłem, ruszono tedy na plac Krasińskich
5  2,  6 |  szerokim okapem oblane były światłem księżyca, a cały dom w mroku
6  2,  20|   salonik rozkosznym, żółtym światłem. Wszedł inny służący i zawiadomił
7  3,  4 |     sennym, smutnym, gorzkim światłem... Rzęsy mają z włóczki
8  3,  4 |  powieki przed olśniewającym światłem i ledwie-ledwie myślał:~
9  3,  6 |     Ktoś chodził po sieni ze światłem, głośno klął, gadał, wreszcie