Tom, Rozdzial

1  1,  2 |       dalej. Cześnik występował z niewymowną precyzją i nadzwyczajnymi
2  1,  4 |        raz, była głęboka, piękna, niewymowna... Przyćmił oczy jak gdyby
3  1,  10|           a nieraz jak pocałunek. Niewymowna rozkosz zastępowała tu drogę
4  1,  10| werdragonowego sukienka i wówczas niewymowna awersja do własnej postury,
5  1,  11|      powiedziała - myślał Rafał z niewymowną rozkoszą. Zadrgała w nim
6  2,  5 |      szyję. Uczuła w sercu swym z niewymowną pokorą powiew szczęścia.
7  2,  11|        dalekie tło ciemnych gajów niewymowną plamą. Służący prosił przybyszów,
8  2,  13|           z uśmiechem rozkoszy, z niewymowną radością w załzawionych
9  3,  13|       łomoce pod mundurem ułana i niewymowna trwoga żelaznymi obcęgi