Tom, Rozdzial

1  1,  3 |           deszczowa bez wyraźnych granic płynie przez niebo, tak
2  1,  5 |           prawie oczyma nie miała granic, łaska miłości przechodziła
3  1,  8 |      Istotnie, moja radość nie ma granic.~- Z tego, żeś nie jego
4  2,  15| nienasyconą, zbliżającą się aż do granic bólu, wlepił oczy i przez
5  2,  20|         napawała udręczeniami bez granic, a której przecie wyzbył
6  2,  20|        miała tysiące płaszczyzn i granic. Była współcześnie czarującym
7  3,  1 |           szumieć. Na rozłogi bez granic zstąpiło srebrzyste światło
8  3,  8 |      ciekawości dochodzącej aż do granic trwogi. Książę Poniatowski,
9  3,  8 |        dochodzącej do najwyższych granic, wyrywał się z tych oczu.