Tom, Rozdzial

1  1,  1 | sandomierskich iuventutem marnuje...~Gość skłonił się w milczeniu,
2  1,  1 |            oprawie z jeleniego rogu. Gość ostrożnie zabrał się do
3  1,  1 |              kosztować nie myślę... ~Gość zaśmiał się z cicha, chytrze
4  1,  14|              wejście zaparł. Wówczas gość jego rzekł cicho:~- W miarę
5  2,  16|              Stokłosach. Jesień jako gość przepolował, zimę przetańczył,
6  3,  5 |                wołali.~- Wina!~- Oto gość!... Jakby spod ziemi wylazł... -
7  3,  17|                Me.., melduję... jako gość je... jedzie.~- Wściekłeś
8  3,  17|        Wściekłeś się czy co? Do mnie gość jedzie?~- Widać ano, że
9  3,  17|                 Widać ano, że z góry gość jedzie...~- Prawda! Ktoś