Tom, Rozdzial

1  1,  11|     twój prawowity pan. Cóż ty, człowieku? Na panaś swego rękę podniósł?
2  2,  2 |     Tylko żądła ich zostawały w człowieku i rozlegał się cichy, bezmyślny,
3  2,  2 | twierdzi, że złe urodziło się w człowieku z jego wolnej woli. Człowiek
4  2,  10|            Cóżeś jest za jeden, człowieku?~Rafał z najgłębszą odrazą
5  2,  10|            Cóżeś jest za jeden, człowieku? Węgier, Liptak czy nasz
6  2,  17|   bardzo...~- A skądże idziesz, człowieku, żeś się tak utrudził?~-
7  2,  17|        ta zginie. U nóg twoich, człowieku, morze między złomami chepa
8  2,  17|       od lądu, noc późna, a ty, człowieku, usnąć nie możesz. Drzemiesz
9  3,  11|     tysięcy ludzi!~- Idź precz, człowieku! ~Huknął strzał drugi i