Tom, Rozdzial

1  1,  10|          też to waszmość pan!... Wstyd doprawdy...~- Asan mi powiesz!
2  2,  1 |  przyszłej pensji sekretarskiej. Wstyd nie pozwalał wstać od stolika,
3  2,  12| powiernik i przyjaciel... Głuchy wstyd, ruszt rozpalony, wsunął
4  2,  12|             Bój się Pana Boga... Wstyd mię wracać do rodzinnego
5  2,  17|         a czapki. Reszta dziury. Wstyd! Dopiero panowie dowódcy
6  2,  24|          lance.~Najstraszniejszy wstyd i głęboka rozpacz buchnęły
7  3,  2 |          pieczonego na bagnecie. Wstyd go palił na myśl, żeby poprosić
8  3,  17|     złość wzięła. Zarazem jednak wstyd go ogarnął.~- No, cóż ty