Tom, Rozdzial

1  2,  10|             He, bracie! Co ino raz wiater nas obleciał, wiedzieli
2  2,  17| Kanaryjskimi, potem jeszcze dalej. Wiater się odmienił, weszli my
3  2,  17|          Odtąd stateczny, wschodni wiater przy niebie pogodnym dozwolił
4  2,  17|     pierwszego września ocknął się wiater wschodni i z największą
5  2,  17|         kłapała. Zwisającą banderę wiater kiedy niekiedy wydął...
6  2,  17|        Minęło południe. Wzmógł się wiater. Aż się ów statek weźmie
7  2,  17|             noce!~Nieraz już dawno wiater począł wiać od lądu, noc
8  3,  6 |         każdą grudkę ziemi, ciepły wiater powiał zza Wisły na sandomierską