Tom, Rozdzial

1  1,  1 | olbrzymia czapa mokrego śniegu runęła na jego ręce, twarz, kolbę
2  1,  5 |        przez łeb kobyły, która runęła na ziemię, i zleciał w głęboką
3  1,  11|       targał mu twarz. Rozpacz runęła na niego jak ściana kamiennego
4  1,  17|  Strychowana z bateriów del Té runęła na nich kanonada. W wybuchach
5  2,  9 |       że Heleny nie ma. Boleść runęła na niego, jakby się zwaliła
6  2,  14|        folwarkach i teraz moda runęła na młodzież.~- Jakbyś wiedział.
7  2,  24| rannych wyniesiono z szeregów.~Runęła już była między wojska wieść
8  3,  2 |        go, piękna głowa głucho runęła w miękką ziemię. Ustał płomienisty