Tom, Rozdzial

1  1,  5 |       noc, aż do chwili swego powrotu, otworem, spełniał czyn
2  1,  5 |  zboczyła. Rafał zmusił ją do powrotu i dotknął ręką słupa oblepionego
3  1,  5 |   razy ważniejszym niż sprawa powrotu. Widział Helenkę, ale dawniejszą,
4  1,  8 |     powiedziano radosne słowo powrotu, pierwsza moja myśl była:
5  1,  10| drzewami. Rafał wyglądał jego powrotu z głębi swej izby, nie spuszczając
6  1,  16|      sobie i da mu sposobność powrotu do altanki. Ona tymczasem
7  2,  20|      już tutaj nie mieć prawa powrotu. Już nigdy! Roześmiał się
8  3,  8 |     tej chwili żywię nadzieję powrotu mając Cesarza na czele armii.