Tom, Rozdzial

1  1,  13|       a żywić się i konsolować nadzieją. Toż mogłem pójść w łaski
2  2,  5 |      nie! Była tylko jak gdyby nadzieją szczęścia, które jest w
3  2,  9 |       jedna chwila przeminęła, nadzieja spadła na ziemię, jak łza
4  2,  9 |     ostatniej. Nie opuszcza go nadzieja, wyrachowanie, wiara...
5  2,  17|     Onych i wtedy nie opuściła nadzieja. Mówili sobie: "Zginął nas
6  2,  20|        Była także zachwycającą nadzieją, która wiedzie jakoby na
7  2,  22|     było Rafałowi obce. Tajona nadzieja mówiła mu, że spotka w komendancie -
8  3,  1 | znalazło się miejsce otwarte i nadzieja prędkiego awansu.~W początkach