Tom, Rozdzial

1  1,  5 |   ustami przecudowne, niewinne łono, pełne radości i upojenia.
2  1,  7 |     dole, a mgły porzucały jej łono. Zwijały swe cudne, powłóczyste
3  1,  10|        osłaniającej wstydliwie łono zapleśniałe i mchem wilgotnym
4  1,  14|    siewca mógł w rozerwane jej łono rzucać nowych zbóż ziarna,
5  2,  7 |  osłaniał wiekuistym uściskiem łono tej cudnej, mieniącej się
6  2,  7 |        rozwierało się lazurowe łono jeziora i z nieopisanym
7  2,  9 |        bladej twarzy. Płyną na łono odsłonione żałosne zwoje.
8  2,  15| siostry, którą jedno i to samo łono wypielęgnowało. Na chwilę