Tom, Rozdzial

1  1,  3 | korytarza. Tam zatrzymał się w głębokiej okiennej framudze. Za nim
2  1,  7 |      rozpoznał Rafała, uśmiech głębokiej radości, prawie zachwytu,
3  1,  9 |   zaszemrało... Wyszedł z jego głębokiej czeluści sykliwy, przestraszony
4  1,  10|     podstępnych wodach starej, głębokiej; obmurowanej fosy. Piętro
5  2,  10|    nieprzejrzaną, jak ciemność głębokiej nocy, długą jak żal.~A później
6  2,  21|   uśmiechów i słówek...~Doznał głębokiej znowu ulgi. Pachnący wiatr
7  3,  2 |    stopniach i stanął na progu głębokiej nawy wielkiego kościoła.
8  3,  6 |      raz w raz pęka i że z jej głębokiej calizny wywala się ogień