Tom, Rozdzial

1  1,  1 |      leżał na ziemi, pękając ze złości: Po chwili jednak zerwał
2  1,  10|         wszystek od niewymownej złości, która nie mogła wydobyć
3  2,  2 |     cielesne, pełne dziedzictwa złości, wyniesionej z żył ojca
4  2,  12|   kwaśnym, ochrypłym dyszkantem złości się na swoją dolę. Czasem
5  2,  17|     statek weźmie i wściecze ze złości. Wydął tęgo żagle, przechylił
6  3,  4 |       różne strony, jak drwal w złości ciska bierwionami...~Mózg
7  3,  8 | uśmiechem, zmazanym w jadowitej złości.~Wódz zniósł to spokojnie.