Tom, Rozdzial

1  1,  7 |  Dźwigał bowiem w sobie wroga własnego i jej szatana kusiciela,
2  1,  14|  Padewski kochał Boga, że dla własnego celu napełnia ziemię swoją
3  1,  14|      lecz ze siebie, ze swego własnego przejrzenia, że wszelkie
4  2,  2 |     pastwisku, który tylko od własnego ciężaru w ziemię wrasta.
5  2,  7 | oczyma widział w niej swojego własnego ducha. Mijały długie godziny
6  2,  21|      szeleście szat. Nie mógł własnego spojrzenia udźwignąć z ziemi.
7  2,  21|    milczała. Nic, tylko ciosy własnego serca... Mijała go w milczeniu.