Tom, Rozdzial

1  1,  5|       usta spoiły pocałunkiem wieczności.~W pewnej chwili wargi jej
2  2,  2|   spierających się o poznanie wieczności, i nas tak samo jak ich
3  2,  2|   ujść w zaświaty, na pagórki wieczności. Widzi z pieczary swej Fortunatus
4  2,  7| kochankiem. Pozdrawiały ją od wieczności, która dawno przeminęła,
5  2,  7|   żeby przeraźliwego krzyku o wieczności nie rzucały jej w serce?
6  3,  1|     otchłań powieść, jak to w wieczności pracują fale. W tej pieśni-czynie
7  3,  2|     przez swą starość symbole wieczności niż przedmioty rzeczywiste.